คนเสเพล นิยาย บท 2

[มหาวิทยาลัยชื่อดังในตัวจังหวัด]

"ทำไม?? มันดีกว่าเราตรงไหน!!"

"ดิน! อย่ามางี่เง่าสิ จบก็คือจบ"

"ทำไมเธอถึงไม่มีเยื่อใยเลย เราคบกันมากี่ปีแล้ว มันเข้ามาแค่ไม่กี่วัน"

"สิ่งหนึ่งที่ฉันเสียใจ คือหลงคบกับนายมาหลายปีนี่แหละ" หว่าหวา..เธอมีดีกรีเป็นถึงดาวคณะ แต่ไปไม่ถึงฝั่งฝัน คว้าดาวมหาวิทยาลัยมาครองไม่ได้ และความสวยของเธอก็มีมากอยู่แล้วถึงเป็นดาวคณะได้ และความสวยนั้นมันก็ทำให้ดินหลงใหลตั้งแต่ก้าวเข้ามาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เขาตามจีบหว่าหวาจนได้กุมหัวใจของเธอมาครอง แต่พอขึ้นปีสุดท้าย ลูกชายของเจ้าของมหาวิทยาลัย ได้เข้ามารับช่วงต่อจากพ่อ หว่าหวาก็เริ่มเปลี่ยนไป

ส่วนดิน..เขามีดีกรีเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัย ความหล่อของเขากินขาดทุกคน ถ้าไม่งั้นคงไม่คบกับหว่าหวามาได้นานขนาดนี้ และเรื่องการเรียนของเขา ปีสุดท้ายคิดว่าจะคว้าเกียรตินิยมอันดับ 1 มาครองให้ได้ ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมาก่อน..

"จะแดกให้ตายเลยหรือไง"

"มึงเป็นแม่กูเหรอถึงมายุ่งกับชีวิตของกูนักหนา จะไปตายที่ไหนก็ปายยย"

"ถ้ากูเป็นแม่มึงกูคงจะเอาขี้เถ้ายัดปากมึงตั้งแต่โผล่หัวออกมาแล้วล่ะ"

"คิดว่าเป็นผู้หญิงกูไม่กล้าเตะหรือไงวะ!!"

"คุยกับฉันเหรอ" คนที่ถามก็คือหว่าหวา

"เหลืออีกแค่ไม่กี่เดือน ดินก็จะเรียนจบแล้ว เธอช่วยไปคุยกับเขาเรื่องนี้ได้ไหม"

"ทำไมฉันต้องไปคุย"

"เธอรู้ดีว่าทำไม" ทอรุ้งรู้จักหว่าหวาเป็นอย่างดี เพราะดินเคยพาไปค้างที่บ้านก็บ่อย แถมดินยังอ้อนทอรุ้งให้เป็นคนจัดเตรียมอาหารมาให้ตอนที่เขาหมกอยู่แต่ในห้องกับแฟน

"ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไงกับดิน มันเป็นโอกาสของเธอแล้วนี่ รีบคว้ามันไว้สิ โอกาสแบบนี้มีมาไม่บ่อยหรอกนะ" หว่าหวากระซิบพูดใกล้หูของหญิงสาวที่มาขอร้อง ให้เธอช่วยเพื่อน..รัก..เพราะกลัวว่าอนาคตของเขาจะจบแค่นี้