ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 26

“ฉางเจี๋ย ดีจริงๆ ที่คุณไม่เป็นอะไรแล้ว” เซียวเยว่รีบก้าวเข้ามากอดจ้าวฉางเจี๋ย จากนั้นจึงบอกว่า “ไม่ใช่คนคนแซ่เจียงนี่สักหน่อยที่ช่วยคุณ เป็นหยางซวนต่างหากที่ช่วย เจียงเฉิงคนนี้ก็แค่อยู่ได้ถูกเวลา เขายังไม่ทันทำอะไรเลย เดาว่าตอนนี้คุณคงดีขึ้นแล้วสินะ”

“คุณคนแซ่เซียว เธอไม่อายเลยหรือไง แม้แต่ฉันยังมองออกว่าถ้าเจียงเฉิงไม่ทำอะไร ฉางเจี๋ยต้องตายแน่ เธอยังจะช่วยพูดแทนหมอกำมะลอนี่ไปเพื่ออะไรอีก” โจวหลินทนดูไม่ไหวและพูดกับเซียวเยว่ตรงๆ

แม้ว่าหยางซวนยังอยากจะได้หน้า แต่ตอนนี้เขาสู้เจียงเฉิงไม่ได้จริงๆ หากยังอยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่จะยิ่งเสียหน้า ดังนั้นเขาจึงเอ่ยออกมาอย่างอึดอัดว่า “ลุงจ้าวครับ ผมยังมีธุระที่บ้านต้องกลับไปทำ ต้องขอตัวก่อนนะครับ”

ว่าแล้วหยางซวนจึงหันหลังออกไปจากที่นี่

“คุณน่ะ รีบออกไปให้พ้น” จ้าวฉางเจี๋ยพูดกับเซียวเยว่อย่างเย็นชา

“ฉางเจี๋ย ฉัน...” เซียวเยว่ตกใจเพราะน้ำเสียงของจ้าวฉางเจี๋ย

แม้ว่าเมื่อครู่นี้จ้าวฉางเจี๋ยจะอยู่ในอาการโคม่า แต่เขาก็ยังมีสติรู้ตัว ดังนั้นเขาจึงได้ยินสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรอบข้างและรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สนใจความเป็นความตายของเขาเลยแม้แต่น้อย เธอคิดแต่จะรักษาหน้าของตัวเอง ผู้หญิงอย่างนี้เขาไม่ต้องการ

“ผมบอกให้ไปให้พ้น!” จ้าวฉางเจี๋ยตวาดอย่างเย็นชา

เซียวเยว่ยังอยากจะพูดแก้ตัว แต่เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองมาของจ้าวฉางเจี๋ย เธอก็ตกใจจนรีบปล่อยแขนของจ้าวฉางเจี๋ยแล้ววิ่งออกไป

“คุณเจียง ผมโอนเงินไปที่บัตรของคุณแล้วนะครับ ถือเป็นค่ารักษาเล็กๆ น้อยๆ จากเรา” จ้าวฝูหลินใช้เวลาตอนที่เจียงเฉิงกำลังจ่ายยากลับห้องไปโทรศัพท์

แน่นอนว่าเจียงเฉิงก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์แล้วเช่นกัน มีเงินเข้าบัญชีหนึ่งล้าน เจียงเฉิงไม่คิดเลยว่าจ้าวฝูหลินจะใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยขนาดนี้

ทว่าเขาก็ไม่ได้วางท่าว่าไม่อยากได้และบอกไปว่า “ขอบคุณครับ”

จ้าวฝูหลินถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเจียงเฉิงไม่ได้มีทีท่าว่าจะปฏิเสธ ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เขาก็เคยดูแคลนเจียงเฉิงเอาไว้ เพราะกลัวว่าหมอเทวดาอย่างเจียงเฉิงจะโกรธ ดังนั้นเขาจึงจ่ายเงินไปเป็นจำนวนมาก

โจวหลินพูดคุยกับจ้าวฉางเจี๋ยอีกสองสามคำ จากนั้นจึงกลับออกไปพร้อมกับเจียงเฉิง

“พี่เจียงเฉิง พี่นี่สมกับเป็นพี่ผมจริงๆ พี่จะสุดยอดเกินไปแล้ว แม้แต่หยางซวนนั่นยังสู้พี่ไม่ได้” โจวหลินขับรถพลางกล่าวอย่างตื่นเต้นดีใจ

โจวหลินในตอนนี้ยอมรับเจียงเฉิงแล้วจริงๆ คราวนี้เจียงเฉิงได้เงิน ส่วนเขาได้ใจคนในตระกูลจ้าว เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยทีเดียว

“ส่งฉันไปที่ถนนเจี้ยนเซ่อนะ” เจียงเฉิงกล่าวอย่างเรียบเฉยมาก

“จัดให้เลย พี่เจียงเฉิง ต่อไปถ้ามีอะไรพี่สั่งมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจผม” โจวหลินเอ่ยด้วยสีหน้าที่มีความสุข

แม้ว่าทัศนคติที่โจวหลินมีต่อเจียงเฉิงจะดีขึ้นมาก แต่เจียงเฉิงก็ยังไม่ได้รู้สึกชอบพออะไรกับเจ้าเด็กหนุ่มจอมปลิ้นปล้อนคนนี้

เจียงหงเฟยตระหนักได้ในทันทีว่าคนพวกนี้มาเก็บค่าคุ้มครอง เขาได้ยินจากลูกสาวว่าเมื่อสองวันก่อนมีคนมาเก็บค่าคุ้มครอง แล้วถูกใครอีกคนมาจัดการจนหนีไป นี่คงไม่ใช่ว่ากลับมาแก้แค้นหรอกนะ

เจียงหงเฟยยิ้มอย่างอึดอัดและบอกว่า “น้องชาย พวกเราเป็นแค่ร้านขายของเล็กๆ ไม่มีเงินอะไรหรอก”

“เหอะๆ! ไม่มีเงิน?”

ชายที่มีรอยแผลเป็นหัวเราะเยาะ “แกพูดแบบนี้คือคิดจะให้พวกเราช่วยสงเคราะห์งั้นเหรอ”

อันธพาลลูกกระจ๊อกที่อยู่ข้างๆ ชายที่มีรอยแผลพลิกโต๊ะวัตถุดิบที่อยู่ด้านข้างก่อนจะตวาดว่า “หยุดพูดพล่ามไร้สาระได้แล้วโว้ย ดูเหมือนธุรกิจของแกจะไปได้สวยที่สุดแล้ว แกจะยังไม่มีเงินอีกเรอะ”

“ทำอะไรน่ะ พวกแกยังรู้จักขื่อแปกันหรือเปล่า” สวีฟางมองวัตถุดิบทำอาหารที่กระจัดกระจายลงพื้นแล้วเอ่ยอย่างมีโทสะ

พออันธพาลลูกกระจ๊อกได้ยินคำพูดของสวีฟางก็หัวเราะเยาะออกมาและเอ่ยว่า “ขื่อแป? เดี๋ยววันนี้จะทำให้พวกแกรู้เองว่าอะไรคือขื่อแป”

ทันทีที่สิ้นเสียง ใบหน้าอันธพาลคนนั้นก็เยือกเย็นขึ้นมา เขายกมือขึ้นจะตบหน้าของสวีฟาง แต่เมื่อฝ่ามือเตรียมจะตบลงไปบนหน้าของสวีฟาง มือใหญ่มือหนึ่งก็คว้าแขนของลูกกระจ๊อกคนนั้นไว้ เมื่ออันธพาลคนนั้นหันไปมองจึงเห็นว่าเป็นเจียงเฉิงที่ยืนอยู่ข้างหลัง

เจียงเฉิงเหลือบมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เขายกเท้าขึ้นถีบอันธพาลลูกกระจ๊อกอย่างแรง จากนั้นจึงหันไปมองพี่เป้าผู้เป็นผู้นำอย่างเยียบเย็นและกล่าวว่า “พี่เป้า แกช่างน่าเกรงขามเสียจริง!”