ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 59

เกี้ยวประทับที่ไปรับเสด็จใช้ข้อกำหนดของฮองเฮาในการจัดพิธี

แต่น่าเสียดาย ที่นายหญิงนั้นไร้ซึ่งบุญวาสนา เพราะนางกลับมีอาการป่วยจึงทำให้คนของสำนักพระราชวังเสียเวลาไปรับเสด็จอย่างเปล่าประโยชน์

ได้ยินเหล่านางข้าหลวงที่ได้ไปรับเสด็จที่ตำหนักเย็นว่ากันว่า นายหญิงของตำหนักเย็นนั้นมีอาการทางจิตร่วมอยู่ด้วยจนตัวนางเองจะเป็นคนก็ไม่ใช่ จะเป็นผีก็ไม่เชิง

แค่เหตุผลนี้อย่าว่าแต่จะเข้าพระเนตรองค์จักพรรดิเลย คนทั่วไปยังไม่ค่อยอยากจะแลด้วยซ้ำ

แต่คืนนั้นองค์จักพรรดิกลับเสด็จไปยังตำหนักเย็นพร้อมกับแพทย์หลวงเพื่อดูอาการนายหญิงท่านนั้น

คนทั่วไปต่างก็เดาไม่ออกว่าองค์จักรพรรดิมีดำริเช่นไร แล้วนายหญิงของตำหนักเย็นนั้นเป็นหรือไม่เป็นที่โปรดปราณขององค์จักรพรรดิกันแน่ ？

ถ้าจะบอกว่านางไม่เป็นที่โปรดปราณ แต่ทำไมองค์จักรพรรดิยังทรงเลือกตำหนักเย็นและเสด็จไปโดยทันที อีกทั้งเมื่อรู้ว่านางป่วยก็ถึงกับนำแพทย์หลวงไปดูอาการถึงที่

ถ้าจะบอกว่าเป็นที่โปรดปราณ แต่ทำไมคืนนั้นองค์จักรพรรดิถึงเสด็จไปหาหลันกุ้ยเหรินทันทีที่นางเรียกหา

ถ้าจะให้พูดตามตรง  ในบรรดาเหล่านายหญิงทั้งสามคนนี้ ดูเหมือนว่านางหลันกุ้ยเหรินของวังหลิวหยุนน่าจะเป็นที่โปรดปราณขององค์จักรพรรดิมากที่สุด

ในทางตรงกันข้าม เหยากุ้ยเหรินที่ได้เข้ามาเป็นนางสนมพร้อมกับหลันหุ้ยเหรินในวันนั้น นอกจากวันแรกที่ได้เข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิแล้ว ก็ดูเหมือนว่าองค์จักรพรรดิไม่เคยได้เสด็จประทับวังหลีเซี๋ยเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เมื่อข่าวแพร่สะพัดไปยังวังหลีเซี๋ย เหยากุ้ยเหรินก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมกับกล่าวบางอย่างกับแม่นมเฉิน จากนั้นสีหน้าของนางก็กลับไปเป็นปกติเช่นเดิม

และเมื่อช่วงบ่ายของวันมาถึง นางข้าหลวงไม่กี่นางก็ได้นำยาและอาหารบำรุงมาถวาย อีกทั้งยังบอกอีกว่าเหยากุ้ยเหรินของวังหลีเซี๋ยเห็นว่านางเจ็บไข้ได้ป่วย ก็รีบส่งคนมาถวายให้

พวกนางยังบอกอีกว่า เหยากุ้ยเหรินอยากเชิญลู่ยุ๋นหลัวให้ไปที่วังหลีเซี๋ยสักครั้ง

เมื่อลู่ยุ๋นหลัวเห็นยาและอาหารบำรุงเหล่านั้นก็คิดในใจว่าเหยากุ้ยเหรินนั้นช่างน่าสนใจ

พอรู้ว่านางป่วยก็รีบส่งคนมาถวายยาและอาหารบำรุงพวกนี้ให้เป็นพิเศษ

ซึ่งนางก็รู้แก่ใจดีอยู่ว่านางนั้นป่วยแต่ก็ยังให้คนมาเชิญไปวังหลีเซี๋ยอีก นี่ไม่ได้เป็นการบอกเป็นนัยกับนางหรอกหรือว่าเหยากุ้ยเหรินนั้นรู้ว่านางแกล้งป่วย ?

“นายหญิงของพวกเราคงไปไม่ได้หรอก พวกเจ้ารีบกลับไปเถอะ !” หยินซวางเมื่อได้เห็นคนจากวังหลีเซี๋ยก็โกรธจัด เมื่อคราวก่อนเหยากุ้ยเหรินส่งคนมาวางมาดโอหัง แต่ตอนนี้กลับมาเชิญนายหญิงของนางไปยังวังหลีเซี๋ย ?

“ช่วงนี้มือค่อนข้างตึง (มือตึง หมายถึง ปัญหาด้านการเงิน การเงินขาดสภาพคล่อง)  ข้าแค่ไปทำเงินเอาไว้ใช้นิดหน่อย” ลู่ยุ๋นหลัวกลับตัวเดินจากไปพร้อมกับแย้มรอยยิ้มที่สดใส

เมื่อตอนเช้าภายในมิติพิเศษนั้นนางพอดีเก็บตำรากามสูตรเล่มนั้นได้ซึ่งไม่รู้ว่านางโยนมันเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่

มันน่าจะเป็นตำราเล่มสุดท้ายที่อยู่ในมือนางแล้ว

นางกังวลอยู่พอดีว่าจะเอาไปขายให้ใคร พอจะขายคนซื้อก็มาหาถึงที่พอดี

ทำเงิน ?

หยินซวางเกาหัวด้วยความสงสัย

นางคิดไม่ออกว่าการไปยังวังหลีเซี๋ยจะทำเงินได้อย่างไร แต่หากนายหญิงพูดแล้วแสดงว่าต้องมีเหตุผล

เมื่อเห็นลู่ยุ๋นหลัวที่กำลังเดินห่างออกไป นางก็เตรียมที่จะตามไป แต่ลู่ยุ๋นหลัวพลันพูดประโยคหนึ่งกลับมา “เจ้าไม่ต้องตามมา”