ค่ำคืนนั้น นิยาย บท 19

เธอวางมืออีกข้างลงบนมือใหญ่ของเขาแล้วบีบกลับไปเบาๆ

“ ขอบคุณนะคะคุณติณ โชคดีของแพรที่เจอคุณในคืนนั้น ”

“ ยินดีครับ ” เขาตอบกลับมายิ้มๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอเบาๆ อย่างเอ็นดูแล้วดึงกลับไปวางที่พวงมาลัยรถเพื่อประคองมันต่อไป

เธอลอบมองใบหน้าหล่อเหลาจากด้านข้างหลายครั้งหลายครา เขาหล่อ เธอยอมรับ นั่นเป็นลักษณะกายภาพที่ผู้หญิงที่ไหนเห็นก็อดที่จะมองไม่ได้

แต่สิ่งที่เขาดึงดูดเธอได้มากกว่านั้นคือการแสดงออกของเขาที่มีต่อเธอ ความเห็นอกเห็นใจ เอื้ออาทร นุ่มนวลอ่อนโยน

สิ่งเหล่านี้ราวกับน้ำผึ้งหวานล้ำ ในขณะเดียวกันมันก็เปรียบดังน้ำผึ้งที่เคลือบอยู่บนมีดโกนคมกริบ หากเผลอเชยชมกับรสชาติของมันอย่างลืมตัว ก็จะโดนมีดโกนบาดเป็นแผลลึกจนเจ็บปวด

อย่าได้เผลอใจเกินเลย เขากับเธอแค่เจ้านายลูกน้อง แค่ผู้ซื้อผู้ขายเท่านั้น แพรวา

หญิงสาวบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

ไม่นานเขาก็ขับมาถึงปากซอยบ้านที่เธอบอกให้จอด แต่บนรถของเขาไม่มีร่ม ข้างนอกฝนก็ตกปรอยๆ แถมเสื้อเชิ้ตของเธอก็สีขาวเสียด้วย และเขารู้ดีว่าเมื่อเปียกแล้วมันจะรัดรูปแนบเนื้อจนเห็นส่วนสัดอวบอัดเย้ายวนของเธอ

ไม่ได้โว้ย ของของเขา เขาหวง !

“ คุณติณจอดตรงนี้แหละค่ะ ”

“ เดินเข้าไปอีกลึกไหม ”

“ ประมาณเจ็ดแปดร้อยเมตรค่ะ ”

“ ทำไมไม่ให้ผมขับเข้าไปล่ะ ”

“ มันเป็นซอยแคบๆ แถมสองข้างทางยังมีของวางระเกะระกะ อย่าเข้าไปเลยนะคะ สลัมน่ะค่ะคุณติณ มันไม่ได้มีระเบียบเรียบร้อยนัก ”

“ ถ้างั้นผมจะจอดรถทิ้งไว้ริมถนนแล้วเดินเข้าไปกับคุณ ใช้สูทคลุมไป น่าจะกันฝนได้บ้าง ”

ฝนเริ่มลงเม็ดแรงขึ้น แม้ยังไม่หนาหนักแต่ผู้คนในซอยก็เข้าไปซุกตัวอยู่ในบ้านเพื่อหลบฝน ซึ่งแพรวาคิดว่ามันเป็นเรื่องโชคดีเหลือเกิน ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะเห็นว่าเจ้านายเดินเข้าไปส่ง เธอขี้เกียจตอบคำถาม ไหนจะคำนินทาของพวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอีก

ไม่นานก็ไปถึงบ้านของเธอซึ่งเป็นห้องสี่เหลี่ยมน่าจะไม่เกินแปดคูณหกเมตร แม้มันจะเล็กมากแต่เจ้าของบ้านได้ดูแลจัดเก็บไว้อย่างเรียบร้อย เปิดประตูเข้าไปจะเจอตู้รองเท้าพลาสติกอยู่ด้านซ้าย ลึกเข้าไปคือโต๊ะกินข้าว ฝั่งขวาเป็นห้องนอนซึ่งไม่มีห้องจริงๆ แต่ใช้ตู้เสื้อผ้ากั้นไว้ ด้านหลังคือครัวและห้องน้ำ

ติณภพยืนจ้องห้องนั้นอย่างลืมตัว มันเล็กกว่าห้องน้ำที่บ้านของเขาเสียอีก

เม็ดฝนเริ่มหนาหนัก จู่ๆ ที่กลางบ้านก็มีน้ำหยดลงมา และเธอก็รีบวิ่งไปหากะละมังมารอง แต่มันไม่ได้รั่วแค่จุดเดียว ดังนั้น พักเดียวทั่วบ้านของเธอก็มีกะละมังรองอยู่ห้าใบ

“ เชิญคุณติณนั่งที่เก้าอี้ก่อนนะคะ ขอโทษสำหรับความคับแคบ แถมยังหลังคารั่วด้วย ”

“ ไม่เป็นไรเลยครับ ” เขาว่าพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้

“ แพรบอกคุณแล้วไงว่าอย่าให้ส่งแค่ปากซอย อย่าเดินเข้ามา คุณก็ไม่เชื่อ เดี๋ยวแพรไปเอาน้ำมาให้ดื่มนะคะ คุณติณไม่ต้องกังวลว่าจะสกปรกนะ แพรดูแลบ้านให้สะอาดอยู่เสมอ ” เธอพูดพลางจะเดินไปรินน้ำมาให้ หากยังไม่ได้ทันได้ไปเพราะเขาคว้าข้อมือของเธอแล้วดึงให้มานั่งบนตักเสียก่อน