ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 24

เจียงเฉิงไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ เขาเพียงแต่ถามว่า “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอ”

โจวหลินตอบว่า “เธอเป็นแฟนของจ้าวฉางเจี๋ย ชื่อเซียวเยว่ ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอไปเชิญหยางซวนมาได้ยังไง”

“หลานหยางคนดีเอ๋ย หลานมาได้ถูกเวลาพอดี รีบมาดูลูกชายของฉันหน่อยเถิดว่าเขาเป็นอะไร!”

ในที่สุดจ้าวฝูหลินก็ค่อยโล่งใจเมื่อเห็นหยางซวน หยางซื่อเป็นครอบครัวแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงไปทั่วทั้งเมืองหลูหยาง การจะให้คนของหยางซื่อมารักษาอาการป่วยให้จำเป็นต้องมีโอกาสที่ดีมาก ตอนนี้หยางซวนมาอยู่ที่นี่แล้ว ลูกชายของเขาก็นับว่ามีทางรอด

หยางซวนมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของจ้าวฉางเจี๋ยและขมวดคิ้ว เขากล่าวว่า “ลุงจ้าวไม่ต้องตกใจไปครับ”

ทันทีที่สิ้นเสียง หยางซวนก็นั่งลงตรงหน้าจ้าวฉางเจี๋ย จากนั้นจึงยื่นมือไปดึงแขนข้างหนึ่งของเขาเพื่อวัดชีพจร

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งหยางซวนจึงรีบเปิดกล่องยาที่พกติดตัวมาด้วย เขาหยิบถุงผ้าที่ใส่เข็มเงินออกมา สะบัดฝ่ามือโดยที่ปลายนิ้วมีเข็มเงินอยู่หลายเข็ม จากนั้นจึงแทงเข้าไปบนหน้าอกของจ้าวฉางเจี๋ย

เข็มเงินสิบสามเข็มถูกแทงลงไปติดต่อกันบริเวณใกล้กับหัวใจของจ้าวฉางเจี๋ย

“สิบสามเข็มต่อชีวิต?” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างแปลกใจเล็กน้อย

“ไม่เลว พอมีความรู้อยู่นี่” หยางซวนเหลือบมองเจียงเฉิงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เขาพูดคำนี้ออกมาโดยไม่ได้แปลกใจอะไรมากนัก นอกจากนั้นยังออกจะภูมิใจเล็กน้อย เพราะวิธีนี้คือวิธีที่ถ่ายทอดกันมาในตระกูลหยางของพวกเขา

หลังจากแทงไปครบสิบสามเข็ม ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของจ้าวฉางเจี๋ยก็เริ่มผ่อนคลายลง ลมหายใจที่กระชั้นถี่ก็เริ่มผ่อนคลายเช่นกัน

เมื่อเห็นเช่นนี้จ้าวฝูหลินจึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นจึงชมเชยซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า “สมแล้วที่เป็นแพทย์แผนจีนหยางซื่อ ชำนาญทักษะทางการแพทย์เช่นนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย อนาคตต้องเจริญรุ่งเรืองมากแน่ๆ”

เซียวเยว่เองก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ค่ะ หนูละชื่นชมหยางซวนเขาเลย ในบรรดาคนรุ่นใหม่ ทักษะทางการแพทย์ของเขาไม่เป็นสองรองใครเลย”

หยางซวนรู้สึกภาคภูมิใจเมื่อได้ยินคนรอบข้างสรรเสริญ และความภูมิใจนั้นก็ฉายขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

ยังเหลือขั้นตอนสุดท้ายของการใช้วิธีสิบสามเข็มต่อชีวิต นั่นก็คือการส่งพลังของเขาเข้าไปในเข็มเงินเพื่อกระตุ้นกำลังของหัวใจ แบบนี้จะทำให้รักษาโรคเรื้อรังของจ้าวฉางเจี๋ยได้

“ใครบอกว่าไม่ใช่ โรคของฉันไม่ว่าหมอมีชื่อกี่คนต่อกี่คนก็รักษาไม่หาย แต่แค่ใช้ใบสั่งยาของเขาฉันก็หายดีทันที” โจวหลินเอ่ยอย่างโกรธเคืองเล็กน้อย ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนพาเจียงเฉิงมา การดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้ก็เหมือนกับการตบหน้าเขา

เซียวเยว่กอดอกที่อิ่มเอิบของเธอ เธอมองโจวหลินและเอ่ยว่า “โจวหลิน ฉันจำได้นะ เมื่อก่อนนายมักจะบอกกับฉันเสมอว่าคนที่นายชอบมีสามีไม่เอาไหนแต่งงานเข้ามาในตระกูล เป็นบุรุษพยาบาลอยู่ในโรงพยาบาล นั่นก็น่าจะเป็นเขาไม่ใช่เหรอ”

“ก่อนหน้านี้นายก็เคยดูถูกเขาไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ถึงกลับไปทำตัวเลียแข้งเลียขาซะแล้วล่ะ” เซียวเยว่มองเจียงเฉิงอย่างดูถูก ที่เธอชังน้ำหน้ามากที่สุดคือผู้ชายที่ปวกเปียก ยิ่งถ้าตัวเองไร้ความสามารถแล้วยังมาสวมรอยเป็นทายาทหมอเทวดา นั่นก็ยิ่งไร้ยางอายเกินพอ

หยางซวนเองก็คร้านจะสนใจคำพูดของบุรุษพยาบาล ดังนั้นจึงรวมพลังไปที่นิ้วทั้งสองและกดลงไปตรงตำแหน่งหัวใจของจ้าวฉางเจี๋ย

เมื่อสองนิ้วขยับ จ้าวฉางเจี๋ยที่ยังคงสงบอยู่เมื่อครู่นี้อยู่ๆ ก็ “อาเจียน” เลือดสีแดงฉานออกมา เข็มเงินที่เคยปักบนหน้าอกหลุดออกมาจนหมด

จ้าวฉางเจี๋ยชักกระตุกอย่างเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม เนื้อตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง อาการดูวิกฤติยิ่งกว่าที่เป็นก่อนหน้านี้

สีหน้าของหยางซวนที่เคยลำพองใจในตัวเองดูน่าเกลียดขึ้นมาอย่างฉับพลันราวกับคนเพิ่งกินอึ “นะ... นี่มันเกิดอะไรขึ้น”