ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 78

ห้า...ห้าร้อยตำลึง ?

ลู่ยุ๋นหลัวมุมปากกระตุกในทันใด

ณ ตอนนั้นนางพึ่งขายให้กับขันทีแค่ 10 ตำลึงเอง !

แค่เปลี่ยนเจ้าของไปมือเดียวก็เพิ่มมา 50 เท่าเลยเหรอ ?

มีพรสวรรค์นักชายชัด ๆ !

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นขันทีคนไหนที่ทำสามารถทำมาค้าขายได้ถึงขั้นนี้ ?

หรือว่าควรจะถามให้ลึกกว่านี้เพื่อคราวหลังจะได้ให้มารับผิดชอบค้าขายเฉพาะไปเลยดี ?

ลู่ยุ๋นหลัวยิ่งคิดยิ่งออกทะเลไกลไปเรื่อย

“นายหญิง ท่านได้ฟังสิ่งที่บ่าวพูดอยู่มั๊ยเพคะ ?” แม่นมโจวสังเกตุเห็นว่าลู่ยุ๋นหลัวจิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ลู่ยุ๋นหลัวกลับมามีสติอีกครั้งและหันไปยิ้มให้กับแม่นมโจว “แม่นม ทักษะการวาดภาพในตำราเล่มนี้ช่างน่าทึ่งนัก คุ้มค่ากับเงิน 500 ตำลึงจริง ๆ !”

แม่นมโจวตีไปที่หน้าผากตัวเองอย่างกังวล นางอุตส่าห์พูดอยู่ครึ่งค่อนวันแต่ดูเหมือนนางเด็กคนนี้ไม่ได้ฟังเข้าหัวเลยสักประโยคเดียว

“แม่นม ผู้เชิญเกี้ยวประทับได้มาถึงแล้ว” หยินซวางส่งเสียงเข้ามาจากด้านนอกประตู

แม่นมโจวชำเลืองมองลู่ยุ๋นหลัวอย่างอดไม่ได้ ก็อย่างว่าล่ะนะ เรื่องพวกนี้ยังไงก็คงต้องค่อยเป็นค่อยไป

นางไปเปิดประตูพร้อมกับส่งลู่ยุ๋นหลัวถึงปากประตู

ด้านหน้าสุดของเหล่าผู้คนที่มารับเสด็จก็ยังคงเป็นแม่นมอาวุโสฮันของสำนักพระราชวังในครั้งก่อน

ผู้เชิญเกี้ยวประทับ 8 นาย ขันที 20 นาย นางข้าหลวง 16 นาง โดยใช้ข้อกำหนดในเดียวกับครั้งก่อนอย่างไม่ผิดเพี้ยน

แม่นมอาวุโสฮันเมื่อได้เห็นลู่ยุ๋นหลัวที่ขัดศรีฉวีวรรณแล้วก็ฉายแววตาประหลาดใจขึ้นมา

ไม่คิดมาก่อนว่านายหญิงของตำหนักเย็นแห่งนี้จะมีเสน่ห์ที่ยากจะหาใครเทียบได้

คราวก่อนตอนที่นางมานั้นไม่ได้เห็นรูปพรรณที่แท้จริงของนายหญิง

แม่นมอาวุโสฮันก้าวไปด้านหน้าถวายความเคารพแก่ลู่ยุ๋นหลัว

“นายหญิงเพคะ เชิญเสด็จเลยมั๊ยเพคะ ?” ถึงแม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยความเคารพ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างเปี่ยมล้น

คราวก่อนที่นางมา นางหญิงท่านนี้ได้แกล้งไอกระอักออกมาเป็นเลือดจนนางไม่ได้รับเสด็จไป

หลังจากกลับไปและเนื่องด้วยเหตุผลนี้ทำให้นางต้องถูกลงโทษโดยไม่จ่ายเงินตำลึงแก่นางเป็นเวลาสามเดือน

ทันใดนั้นก็คว้าข้อมือนางเพื่อแมะชีพจรตรวจดูด้วยใบหน้าที่เคารพ

โถ่ว ! 

นี่ขนาดปิดกั้นทางรอดของนางทุกเส้นทางกะจะปิดประตูตีแมวให้ตายเลยดิ !

นางแหงนมองไปทีฝากฟ้าและถอนหายใจยาว

ไม่ปรนนิบัติไม่ได้หรอ !

อย่างน้อยขั้นตอนห่อผ้าห่มถวายนั่นก็ไม่ได้สำคัญอะไรเลย นางเดินไปเองก็เหมือนกัน

นางดึงดันที่จะไม่ถอดเสื้อผ้า และก็ไม่มีใครที่จะมาถอดเสื้อผ้านางออกได้ด้วย

เมื่อตริตรองถึงตรงนี้ ลู่ยุ๋นหลัวยกชายกระโปรงขึ้นและก้าวไปบนเกี้ยวประทับนกยูงทองภายใต้สายตาผู้คนที่จ้องมอง

ก่อนจากไป แม่นมโจวได้ดึงแม่นมอาวุโสฮันมาข้างตัวก่อนที่จะพูดอยู่ไม่กี่ประโยค

หลังจากนั้นผู้เชิญเกี้ยวประทับนกยูงทองก็นำขบวนเสด็จมุ่งหน้าไปยังตำหนักซู่ซิน

โดยตลอดทางไม่ว่าจะเป็นขันทีหรือนางข้าหลวงเมื่อได้เห้นขบวนเสด็จต่างก็ต้องก้มหลีกทางให้จนกว่าเกี้ยวประทับจะห่างออกจากสายตาไปถึงจะลุกขึ้นได้