คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 18

"แน่ใจ๋...ว่าแกไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขา" แซมมี่ถามเจนิสอย่างตรงไปตรงมา

"อืม... พวกเขาดังขนาดนั้นฉันจะไปคบกับเขาได้ไง" เจนิสเอ่ยเสียงเรียบ แต่ภายในใจลึกๆ กับหัวใจเต้น ตึบตับๆ ขึ้นมา เมื่อนึกถึงวันที่เขาและเธอนั้นมีอะไรกัน และเขายังตามมาจูบเธออีก นิฉันบ้าไปแล้วหรือไง ถึงได้คิดถึงใบหน้าของเขาไปได้ยังไงกัน ร่างบางตกอยู่ในห่วงความคิดของตนเองไปชั่วขณะราวกับลืมถึงว่ามีแซมมี่นั้นนั่งอยู่กับตนด้วย

"ยัยเจ ขึ้นเรียนกัน" แซมมี่เอ่ยออกมาแค่นั้น แต่คนใจลอยก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม

"เจ ยัยเจนิแกเป็นอะไร" แซมมี่เอ่ยขึ้นอีกรอบพร้อมกับตบโต๊ะ เพื่อให้เจนิสนั้นรู้สึกตัว แซมมี่ได้แต่เหลือบมองสีหน้าของเพื่อนด้วยท่าทีสงสัย

"เปล่า...ฉันไม่ได้เป็นอะไร เราไปกันเถอะ" เจนิสเอ่ยพร้อมกับเดินออกจากโต๊ะไปพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธอ ให้ตายเถอะแค่ยัยแซมมี่ถามฉันมาแบบนี้ ฉันกับไม่เป็นตัวของตัวเองฉันไม่ควรคิดอะไรกับพี่ริวไปมากก็นี้ เจนิสได้แต่คิดในใจจนกระทั้ง ทั้งสองสาวเดินเข้าห้องเรียน

เวลาผ่านไปสองชั่วโมงกว่าๆ แต่ในหัวของร่างบางตอนนี้กับไม่มีสิ่งที่อาจารย์สอนเลยซักนิด ใบหน้าสวยหวานเสมองออกไปยังหน้าต่างของฝั่งคณะวิศวะที่อยู่ตรงข้ามกับถึงคณะบริหาร

"อ่า...นิฉันเป็นอะไรไป รู้ตัวอีกทีก็เผลอมองไปยังคณะของพวกเขาแล้ว จู่ๆ คำพูดของริวในวันนั่นก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เธอไม่สิทธิมาเรียกร้องอะไรจากฉัน หึ...นี้ฉันคงไม่ได้คิดอะไรกับคนแบบนั้นจริงๆ หรอกใช่ไหม ร่างบางเอาแต่ถามต่วเองภายในใจ

"เจ...ยัยเจนิส แกนั่งอยู่ทำไม ไมไม่เก็บของ พวกยัยเฟย์และเพื่อนๆ คนอื่น เขาเดินออกไปกันหมดแล้วยะ" เสียงเรียกของน้ำอุ่นทำให้ฉันนั้นรู้สึกตัว เมื่อเห็นว่าเพื่อนในห้องกำลังทยอยเดินออกไปร่างบางจึงหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายและเดินตามน้ำอุ่นออกไป

แต่ขณะที่เดินลงมาจากตึกของคณะนั่น กับเจอร่างบางอันคุ้นตาที่ยืนดักรอเธอที่หน้าตึก ร่างบางที่เจอพี่สาวต่างสายเลือดมาดักรอ ใบหน้าหวานถึงกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย แต่นั้นก็เดินเข้าไปหาแป้ง หญิงสาวยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ให้กับเจนิสมา

"เจ ว่างหรือเปล่า พรุ่งนี้พี่ติดงานถ่ายแบบ ถ้าไม่ได้ไปไหนก็ไปงานแต่งงานลูกชายเพื่อนสนิทของคุณพ่อ เจช่วยไปแทนพี่หน่อยนะ ถือว่าพี่ขอร้อง" แป้งเอ่ยกับเจนิสมา

"แต่...พี่แป้งคะ" เจนิสที่คิดจะปฎิเสธ แต่แป้งกับยัดถุงกระดาษใบใหญ่ใส่ในมือของเธอ ด้านแป้งกับยัยเจนิสฉันรู้นิสัยของยัยนี้ดี แต่ฉันไม่ยอมหรอก

"เถอะน่า เจ พี่รู้ว่าเราไม่ได้มีธุระที่ไหน"

"นะ ถือว่าพี่ขอร้อง พี่รีบไปเรียนพี่ไปก่อนนะ" ด้านแป้งเมื่อเอ่ยเสร็จก็เดินออกจากเจนิสไปทันที ใช่ ไปร่วมงานแต่งอย่างเดียวซะเมื่อไหร่ละ คุณแม่ของเธอคิดจะจับคู่ให้กับเธอเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจกับลูกชายคนโตของเพื่อนสนิท เรื่องอะไรฉันจะยอม ให้ยัยเจนิสออกงานแทนแบบนี้ดีที่สุดแล้ว อีก อย่างยัยเจนิสเองก็ไม่ได้มีแฟนหรือมีใคร เหมาะที่จะสวมรอยเป็นฉันๆ ไม่ชอบความคิดของคุณแม่ที่อะไรเขาก็มองเป็นผลประโยชน์ทางธุรกิจหมดแม้กระทั่งตัวฉัน แป้งได้แต่คิดในใจ

ด้านเจนิสในเมื่อพี่แป้งอุส่าห์เข้ามาข้อร้องฉันถึงที่ ถึงฉันจะมีบ้างเรื่องที่ติดค้างในใจกับพี่แป้งอยู่ แต่ฉันก็ไม่อยากจะพูดและนึกถึงมัน

"ยัยพี่แป้งมาหาแกทำไมเหรอ" เมื่อแป้งกลับไปแล้วแซมมี่ถึงกับเอ่ยเจนิสมาทันที เพราะพี่สาวต่างสายเลือดของเพื่อน นั้นดูร้ายและไม่น่าไว้ใจที่สำคัญเพื่อนๆ ในกลุ่มนั้นไม่มีใครชอบแป้งเลยซักคนที่มักจะเอาเปรียบเจนิสอยู่บ่อยๆ

"พรุ่งนี้ฉันต้องงานกับครอบครัวนะ พี่แป้งเลยเอาชุดมาให้ฉัน"

"ญาติแกหรือ ปกติฉันไม่เห็นว่าแกจะไปออกงานที่ไหน แม้แต่ช่วงซัมเมอร์แกยังคลุกตัวอยู่แต่คอนโด"

"ไม่ใช่ญาติแต่เป็นลูกเพื่อนสนิทของคุณพ่อหนะ" เมื่อได้ยินยัยแซมมี่พยักหน้ามาให้ฉัน จากนั้นพวกเราก็เดินไปเข้าเรียนในวิชาต่อไป

วันต่อมา

และวันนี้หลังจากที่เลิกเรียนในช่วงบ่าย ฉันก็ได้รับสายจากคุณป้าลัดดา แม่เลี้ยงของฉันเพื่อที่เราจะไปร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ ร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั่นธรรมดายืนรอใครบางคนที่หน้าคอนโดของเธอ จากนั้นไม่นานก็มีรถอัลพาร์ดป้ายแดงวิ่งมาจอด

"ใช่คุณเจนิสไหมครับ" ชายวัยกลางคนลงจากรถและเดินเข้ามาทักฉัน

"ใช่คะ"

"เชี่ย...ลูกพี่ ผมไม่คิดว่าจะเจอพวกพี่ที่นี่" ดีเทลที่จิบไวน์อยู่นั้นถึงกับทักรุ่นนี่คนสนิทอย่างผมมา ที่ไม่นานไอ้ริกก็เดินตามผมมา

"ไง...งานนี้มาได้แค่มึงคนเดียวไงไอ้สัส" ผมไม่ได้เอ่ย แต่เป็นไอ้ริกที่ว่าให้กับไอ้ดีเทลไป

"เปล่า...ผมคิดว่าวันนี้พวกพี่จะเข้า SKY คลับซะอีก"

"พวกกูมาแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวก็จะกลับและ" ไอ้ริกเอ่ยไปเช่นนั้น คืนนี้หลังกลับจากงานแต่งพวกผมนัดกับพวกเพื่อนเอาไว้ เพราะคืนนี้วันเกิดไอ้น๊อตเพื่อนร่วมคณะคนสนิทอีกคนของพวกผม

"พวกพี่เลี้ยงวันเกิดพี่น๊อตกันใช่ไหมพี่"

"อืม..." ผมตอบรุ่นน้องไปแค่นั้น จากนั้นก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบไปพลางๆ แต่ในขณะที่กำลังจิ๊บไวน์และกวาดสายตาไปรอบๆ ในงานนั้น สายตาของผมกับไปสะดุดเข้ากับร่างบางในชุดราตรีสีทองอันคุ้นตาที่เดินผ่านหน้าพวกผมไป

"แม่เจ้าโว้ย...สวยชิบหาย เหมือนเคยเจอที่ไหน" ไอ้เจมส์ที่มองตามหลังเธอที่อยู่ไม่ไกลมาก ถึงกับเอ่ยขึ้นมา

"เจนิส งั้นเหรอ" เสียงทุ่มของริวเอ่ยออกมาราวกับไปเชื่อสายตาของตัวเอง เพราะคนที่กำลังเดินออกไปนั้น เธอทั้งสวย ดูดีมีเสน่ห์ แม่งดึงดูดผมชิบหาย แต่ไม่ว่าเธอจะแต่งตัวมาในลุคไหน แต่นั้นผมก็จำเธอได้ไม่ผิดแน่นอน ร่างบางที่เดินออกไปโดยที่ไม่รู้ถึงสายตาของอีกหลายคู่กำลังเฝ้ามองตน

ด้านริวหลังจากที่ผมบังเอิญเจอกับเจนิสในงานคืนนี้นั้น เมื่อเห็นร่างบางเดินออกไปจากงาน ร่างสูงก็ไม่รู้ช้า แต่ขณะที่จะเดินตามร่างบางออกไปเพื่อทักทายเธอนั่น กับมีเสียงเรียกของหญิงสาวอีกคนที่ดังขึ้นมา

"ริว ริวคะ"