ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 295

ในขณะที่คนในจวนจงอี้ป๋อกำลังรู้สึกจมดิ่งกับความคิด

หยูเยียนเอ๋อร์ก็ชนเข้ากับหยูเฟยเชิง

เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าทำกระดาษทดสอบหาย หยูเยียนเอ๋อร์ก็อารมณ์ไม่ดีนัก แม้แต่ตอนที่ที่ถวายเครื่องหอมจิตใจของนางก็ไม่อยู่กับร่องกับรอย

ไม่ง่ายนักที่ครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้าและหลังจากรับประทานอาหารกลางวัน นางก็ออกไปดูข้างนอกเพื่อดูว่าได้ทำหล่นไว้ที่ไหนหรือไม่

หาอยู่ทั้งบ่ายก็ไม่พบ

หยูเยียนเอ๋อร์กลับจวนจงอี้ป๋ออย่างถอดถอนใจ

แต่สุดท้ายยังไม่ทันที่จะเข้าประตู ก็พบกับหยูเฟยเชิงและคนอื่นๆยืนขวางประตูด้วยสีหน้าที่แตกต่างกันไป

"พวกเจ้า...อาเชิง...เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร"หยูเยียนเอ๋อร์ไม่ได้โงแต่กลับกันนางฉลาดมาก

นับตั้งแต่นางเห็นหยูเฟยเชิงและคนอื่น ๆ หัวใจของนางก็หล่นวูบ

แต่เพื่อไม่ให้ใครรู้ หยูเยียนเอ๋อร์ยังคงฝืนยิ้มอย่างอ่อนโยนและอ่อนหวาน

"พวกข้ามาที่นี่เพื่อมาหาเจ้า"จ้าวอู่พูดอย่างเย็นชาโดยไม่รอให้หยูเฟยเชิงพูด "คิดไม่ถึงว่าจวนของเจ้าจะไม่ให้พวกข้าเข้าไป หรือว่าแม้กระทั่งพระราชนัดของฮ่องเต้ เจ้าก็จะไม่ให้เข้าจวนจงอี้ป๋องั้นรึ?”

หยูเยียนเอ๋อเหงื่อไหลซึม นางยิ้มอย่างรวดเร็วและพูดว่า "สงสัยผู้ดูแลจวนไม่รู้ความเสียแล้วท่านชายทั้งหลายไม่ต้องกังวล ข้าจะขอให้ท่านท่านปู่ท่านย่าไล่เขาออก พวกท่านสามารถมาจวนจงอี้ป๋อได้เสมอ”

นางทำท่าจะเปิดประตู

ซุนเหนียนซีพูดขึ้น"ไม่ต้องแล้ว"

หยูเยียนเอ๋อร์ยืนตัวแข็งอยู่กับที่

“พวกเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาจวนจงอี้ป๋อ แต่เพื่อตามหาเจ้า"หลึ่อู๋เหลิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ในใจของหยูเยียนเอ๋อร์รู้สึกแย่ลงมากขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มของนางค่อยๆ หายไปและคล้ายหมอกค่อยๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง "ท่านชายทั้งหลาย มาหาหยูเยียนเอ๋อร์ด้วยเรื่องอันใด"

หญิงสาวที่สวมชุดผ้าโปร่งสีขาวยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มชายตรงหน้า ใบหน้าของนางซีดเป็นไก่ต้ม ดวงตาของนางเหมือนมีหมอกหนาๆ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็อดใจทนไม่ได้

ความสงสารเอ่อล้นขึ้นในดวงตาของหยูเฟยเชิง แต่สติของเขายังยังเรียกสติตนกลับคืนมาและเขากดเสียงพูด"เยียนเอ๋อร์ ข้ามาที่นี่เพื่อถามเจ้า....กระดาษข้อสอบ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

กระดาษข้อสอบ !

ต้องเป็นกระดาษทดสอบที่หายไปแน่นอน

หัวใจของหยูเยียนเอ๋อร์ใจตกไปอยู่ตาตุ่ม นางกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบา ๆ และนิ่งไปครู่หนึ่ง "กระดาษ... กระดาษข้อสอบอะไร ข้าไม่รู้"

คนที่ร้อนตัว พวกเขามักจะปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว

จ้าวอู่ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม "ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องจะปฏิเสธ แต่พวกข้าสืบหลักฐานที่เกี่ยวข้องแล้ว เจ้านั่นแหละที่เอากระดาษข้อสอบไป เจ้าจะยอมรับหรือไม่"

“กระดาษข้อสอบอะไร ไม่ใช่ว่ามันอยู่ในน้ำหรอกหรือ ข้าจะเอาไปได้ยังไง ทุกคนล้วนเห็นกันหมดไม่ใช่หรือ”หยูเยียนเอ๋อร์ส่ายหัวปฏิเสธที่จะยอมรับ

จ้าวอู่จ้องมองนางอย่างเย็นชา "จริงรึ งั้นเจ้าดูนี่"

เขายกมือขึ้นและหยิบกระดาษทดสอบออกมานั่นเป็นข้อสอบที่นางทำหายไปจริงๆ

นี่คือหลักฐานที่มีน้ำหนัก หากหยูเยียนเอ๋อร์พูดความจริง กระดาษทดสอบนี้ไม่ควรปรากฏให้เห็น

หยูเฟยเชิงถอนหายใจและจ้องมองที่หยูเยียนเอ๋อร์ด้วยสายตาตำหนิ "เยียนเอ๋อร์เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว เจ้าควรบอกความจริงกับข้าว่ากระดาษนี่กลับไปที่สำนักศึกษาได้อย่างไรได้อย่างไร"

กลับไปที่...สำนักศึกษา?

หยูเยียนเอ๋อร์ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นางพยายามเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมด

“คราวหน้าหากเจ้าอยากช่วยหยูเฟยเฉิงอีก ระวังตัวให้ดี อย่าช่วยในสิ่งที่ไร้ประโยชน์แล้วยังต้องเดือดร้อนตัวเองอีก” หานชิงยิ้มเย็นชา

ทั้งคู่ทั้งตัวสูงและดูน่ากลัว

“พวกเจ้า พวกเจ้าคิดจะทำอะไร"นางถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ด้วยเหตุนี้ซุนเหนียนซีและหลี่อู๋หลิงจึงล้อมหลังนาง

ซ้ายขวาหน้าหลังล้อมรอบไปด้วยตน

หยูเยียนเอ๋อร์ทำอะไรไม่ถูกและตื่นตระหนกอย่างเต็มที่

นางมองไปที่หยูเฟยเชิงอย่างอ้อนวอนและพูดอย่างเศร้าใจว่า "อาเชิง เจ้าอยากเห็นฉันถูกรังแกจริงๆเหรอ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? คำพูดที่เราพูดกันในอดีตเป็นเรื่องของอดีตหรือเปล่า"

ใบหน้าของหยูเฟยเชิงขยับเล็กน้อย แต่เขาหันหน้าหนีอย่างไม่ใยดี

หยูเยียนเอ๋อร์เย็นวาบไปทั้งหัวใจ นางเงยหน้าขึ้นและน้ำตาก็ค่อยๆ ไหลลงมาตามใบหน้าที่ซีดและสวยงามของเธอ

"ช่างเถอะ ช่างเถอะ ในเมื่อมันเกิดจากความเข้าใจผิด เยียนเอ๋อร์ก็เต็มใจที่จะชดใช้มัน" นางพูด "ไม่มีคำอธิบายใดๆ ไม่มีคำพูดใดที่จะแก้ไขเรื่องราวนี้ได้ เยียนเอ๋อร์ขอรับชะตากรรม"

หญิงสาวใบหน้าชดช้อยหน้าซีดพลางหลับตาลง น้ำตาอีกหยดไหลลงมา

ตอนนี้ ไม่ต้องพูดถึงหยูเฟยเชิง แม้แต่หานชิงและซุนเหนียนซีก็ยังรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

โชคดีที่ในกลุ่มพวกเขายังมีจ้าวอู่ ชายผู้บ้าบิ่นที่ไม่เข้าใจความบรรยากาศนี้เท่าไหร่

"ให้ความร่วมมือดีจริงๆ" จ้าวอู่เกาศีรษะ ยกมือขึ้นอย่างมีความสุข เล็งไปที่ใบหน้าซีดสวยของหยูเยียนเอ๋อร์ แล้วตบอย่างแรง

ได้ยินเพียงเสียงดัง "เพียะ!"

หยูเยียนเอ๋อร์ถูกตบเต็มแรงและนอนลงบนพื้น มีเลือดที่มุมปากของนาง หัวใจของนางเต็มไปด้วยความอ้างว้าง