คนเสเพล นิยาย บท 30

"??" หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ยินสิ่งที่คนในห้องกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

"แค่นี้ก่อนนะจ๊ะ" ศักดิ์พ่อของดินรีบออกมาเปิดประตูแง้มดู เพราะรู้สึกผิดสังเกต "ก็ไม่มีอะไรนี่" แล้วศักดิ์ก็รีบลบเบอร์ที่เพิ่งจะโทรออกจากเครื่อง เพราะทุกตัวเลขเขาจำไว้ในหัวไม่จำเป็นต้องได้เมมไว้ในเครื่อง

ทอรุ้งเดินออกมาจากบ้านดิน ก็เห็นแม่ของเขาและแม่ของเธอเดินมาจาก ซอยร้านค้าในหมู่บ้านพอดี

"แม่นึกว่าหนูไปทำงานแล้ว"

"กำลังจะไปค่ะ" ทอรุ้งเดินตรงออกมาหามอเตอร์ไซค์ด้วยมือไม้ที่สั่น เธอตกใจมากกับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้มา

หญิงสาวไม่เป็นอันช่วยป้าขายของเลย มัวแต่คิดถึงความรู้สึกของเขา แต่เรื่องนี้เธอจะเก็บไว้ไม่ได้ และบอกน้าเดือนก็ไม่ได้ ยังไงต้องคุยกับเขาก่อน อยู่ที่เขาแล้วว่าจะบอกแม่ไหม ..พอคิดได้แบบนี้ทอรุ้งก็รอเวลาตอนที่เขากลับมาบ้านก่อน แต่ถ้ากลับมาแล้วจะเอาเวลาไหนคุยกัน ผู้ใหญ่ก็อยู่เต็มบ้านแบบนี้

ใกล้เวลาที่เขาจะกลับ เธอก็เลยมาดักรอที่หน้าหมู่บ้าน และเป็นแบบที่คิดไว้

"ดิน" ทอรุ้งโบกรถมอเตอร์ไซค์ของดินให้หยุด

"เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้"

"เรามีเรื่องอยากจะบอกนาย"

"บอกเราเรื่องอะไร..หรือว่า" เขาถามกลับไปแบบตกใจพร้อมกับมองดูที่ท้องของเธอ

"ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้" หญิงสาวรู้ได้ในทันทีว่าเขาคิดอะไรอยู่

"ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วมาอยู่ตรงนี้ทำไมรู้ไหมมันเปลี่ยว" เป็นทางเข้าหมู่บ้านก็จริง แต่นานๆ จะมีรถสัญจรผ่านไปมาที

"ฉันจะไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะ" หญิงสาวคิดว่าพูดตรงๆ ไปเลยดีกว่า

"ทำไมดูมีลับลมคมใน มีอะไรก็ว่ามา"

"ฉันจะพูดเรื่องพ่อของนาย"

"เรื่องนั้นฉันก็บอกไปแล้วไง ไม่ต้องมายุ่ง"

"ฉันไม่ได้จะพูดเรื่องนั้น" เพราะเธอเคยพูดถึงพ่อเขาหลายทีแล้ว แต่เขาก็ไม่สนใจแถมยังมีอารมณ์โมโหใส่อีก

"เธอจะพูดอะไร" น้ำเสียงของคนร่างสูงที่ยังนั่งอยู่มอเตอร์ไซค์เริ่มเปลี่ยนไป

"วันนี้ฉันไปหานายที่บ้าน ฉันได้ยินพ่อนายคุยโทรศัพท์กับ.."

"เธอคงหูฝาด" เขาไม่ปล่อยเธอให้พูดจบประโยคเลยด้วยซ้ำ

"ฉันไม่ได้หูฝาดหูแว่วอะไรแบบนั้นแน่ ฉันได้ยินจริงๆ"

"เธอกลับบ้านไปซะ"

"ดินฟังฉันก่อนสิ"

"เธอห้ามเอาเรื่องนี้ไปพูดที่ไหน กลับบ้านไป" จากที่เขากำลังจะรีบกลับบ้าน ก็เลี้ยวรถกลับทางเดิม

"เขาโกรธเราเหรอ หรือว่าเขาไม่เชื่อ อะไรของเขาเนี่ย" ทอรุ้งได้แต่ยืนมองตามไปแบบสงสัย

21 : 45 น.

"เอ้าาไอ้นี่ ผีเข้าผีออก นึกยังไงถึงอยากจะแดกเหล้าอีกวะ" กอล์ฟมองดูสภาพเพื่อนที่เมาแทบจะโงหัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว

"พูดมาก น่ารำคาญ!"

"มึงว่ากูเหรอ หรือมึงว่าใคร"

"อยู่เฉยๆ ไม่เป็นหรือไง"

"เมาแล้วเริ่มเป็นบ้าอีกแล้วนะมึง"

เช้าวันต่อมา

"โอ๊ย ปวดหัว" ชายหนุ่มลุกขึ้นมา มองซ้ายมองขวา "ใคร?!" พอสังเกตคนที่นอนอยู่ข้างๆ แบบถี่ถ้วนแล้ว ยังไงก็ไม่ใช่กอล์ฟ

"ทำไมดินตื่นเร็วจังหวายังง่วงอยู่เลย"

"หว่าหวา?!" ดินรีบเปิดดูผ้าห่มที่ปกคลุมช่วงล่างของตัวเองอยู่ "เธอทำอะไร"

"พูดเหมือนกับว่าแต่ก่อนเราไม่เคย"

"นั่นมันแต่ก่อน ตอนนี้เราไม่ใช่แฟนกันแล้ว"

"เมื่อคืน เสียงครางยังดังเป็นชื่อหวาอยู่เลย"

"ขอโทษแล้วกันที่มารบกวน" หญิงสาวรีบเดินออกมาแบบน้อยใจ แต่พอเดินออกมาถึงหน้าบ้าน ก็เห็นรถเจ้าประจำมาจอด หว่าหวาลงจากรถ มองไปที่ทอรุ้งแบบไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าออกมาจากบ้านของดิน

"อ้าวหนู"

"สวัสดีค่ะคุณแม่" พอได้ยินเสียงแม่ของดินทักหว่าหวาก็รีบเปลี่ยนสีหน้าและท่าที

"ดินก็เพิ่งมาเมื่อสักครู่นี้เอง"

"หวาขอเข้าไปหาดินหน่อยได้ไหมคะ"

"ได้สิจ๊ะ

พอได้รับอนุญาตเท่านั้นแหละ หว่าหวาก็หันไปมองทอรุ้งที่มองมาจากบ้านของเธอแบบเย้ยหยัน

แกเป็นใคร คิดว่าสำคัญกับเขามากนักหรือไง ถึงกล้าเสนอหน้าไปคุยกับเขา แต่ก็สมน้ำหน้าแล้วที่เขาไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะเปิดประตูห้องให้ ..ยืนมองผ่านหน้าต่างอยู่ครู่หนึ่ง ทอรุ้งก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แค่หว่าหวาหายเข้าไปในบ้านของเขา นั่นก็แสดงว่าดินยอมเปิดประตูให้..ซึ่งต่างจากเธอ

"สงสัยดินยังเมาค้างอยู่แน่เลยค่ะแม่ เมื่อคืนนี้เราก็ค้างกันที่บ้านของกอล์ฟ"

"อ้าวจริงเหรอลูก"

"ดินไม่ได้เล่าให้แม่ฟังเหรอคะ" ที่จริงที่หว่าหวาอยู่ในบ้านนานหน่อย ก็เพราะคุยกับแม่ของเขา ส่วนดินไม่ยอมเปิดประตูให้ใครทั้งนั้น

"มาถึงก็หมกตัวแต่อยู่ในห้องเหมือนที่เห็นนี่แหละ" ประโยคนี้ธิมาพรพูดพร้อมกับมองไปที่ประตูห้องของลูกชาย โดยมีหว่าหวามองตามไปด้วย

พอหว่าหวารู้ว่าพ่อของเขาจะเดินทางไปในวันพรุ่งนี้ ก็เข้าไปไหว้และถือโอกาสลากลับบ้านด้วย

วันต่อมา..

"อ้วกกก"

"แม่ว่ารุ้งไม่ต้องไปทำงานหรอกลูก ไปหาหมอดีกว่า แม่ได้ยินเสียงอาเจียนตั้งแต่ตื่นมาแล้วนะ"

"พ่อก็ว่าไปหาหมอดีเหมือนกัน" คมสันพ่อของเธอซึ่งยืนอยู่ตรงนั้นด้วยก็เลยช่วยภรรยาพูดอีกแรง

"เออ..รุ้งไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ สงสัยจะเครียด"

"เครียดนั่นแหละยิ่งต้องไปหาหมอ เย็นนี้พ่อต้องได้ออกรถอีก จะให้พ่อกับแม่ไปทำงานสบายใจได้ยังไง"