ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 74

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เรือนที่เงียบงันของเขากลายมาเป็นยุ่งเหยิงเพียงนี้

เพื่อความปลอดภัยของเฉินเสียน อวี้เยี่ยนไม่ควรปล่อยให้เฉินเสียนออกไป

แต่ทุกครั้งที่เฉินเสียนไปที่บ้านของเหลียนชิงโจว นางก็มักจะอารมณ์ดีอยู่เสมอ รอยยิ้มบนใบหน้าแตกต่างไปจากตอนที่อยู่ในจวนแม่ทัพอย่างสิ้นเชิง นั่นเป็นความจริง

และแม้แต่เหลียนชิงโจวก็เตรียมตัวพร้อม เกี้ยวที่นุ่มที่สุดก็รับผิดชอบมารับส่งยามเดินทาง และทุกครั้งก็มีเรื่องประหลาดใจที่ไม่เหมือนกัน และอวี้เยี่ยนก็ค่อยๆ ยอมทำเนา

ตราบใดที่องค์หญิงมีความสุขก็ดีแล้ว

ครั้งนี้ที่เฉินเสียนกำลังเดินมาที่ประตู ฉินหรูเหลียงก็มากั้นเอาไว้

"ไปทำอะไรมา” ฉินหรูเหลียงถามเสียงเย็น

เฉินเสียนกล่าวอย่างง่ายๆ "พบปะเพื่อนฝูง"

"ไปเจอเพื่อน?" ฉินหรูเหลียงหัวเราะเสียงเย็น กล่าวอย่างเยาะเย้ย "ข้าคิดว่าเล่นชู้เสียอีก"

เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

การแสดงออกที่ไม่แยแสของนางทำให้เขาโกรธมาก เธออธิบายออกไปยังไงก็ยิ่งวุ่นวาย!

เฉินเสียนยิ้มและกล่าวว่า "แล้วถ้าข้าเล่นชู็มันทำไมล่ะ โอ๊ะ เจ้ามีภรรยาได้สามคน แต่ข้าไม่สามารถหรือ?"

ฉินหรูเหลียงเม้มริมฝีปาก ยังคงกล่าวด้วยใบหน้าที่โกรธจัดว่า "ท่านเป็นภรรยาของแม่ทัพ ก็ต้องรักษากิริยาของนายหญิง! การเคารพจารีตประเพณีที่ผู้หญิงพึงปฏิบัติเป็นเรื่องพื้นฐานที่สุด!"

เฉินเสียนยิ้มเยาะและกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพฉิน ข้าไม่เพียงแต่จะออกไปสนุกเท่านั้น แต่ในอนาคตข้าจะเลี้ยงผู้ชายสักกองหนึ่งด้วย ทุกรูปร่างและรูปลักษณ์จะดีกว่าท่าน บอกข้าที อะไรคือจารีตประเพณีที่ผู้หญิงพึงปฏิบัติ"

ฉินหรูเหลียงโกรธมาก "ใครจะสนว่าท่านอยู่กับผู้ชายป่าเถื่อนคนไหน แต่ตอนที่ท่านอยู่ในจวนแม่ทัพแห่งนี้ ท่านต้องเห็นแก่หน้าข้า!"

"ไม่ใช่ครั้งแรกที่เสียหน้า ข้าคิดว่าท่านคงเคยชินแล้วกระมัง” เฉินเสียนเหลือบมองเขา ก่อนจะออกไป "สุนัขที่ดีไม่ควรขวางทาง ออกไปซะ”

"ท่าน!"

ฉินหรูเหลียงคว้ากระโปรงของเธอ และใครจะคิดว่าในเวลานี้เธอจะกรีดร้อง "อ่า! นี่ท่านคุกคามหรือ! ข้าที่กำลังตั้งครรภ์หกเจ็ดเดือนช่างน่าสงสาร โดดเดี่ยวและไร้ที่พึ่ง!"

คำพูดของคนน่ะน่ากลัว ฉินหรูเหลียงจ้องไปที่เฉินเสียนแต่เขาไม่สามารถทำอะไรกับเธอได้

ถ้าเขาดึงดูดผู้คนที่ผ่านไปมาใกล้ ๆ มาดูเรื่องนี้จริง ๆ นั่นมันจะขายหน้ามากจริงๆแล้ว

พ่อานมีเหงื่อออกท่วมตัว เกลี้ยกล่อม "่ท่านแม่ทัพใจเย็นขอรับ บ่าวเชื่อว่าองค์หญิงแค่ออกไปหาเพื่อน...อย่างไรก็ตาม ท้องขององค์หญิงก็โตมากแล้วขอรับ"

แบกท้องใหญ่ๆ จะไปเล่นชู่ได้อย่างไร? นอกจากนี้ ผู้ชายคนไหนจะได้ไปเล่นชู้กับผู้หญิงท้อง!

ท่านแม่ทัพกำลังสับสน

ฉินหรูเหลียงจำใจต้องปล่อยมือ

เฉินเสียนจัดเสื้อผ้าของเธอเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเสียหาย ยกมุมปากแล้วกล่าวว่า "ข้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขของข้า ท่านไปดูสาวงามของท่านเถอะ เช่นนี้ไม่ดีกว่าหรือ ท่าคิดสิไม่ต้องฉีกหน้ากันด้วย"

“เฉินเสียนอย่าหาว่าข้าที่ไม่ได้เตือนท่าน ท่านควรอยู่ให้ห่างจากเหลียนชิงโจวซะ"

เฉินเสียนเหลือบมองเขาและกล่าวว่า "เหอะ ข้าคิดว่าท่านควรจัดการเรื่องตัวเองให้ดีก่อนเถอะ"

ขณะที่เธอพูด เธอหันหลังเดินออกไป "ลักกินขโมยกิน ยังคิดว่าตัวเองเป็นคนดีอีกหรือ?”

เธอเข้าไปในเกี้ยวนุ่ม ๆ ยกม่านขึ้นและหรี่ตายิ้มมองไปที่ฉินหรูเหลียงที่ประตู "เหมยอู่ยังคงรอให้ท่านไปง้อและยังมีเซียงซั่นอีกด้วย ท่านทำให้คนอื่นผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะกลืนคำพูดตัวเองหรือ? ถ้ายังอยากรักษาหน้าตัวเองไว้บ้าง เช่นไรถึงไม่กล้ารับผิดชอบล่ะ?"

"เฉิน เสียน!"

การพูดแบบปากไม่มีหูรูดของเธอนั้น ทำเอาฉินหรูเหลียงโกรธจัด

เฉินเสียนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ลดม่านตาลงแล้วพูดว่า "ข้าก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน ถ้าท่านไม่ใส่ใจ ข้าจะไม่ช่วยท่านแต่งตั้งตำแหน่งให้เซียงซั่น"

ได้ยินมาว่าในที่สุดฉินหรูเหลียงก็จะส่งเซียงซั่นออกไป แต่แทนที่จะให้สถานะกับนาง เขาวางแผนที่จะส่งนางออกไป

ถ้านางตกลง ฉินหรูเหลียงจะให้เงินนาง แล้วส่งนางไปที่อื่น และนางก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้

อย่างน้อยก็ยังดีกว่าตอนนี้ที่นางเป็นสาวใช้

แต่สิ่งสำคัญคือต้องดูว่าเซียงซั่นเต็มใจไปหรือไม่

นางใช้แรงไปมากมายสำหรับสิ่งนี้ ฉินหรูเหลียงยอมส่งเธอออกไปเพื่อเอาใจหลิ่วเหมยอู่ได้อย่างไรกัน

เมื่อเฉินเสียนไปที่นั่น เธอเห็นเซียงซั่นร้องไห้น้ำตาไหลเปื้อนเต็มหน้า

เธออดไม่ได้ที่จะคัดค้าน แต่สาวใช้ทั้งสองได้นำกระเป๋าของนางออกไปแล้ว

เซียงซั่นงอขาและคุกเข่าต่อหน้าเฉินเสียน ดึงกระโปรงของเฉินเสียนแล้วขอร้อง "องค์หญิง ท่านไปบอกท่านแม่ทัพว่าอย่าขับไล่บ่าวออกไปเลยได้หรือไม่เพคะ? บ่าวอยากที่จะอยู่ในจวนแม่ทัพแห่งนี้ไม่ไปไหนทั้งสิ้นเพคะ!"

เฉินเสียนหลับตาลงอย่างเฉยเมยและมองดูนางร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเซียงซั่น ลูบความเปียกชื้น เลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า "เจ้าร้องไห้กับข้าแล้วได้อะไร?"

เซียงซั่นไม่มีทางเลือกจริงๆ และกล่าวว่า "บ่าวควรทำอย่างไร?"

"ไม่ไปใช่หรือไม่ ตายก็ตายในจวนแม่ทัพสินะ?" เฉินเสียนกล่าวหยอกล้อ

เซียงซั่นตกตะลึง ก็เข้าใจความหมายของเฉินเสียนทันที

ทันใดนั้นที่สาวใช้ถือกระเป๋าเดินทางออกมา เซียงซั่นกัดฟันของเธอ ลุกขึ้นและวิ่งไปชนเสาข้างๆ!

"ตายจริง!" ผู้หญิงคนนั้นห้ามอย่างไม่ร้อนใจเท่าไหร่ เรียกเซียงซั่นที่กำลังทุบหัวตัวเอง

เฉินเสียนสั่งอย่างไม่เร่งรีบ "ยังไม่ไปเรียกหมอมาดูนางอีก ถ้าท่านแม่ทัพบีบบังคับให้สาวใช้ตัวน้อยคนนี้ตายเพื่อเหมยอู่ ในอนาคตต่อให้ท่านแม่ทัพรักกับเหมยอู่ก็เกรงว่าจะยากที่จะทำใจให้สงบได้"