ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 145

อย่างไรก็ตาม เมื่อนางเห็นว่าสัญญาณเตือนภัยที่พังจนแตกเป็นชิ้น ๆ ค่อย ๆ เริ่มฟื้นคืนกลับมาดังเดิมอย่างช้า ๆ นางก็รู้สึกหวาดกลัวมากจนรีบนำสัญญาณเตือนภัยที่เหลือทั้งหมดออกจากมิติพิเศษทันที

หลังจากออกมาจากมิติพิเศษ สัญญาณเตือนภัยก็กลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยและหยุดการฟื้นตัว

ลู่ยุ๋นหลัวไม่ลังเลที่จะนำของชิ้นนี้โยนลงไปในลานบ้าน ขุดหลุมและเตรียมฝังมัน

ของชิ้นนี้ช่างทรมานยิ่งนัก

หลังจากจัดการเสร็จแล้วก็กลับห้องไปนอนได้สักพัก ไม่นานนักก็ลุกขึ้นมานั่งใหม่ในทันที

พิษใน่รางของท่านตายังของนางไม่ได้รับการแก้พิษ นางมุ่งมั่นที่จะทำเงินเพื่อไปซื้อยาให้ได้เร็วที่สุดเพื่อทำยาแก้พิษ

ทันทีที่หยินซวางเข้าประตูไปก็ถูกลู่ยุ๋นหลัวที่ผมเผ้ารุงรังกำลังจ้องมองด้วยขอบดวงตาที่ลึกดำนั่งนิ่งอยู่บนเตียงไม่ขยับไปไหนแม้แต่น้อยจนนางตกใจสะดุ้ง

ทำไมนายหญิงดูเหมือนกับไม่ได้นอนทั้งคืนล่ะ ?

ลู่ยุ่นหลัวหาวอยู่บนเตียงจากนั้นก็ลุกจากเตียงมาและนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องประทินโฉม

"เดี๋ยวเจ้าช่วยข้าจัดการเสื้อผ้าผู้ชายออกมาให้ข้าสักชุดที" อีกเดี๋ยวนางจะต้องไปซื้อยาที่ร้านโอสถ ถ้านางออกไปในฐานะของนายหญิง อาจจะดึงดูดความสนใจคนวางยาพิษให้สงสัยอย่างแน่นอน

นางตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าใครที่แอบวางยาพิษ ทางที่ดีก็อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่นจะดีที่สุด

รอจนกว่านางจะแก้พิษให้กับท่านตาของนางได้ก่อน แล้วค่อยยื่นมือไปจัดการกับคนเหล่านี้ก็ยังได้

“นายหญิง งั้นวันนี้ ท่านจะยังแสร้งทำเป็นประชวรอยู่อีกหรือไม่เพคะ ?” เมื่อคืน ตอนที่นายหญิงกับนางไปบ่อนพนัน ก็ได้ให้นางข้าหลวงเฝ้าประตูไว้และแจ้งว่านายหญิงไม่สบาย ซึ่งพักผ่อนไปตั้งนานแล้ว ใครมาก็ไม่ให้เข้าพบ

ถ้าวันนี้ยังเป็นเหตุผลเดิมอีก ก็จะไม่รู้ว่าคนอื่นจะเชื่อหรือไม่

“เอาอย่างนี้ ถ้ามีใครมาหาข้า ให้บอกพวกเขาว่าข้าเสียใจมากกับอาการป่วยของท่านตา ร้องห่มร้องไห้ทั้งคืน วันนี้ไม่เหมาะจริง ๆ ที่จะพบผู้คน”

ถ้าพูดแบบนี้ก็คงไม่มีใครสงสัยแล้ว

เนื่องด้วยนางเกรงว่ามุดโพรงสุนัขนี้ไปที่ถนนอาจจะพบเข้ากับข้ารับใช้ในจวน ด้วยเหตุนี้นางจึงยังคงแต่งตัวเป็นชุดของอิสตรีตามปกติ เมื่อมุดโพรงสุนัขไปแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นชุดของผู้ชายก็ใช้ได้แล้ว

ลู่ยุ๋นหลัวมุดผ่านโพรงสุนัขออกไป ด้านนอกกำแพงเป็นเนินเขาที่รกร้างเต็มไปด้วยพงหญ้า โดยปกติแล้วแทบจะไม่มีใครมา

ก็มีแต่แค่จากตรงนี้อ้อมไปยังถนนด้านหน้า ระยะทางก็ไกลขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

นางลุกขึ้นและตบฝุ่นหินและใบหญ้าบนร่างกายที่ติดมา สายตามองตรวจดูรอบด้านอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็เริ่มเปลี่ยนชุดในทันที

เอาชุดที่เปลี่ยนมาแล้วใส่ในถุงสัมภาระ จากนั้นก็นำหวีออกมาจากถุงสัมภาระและหวีเป็นทรงผมของผู้ชายอีกครั้ง เพียงไม่นานนัก ก็กลายร่างเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาและสง่าผ่าเผย

พัดโบกพัดในมือเตรียมจะออกจากที่แห่งนี่

บนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่หางออกไปไม่ไกล เป่ยถังหลิงเฟิงกำลังงีบหลับตาพริ้มอยู่บนต้นไม้ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากบริเวณกำแพง เมื่อหันหน้าไปมอง กลับเห็นหญิงสาวที่งามงดหาใครเทียบได้มุดคลานออกมาจากโพรงสุนัข