ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 225

ผู้เฒ่าเก่อตกตะลึง

ผู้เฒ่าถัง นี่เจ้ากำลังโทษนายหญิงฮองเฮาอยู่เหรอ ?

ขณะนั้น เขาเหลือบมองไปยังลู่ยุ๋นหลัวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทันที

เขากลับเห็นเพียงแต่ใบหน้าของนางที่มีรอยยิ้มอ่อนประดับไว้กำลังจ้องมองผู้เฒ่าถัง

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง จู่ ๆ ในใจของผู้เฒ่าเก่อก็ตื่นตระหนกขึ้นมา เขารู้สึกว่าเพื่อนที่ดีของเขาคนนี้ต้องการทำให้นายหญิงขุ่นพระทัย

ทันใดนั้น เขาก็รีบขยิบตาให้ผู้เฒ่าถังอย่างรวดเร็ว

เพียงแต่ผู้เฒ่าถังก็ไม่ได้ตระหนักถึงสัญญานสายตานั้นเลย เขายังคงพูดอย่างโกรธเคืองต่อไป "เจ้าว่า เพื่อแค่ปลอมโยนประชาชนนายหญิงฮองเฮาก็ไม่ควรที่จะโกหกคำโตล้นฟ้าถึงขนาดนั้นสิ ? ใช่ไม่ใช่ ?"

“พวกเราไม่ควรหลอกประชาชน ขอเพียงเห็นอกเห็นใจประชาชน  เมื่อถึงเวลาพวกเขาถึงจะร่วมมือกับเราไม่วิ่งเพ่นพ่านไปทั่วและดูแลตัวเองอย่างดี การทำเช่นนี้สิถึงจะทำให้โรคฝีดาษแพร่กระจายได้น้อยลง เจ้าก็รู้อารมณ์ของข้าดี พอหันไปเมื่อคนอื่น ๆ มาที่นี่ เจ้าก็ต้องลุกขึ้นช่วยข้าพูดด้วยนา ? อย่าปล่อยให้นายหญิงโกหกคำโตล้นฟ้าแบบนี้ ประชาชนจะเดือดร้อนเอา !”

เขามาที่อำเภอไท่หลิงมาได้ระยะหนึ่งแล้ว

สถานการณ์โรคระบาดของอำเภอไท่หลิงมาถึงขั้นที่ไม่สามารถรับมือได้แล้วในตอนนี้ได้อย่างไร เขานั่นย่อมรู้ดีกว่าใคร 

เป็นเพราะไอเจ้าอำเภอแซ่เฉานั่นที่ปกปิดข่าวการระบาดโรคฝีดาษ และยังไม่ใช้มาตรการแยกกักกันที่จำเป็นอีก จนนำไปสู่หายนะใหญ่ถึงขั้นนี้

"ผู้เฆ่าเก่อ ตาเจ้าเป็นอะไร ?" ในที่สุดผู้เฒ่าถังก็พบว่าผู้เฒ่าเก่อเล่นหูเล่นตาให้เขาอยู่ตลอด

สายตาของเขาเอาแต่ขยิบมองแม่สาวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ หมายความว่าอย่างไรกัน ?

ผู้เฒ่าถังเหลือบตามสายตานั้นมองที่ลู่ยุ๋นหลัว

พอพูดขึ้นมาแม่สาวน้อยคนนี้ก็ดูไม่เลวเลยจริง ๆ

อายุก็ยังอ่อนวัย แม้จะยังสาวก็มีทักษะทางการแพทย์ที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้แล้ว

ดูจากอายุของสาวน้อยคนนี้แล้ว ดูเหมือนนางจะอายุไล่เลี่ยกับนายหญิงฮองเฮาของพวกเขา

ผู้เฒ่าถังอดไม่ได้ที่จะเริ่มเปรียบเทียบทั้งสองคน

แม่สาวน้อยตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าอารมณ์ก็ไม่เลว ทักษะทางการแพทย์ก็ยอดเยี่ยม อีกทั้งยังไม่กลัวความเหน็ดเหนื่อยและลำบาก

โดยเฉพาะฉากที่นางฉีกแขนเสื้อในวันนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังทำให้เขาตกใจไม่น้อย

ไม่ว่าจะมองสาวน้อยคนนี้จนพอใจแค่ไหน

แต่นายหญิงฮองเฮาคนนั้น

ได้ข่าวว่าเข้าเมืองมาตั้งแต่เช้า

แต่ไม่ว่าข้างนอกจะน่าสังเวชเพียงใด ก็แทบไม่เคยเห็นนายหญิงฮองเฮาออกมาเผชิญหน้าเลยสักครั้ง

เว้นแต่ตอนที่ผู้คนโวยวายต่อต้านตอนนั้น นางถึงไปที่นั่นอย่างไม่เต็มใจ ได้ยินมาจากทหารอารักขาที่ปากประตูพูดไว้ ว่าหลังจากนั้นนางก็กลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน

แม้ว่านางจะเป็นนายหญิงฮองเฮา นางอยากจะคิดอย่างไรก็ไม่มีใครสามารถควบคุมสิ่งที่นางคิดได้

แต่ตอนนี้ ผู้คนในอำเภอไท่หลิงกำลังอยู่ในสถานการณ์น้ำลึกไฟร้อน (น้ำลึกไฟร้อน หมายถึง สถานการณ์ที่ยากลำบาก)

ทำไมนางถึงยังพักผ่อนอยู่ในห้องต่อไปได้ ?

ผู้เฒ่าถังถอนหายใจและส่ายหัว ดวงตาของเขาจับจ้องที่ลู่ยุ๋นหลัว "สาวน้อย เจ้านั้นไม่เลวเลย เจ้าสนใจที่จะมาที่สำนักแพทย์ของพวกเราไหมล่ะ ? ดูจากความเก่งกาจของเจ้าแล้ว มาเป็นแพทย์ราชการระดับแปดก็ยังน้อยไปสำหรับเจ้าด้วยซ้ำ เจ้าว่าไงล่ะ ?”

แม้วจะพูดได้ว่าการเป็นข้าราชการสำหรับอิสตรีจะยากไปสักหน่อย

แต่ด้วยทักษะทางการแพทย์ที่น่าทึ่งของสาวน้อยคนนี้ นางก็สามารถเป็นได้

เมื่อเห็นต้นกล้าที่งอกงามดี ผู้เฒ่าถังในฐานะอาจารย์แพทย์ของสำนักแพทย์ ย่อมต้องอยากรับมาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาโดยปกติอยู่แล้ว เพื่อรับใช้ราชสำนัก

ผู้เฒ่าเกอที่อยู่ด้านข้างรู้สึกละอายจนไม่มีหน้าที่จะหันไปดูต่อได้

เมื่อสักครู่ได้เอานายหญิงฮองเฮาลดระดับไปจนแทบไม่มีค่า พอพริบตาก็เริ่มลงมือพูดชมโออ้อวดจนเกินจริงอีกครั้ง

เมื่อลู่ยุ๋นหลัวกำลังที่จะอ้าปากพูด ขุนนางหลิวยู่ชึก็เดินเข้ามาพอดี

เสียงของเขาดังมาจากที่ไกล ๆ "ผู้เฒ่าถัง ในที่สุดข้าก็พบเจ้า !"

หลังจากที่เขาจัดการงานทุกอย่างในมือเรียบร้อยแล้วก็รีบมาทันที

เพราะเหตุไฟไหม้ครั้งนั้น ทำให้หลายคนไร้ที่อยู่อาศัย ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่ต้องอาศัยอยู่ในเต็นท์ที่กางขึ้นชั่วคราว

ผู้ได้รับบาดเจ็บจำนวนมากก็เช่นเดียวกัน โดยเบียดตัวนอนรวมกันอยู่ในเต็นท์

ถ้าปกติก็คงไม่เป็นอะไร

แต่ช่วงเวลานี้โรคฝีดาษยังคงระบาดมาก

การอาศัยอยู่ในเต็นท์ร่วมกันก็ยังคงเพิ่มความเสี่ยงต่อการติดเชื้อ แต่คนเหล่านั้นก็ไม่มีที่อยู่อาศัยจริง ๆ

แค่ฮองเฮาตัวกระจ้อยร่อยแห่งอาณาจักรตงหลานแค่คนเดียวกลับกล้าที่คุยโวโอ้อวดอย่างไม่รู้สึกกระดากอายว่าจะกำจัดโรคฝีดาษให้หมดสิ้นได้หรือไม่

ผู้หญิงโง่ ๆ คนนี้เนี่ยนะที่จี้อู๋เจวี๋ยทรงแต่งตั้งให้เป็นฮองเฮา ?

จี้อู๋เจวี๋ยไม่เพียงแต่พระเนตรที่มองเห็นวิสัยทัศน์ได้ไม่ดี แต่สมองก็คงไม่ดีด้วยกระมัง ?

เขาหันกลับมาอย่างเฉยเมย “สั่งคนของเราให้ถอยทันที”

"พะยะค่ะ !"

ณ โถงใหญ่ของจวนอำเภอ

ลู่ยุ๋นหลัวนั่งอยู่ด้านข้างและฟังผู้คนด้านล่างรายงานสถานการณ์ปัจจุบันในเมืองโดยละเอียด

"ก่อนเกิดไฟไหม้ ภายในเมืองได้อ้างอิงคำบัญชาของท่านอ๋องเฉินให้มีการตั้งเต็นท์มากกว่า 200 หลัง โดยอ้างอิงแยกผู้ป่วยที่ได้รับการยืนยันและผู้ป่วยต้องสงสัยออกจากกัน เมื่อวานนี้จำนวนผู้ติดเชื้อที่ได้รับการยืนยันแล้วคือ 9,104 ราย มีผู้ป่วยต้องสงสัยมากกว่า 5,000 ราย และเสียชีวิตแล้วถึง 2,643 ราย"

รายการตัวเลขจำนวนมากที่รายงานโดยผู้เฒ่าถังนั้นน่าตกใจ

เป็นเวลาสั้นกว่ายี่สิบวันแล้วนับตั้งแต่การพบผู้ติดเชื้อโรคฝีดาษจนถึงปัจจุบัน

นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนติดเชื้อมากมายขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่ออ้างอิงตามอัตราส่วนนี้ อัตราการเสียชีวิตนั้นน่าสะพรึงกลัวจริง ๆ

อีกทั้งโรคฝีดาษนี้ยังมีระยะฟักตัวนานถึง 14 วัน และในช่วงระยะฟักตัวยังสามารถแพร่ติดต่อกันได้

ในบรรดาผู้คนในเมือง จะต้องมีผู้ป่วยจำนวนมากที่อยู่ในระยะฟักตัวและยังไม่แสดงอาการแน่นอน

ดูเหมือนโรคระบาดรุนแรงเช่นนี้ หากไม่สามารถแยกผู้ป่วยที่อยู่ในระยะฟักตัวออกมาได้ทันเวลา สถานการณ์การโรคระบาดนี้เกรงว่าอาจจะไม่สามารถหยุดยั้งเอาไว้ได้

อย่างไรก็ตามเมื่ออ้างอิงเงื่อนไขการรักษาในสมัยโบราณ การจะคัดผู้ป่วยที่ยังไม่แสดงอาการของโรคออกมาได้ ก็คงยากยิ่งกว่าการปีนขึ้นท้องฟ้า

"อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านเหตุการณ์ไฟไหม้ในวันนี้ เกรงว่าคงผ่านไปได้อีกไม่กี่วันจำนวนผู้ติดเชื้อจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน" ผู้เฒ่ากล่าวอย่างจริงจัง

ทุกคนเริ่มหารือกันอีกครั้ง

ยกตัวอย่างเช่น สถานการณ์ปัจจุบันที่คนรวมตัวกันในเต็นท์

หรือเรื่องที่ต้องการจะสร้างอาคารสิ่งปลูกสร้างซึ่งต้องใช้เวลาไม่น้อย

แต่ช่วงเวลานี้การจะหลีกเลี่ยงการวมกันได้อย่างไร เป็นประเด็นที่ผู้คนถูกพูดถึงกันมากที่สุด