คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 73

ด้านริวหลังจากที่เจนิสเอ่ยมาเช่นนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับเผยรอยยิ้มออกมาให้กับเจนิสและน้องฟรอสต์ อย่างน้อยก็นับว่าเป็นสัญญาณที่ดีที่เจนิส นั้นหายโกรธตน ริวเสมองสองแม่ลูกที่เจนิสนั้น กอดกับลูกชาย

"น้องฟรอสต์ครับม่ามี้ ต้องไปเยี่ยมคุณตา และไปทำงานแล้วนะครับ ลูก อยู่ที่นี่น้องฟรอสต์ไม่เล่นซนนะครับ โอเค ไหม" เสียงหวานเอ่ยถามลูกชายด้วยความน่ารัก

"โอ เค ครับม่ามี้ น้องฟรอสต์จะรอให้ม่ามี้และคุณลุงใจดีมารับนะครับ" จากนั้นน้องฟรอสต์ก็วิ่งออกจากเจนิสไปหาริวที่ยืนมองเขาและเจนิสอยู่

"นะครับคุณลุงมาหาน้องฟรอสต์ อีกนะครับ" เด็กน้อยวิ่งเข้าไปหาและเอ่ยกับริว ร่างสูงถึงกับชะงัก จุกถึงกับพูดไม่ออก เขาคงเห็นเพื่อนๆ คนอื่นหลังเลิกเรียนที่มีพ่อแม่มารับพร้อมหน้าพร้อมตากันสินะ

"ได้สิครับ เดี๋ยววันนี้คุณลุงจะมารับน้องฟรอสต์นะครับ" ริวเอ่ยพร้อมกับย่อตัวนั่งลูบผมลูกชายด้วยความน่ารักและเอ็นดู ถ้าน้องฟรอสต์รู้ว่าเขาเป็นพ่อลูกจะรู้สึกยังไง ริวได้แต่เสมองใบหน้าของลูกชาย ลูกอยู่ต่อหน้าทั้งคนและเขากับเอ่ยคำว่าพ่อออกมาไม่ได้ เจ็บชิบหาย

"เย้ เย้ คุณลุงใจดีจะมารับด้วยฟรอสต์ด้วย" น้องฟรอสต์เอ่ยจบเด็กน้อยก็กระโดดเต้นด้วยความดีใจ

ด้านเจนิสที่เห็นน้องฟรอสต์วิ่งไปอ้อนริว ร่างบางที่มองสองพ่อลูกถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"บายๆ นะครับม่ามี้" เด็กน้อยวิ่งไปหาพี่เลี้ยงพร้อมกับโบกมือให้กับมารดา และริวที่ยืนส่งลูกชายเข้าห้องไปกับพี่เลี้ยง

ด้านริวที่เดินเข้ามาหาเจนิส โดยที่ร่างบางนั้นไม่รู้ตัว

"ขอบคุณมากที่เธอให้โอกาสฉัน" เสียงทุ่มเอ่ยออกมาข้างหูของคนตัวเล็ก เจนิสได้แต่เสมองใบหน้าของริว

"นี้พี่เดินเข้ามาใกล้ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ถอยไปไกลหน่อยได้ไหม..." เจนิสเอ่ยพร้อมกับเดินหนีและเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลอาบบนใบหน้า กลัวว่าริว นั้นจะเห็นมัน

"กับน้องฟรอสต์ฉันให้พี่ดูแลเขาได้เต็มที่ อย่างที่พี่ต้องการ" เจนิสเอ่ยขณะที่ริวนั้นเดินตามเธอมาจนกระทั้งถึงรถของเจนิสที่จอดอยู่

"กับฉันละเจนิส เธอยังต้องการฉันอยู่หรือเปล่า" ริวเอ่ยมาขณะที่เจนิสหยุดที่รถของเธอ มือเรียวบางจะเปิดประตูและริวกับขวางเอาไว้ ร่างบางเสมองใบหน้าของริวมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เรื่องลูกฉันก็ให้สิทธิความเป็นพ่อกับเขาไปแล้วๆ นี้เขายังต้องการอะไรจากฉันอีก

"เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว อย่าได้รื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกเลย" ร่างบางเอ่ยกับริวมาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

"ไม่ว่าเธอจะรู้สึกยังไงกับฉันอยู่แต่ฉัน แต่อยากบอกให้เธอรู้ไว้ ว่าฉันยังรักเธอ หัวใจของฉันไม่เคยเปลี่ยนใจให้ใคร" ริวเอ่ยพร้อมกับจ้องมองคนตัวเล็ก

!! ตึก ตึก !! ร่างบางรู้สึกถึงหัวใจเต้นแรง ราวกับรับรู้ความรู้สึกของใจตัวเอง

"ฉันอยากมีครอบครัว เรากับมาเป็นเหมือนเดิมกันได้ไหมเจนิส ขอแค่เธอให้โอกาสฉัน" ร่างบางที่ได้ฟังเช่นนั้น เจนิสถึงกับนิ่งค้าง ตลอดสามปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดจากเขาเลยซักครั้งเดียว ฉันใจแข็งมากมาตลอด ร่างบางรู้สึกสับสนเราพึ่งจะกลับมาเจอกันได้ไม่นาน ตลอดเวลาที่ห่างกันเขาไม่เคยมีใครเลยงั้นเหรอมันเกิดคำถามขึ้นมามากมายภายในใจ แต่จะให้ฉันหวนกลับไปหาเขาเร็วแบบนี้ฉันก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ใบหน้าหวานถึงกับคิดหนัก แต่ขณะที่ทั้งสองยังคงสบตากันอยู่เช่นนั้น เสียงเรียกสมาร์ตโฟนของเจนิสก็ดังขึ้นมา

Rrrrrrr อาศักดิ์

[เจ ตอนนี้เจอยู่ไหนคุณท่านเกิดอาการช็อค เจรีบมาโรงพยาบาลด่วนเลยนะ] น้ำเสียงปลายสายเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก

[คุณพ่อ] เจนิสเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ ราวกับคนไม่มีสติ

[ทำไมท่านถึงไปช๊อคอีกละคะ] เจนิสเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อยจนริวนั้นรู้สึกได้

[เจ อย่าพึ่งถามอาตอนนี้เลย เอาเป็นว่าเจรีบมานะ] ทนงค์ศักดิ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน

[ได้คะ เจจะรีบไปเดียวนี้เลยคะ] ทำไมเป็นเช่นนี้ไปได้ เมื่อสองสามวันที่แล้วก็เห็นว่าคุณพ่ออาการดีขึ้นมากแล้วพักอีกไม่กี่วันคุณหมอก็คงอนุญาตให้กับบ้านได้

ด้านริวที่ได้ฟังน้ำเสียงเจนิส ริวถึงกับอดเป็นห่วงเธอไม่ได้ ร่างบางล่วงหากุญแจในกระเป๋าราวกับคนไม่ได้สติ

"เจนิส มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" ริวที่เห็นท่าที่ลนลานของเจนิสถึงกับอดเป็นห่วงไม่ได้ ที่ดูตอนนี้เจนิสนั้นดูสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"คุณพ่อคะ คุณพ่อท่านช๊อค ฉันต้องไปโรงพยาบาลตอนนี้เลย" เจนิสเอ่ยขึ้นมาเสียงสั่น ขณะที่มือเรียวยังล่วงหากุญแจรถยนตร์

"เธอ ดูตกใจไม่มีสิติแบบนี้ ฉันจะปล่อยเธอขับรถได้ไง ให้ฉันไปส่งเถอะ" ริวไม่เพียงแค่พูด และไม่รอให้เจนิสนั้นอนุญาต ฝ่ามือหนาจับเข้าที่เรียวแขนเล็กจากนั้นก็ดึงแขนเจนิสไปที่รถของตนทันที

"พี่ริว แล้วรถฉันละ" เจนิสเอ่ยขัดขืนเล็กน้อย

"ไปรถฉันก่อน เธอหากุญแจไม่เจอไม่ใช่เหรอ" เมื่อริวเอ่ยมาเช่นนั่น เจนิสจึงยอมขึ้นรถมากับเขา ร่างสูงขับรถออกจากเนอสเซอรี่และมุ่งตรงมาที่โรงพยาบาลS

ร่างสูงขับรถไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงโรงพยาบาล หลังจากที่ริวจอดรถเสร็จร่างบางก็รีบลงจากรถและวิ่งไปยังห้องหาบิดา โดยมีร่างสูงของริวที่เดินตามมาด้วยความเป็นห่วง

ด้านริวเอาจริงๆ เขาก็ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเจนิส เลยซักนิด พึ่งจะรู้ไม่กี่วันนี้แหละ ว่าครอบครัวเจนิสนั้นมีธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง จนกระทั้งมาถึงหน้าห้องก็เจอกับทนงค์ศักดิ์ยืนรอเจนิสอยู่หน้าห้อง

"ขอบคุณคะ" ทนงค์ศักดิ์เอ่ยจบก็เดินออกไป เจนิสหันมาสบตาเข้ากับริว

"พี่ริว ฉันขอบคุณพี่มากที่พี่มาส่งฉัน คุณพ่อไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว พี่กลับไปทำงานเถอะ พี่เสียเวลาเพราะฉันมามากพอแล้ว" คำพูดของเจนิสทำริวถึงกับชะงัก หึ...! นิเธอยังเห็นเขาเป็นคนอื่นอยู่อีกเหรอ

"แต่ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอนะเจนิส น้องฟรอสต์เลิกเรียนแล้วเราไปรับลูกด้วยกัน" ริวเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ราวกับไม่สนใจสิ่งที่เจนิสเอ่ยก่อนหน้านี้

"แต่พี่ต้องทำงานนะ อย่าเสียเวลาเพราะฉันเลย" เจนิสเอ่ยน้ำเสียงเรียบ ด้านริวที่เดินมาส่งเจนิสถึงหน้าห้องบิดาของเธอ

"ใช่สิ เจนิสฉันลืมไปเลย ว่าฉันยังไม่ได้เข้าไปเยี่ยมพ่อตาเลย นิเธอไม่คิดจะพาฉันไปแนะนำตัวกับพ่อตาหน่อยเหรอ"

"พ่อฉันท่านพึ่งจะฟื้นนะ นี้พี่บ้าไปหรือเปล่า" ริวเอ่ยแกล้งเจนิส แต่นั้นกับได้สายตาคู่ดุจากคนตัวเล็กมาแทน

"ถ้าวันนี้เธอยังไม่สะดวกไม่เป็นไร พรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมพ่อตาใหม่ ฉันกลับไปเซ็นงานที่บริษัทแล้วจะกลับมารับเธอ เราไปรับลูกกันนะ ม่ามี้น้องฟรอสต์รออยู่ " ริวเอ่ยจบร่างสูงก็รีบเดินออกไป ปล่อยเจนิสนิ่งค้างกับคำพูดของตน

ด้านเจนิสได้แต่มองตามให้ตายเถอะ คนบ้าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี พี่ก็ยังคงเผด็จการกับฉันเหมือนเดิมเลยนะพี่ริว ร่างบางได้แต่ครุ่นคิดภายในใจ

ผ่านหลายชั่วโมง ด้านเจนิสในที่สุดวันนี้ฉันก็ต้องมารับน้องฟรอสต์พร้อมกับพี่ริว และตอนนี้ฉันและน้องฟรอสต์ก็อยู่บนรถพี่ริว

ด้านน้องฟรอสต์ที่เห็นว่าวันนี้พี่ริวนั้นมารับ เจ้าตัวแสบของฉันถึงกับกระโดดตัวขึ้นด้วยความดีใจ และตอนนี้ทั้งพี่ริว และน้องฟรอสต์ถึงกับพูดเรื่องหุ่นยนต์ไม่หยุดปาก เนื่องจากพี่ริวนั้นซื้อมาให้ลูกเล่นเอาซะเจ้าตัวแสบของฉันจับไม่ยอมปล่อยเลย ดูท่าน้องฟรอสต์นั้นจะติดพี่ริวเอามากๆ ทั้งที่อยู่ด้วยกันได้ไม่กี่นาที เรียกพี่ริวไม่หยุดปาก ซึ่งตอนนี้พี่ริวกำลังไปส่งฉันและน้องฟรอสต์ที่บ้าน แต่ขับรถออกมาได้ครึ่งทาง มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันแล้วแหละ เมื่อเห็นเช่นนั้นใบหน้าหวานถึงกับขมวดคิ้วขึ้นถามทันที

"พี่ริว นี้พี่จะพาฉันกับลูกไปไหน" เจนิสเอ่ยมาด้วยเสียงยิ่งปนดุเล็กน้อย

"พี่แค่จะพา เมียกับลูกไปทานมื้อเย็น ก่อนไปส่งเรากับลูกนะครับ" ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับผุดรอยยิ้มร้ายขึ้นมาให้กับเธอ

" ฉันไม่ใช่เมียพี่ ฉันให้สิทธิ์พี่แค่กับน้องฟรอสต์เท่านั้นนะแหละ ส่วนพี่จะบอกว่าลูกว่าพี่เป็นพ่อของน้องฟรอสต์ยังไง พี่ต้องหาวิธีคุยกับลูกเอง" เจนิสเอ่ยเสียงแข็ง ร่างบางเสมองเจ้าตัวแสบอีกทีก็สลบหมดแรงเสียแล้ว

ริวได้ยินจากปากเจนิสเช่นนั้น ได้แต่อุ้มน้องฟรอสต์เดินตามหลังเจนิส เข้าไปในร้านอาหารและไม่ลืมที่จะปลุกลูกชายให้ตื่นมาทานข้าว ลูกชายที่ตัวโตกว่าจะอุ้มเดินเข้ามาถึงข้างในร้านก็เมื่อยแขนอยู่เหมือนกัน เขาอุ้มลูกแค่ไม่กี่นาทีก็เหมื่อยแขนเสียแล้ว ถึงนึกเจนิสที่ทั้งอุ้มท้องลูก และเลี้ยงน้องฟรอสต์คนเดียว ขณะที่เธอยังเรียนที่ต่างประเทศไปด้วย ที่ผ่านมาเจนิสเธอจะเหนื่อยมากกว่าเขามากแค่ไหนกันเชียว ยิ่งวันนี้เขาได้เห็นบิดาของเธอป่วยด้วยนั้น ยิ่งรู้สึกสงสัยเจนิสจับใจ ร่างสูงมองตามแผ่นหลังบางของเจนิส

"แบบนี้ฉันจะปล่อยให้เธอ เผชิญทุกอย่างกับลูกเพียงสองคนได้ยังไง เจนิส"