คนเสเพล นิยาย บท 32

ดินไม่ได้มองแค่หน้าของทอรุ้ง สายตาคมยังกรอกมองไปที่พ่อและแม่ของเธอ มันผิดสังเกตแล้ว ..ถ้าไม่ติดที่เธอห้ามไม่ให้บอกใคร เขาก็คงจะไม่คิดมากขนาดนี้

"รุ้งอิ่มแล้วค่ะ" หญิงสาวรีบออกมาเพราะถ้าเธอยังนั่งอยู่ตรงนั้น ยิ่งจะทำให้แม่กับพ่อลำบากใจ

"ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าเดือน" ธิมาพรเห็นทุกคนดูเงียบไปเมื่อถามเรื่องอาการป่วยของทอรุ้ง

"ผมกลับบ้านก่อนนะครับ" ดินรีบกลับมาที่บ้านของตัวเอง ชายหนุ่มเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมากดโทรออก

สายแรกถูกตัดไป

แต่เขาก็ไม่ละความพยายาม ยังโทรไปสายที่สอง แต่ปลายสายก็ปล่อยให้ดังอยู่แบบนั้นจนตัดไปเอง

{"ถ้าเธอไม่ยอมรับสาย รู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น"} ชายหนุ่มเลือกส่งข้อความไลน์เข้ามา พอเห็นอีกฝั่งเปิดอ่านเขาก็กดโทรออก

{"พูดความจริงมา"}

{"ฉันไม่มีอะไรจะพูด"}

{"จะไม่มีได้ยังไง เปิดหน้าต่างซิ"}

ทอรุ้งรีบเดินมาเปิดผ้าม่านดู ก็เห็นเขายืนอยู่นอกหน้าต่างห้องนอนของเธอ

"นายกลับไปซะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับมองไปทางประตูห้อง กลัวว่าพ่อกับแม่จะได้ยิน "กลับไป" ทอรุ้งวางสายแล้วพูดกับเขาตรงนั้น

"เปิด!"

หญิงสาวส่ายหน้าเพื่อเป็นการปฏิเสธ

"ได้..ถ้าไม่เปิดเดี๋ยวรู้กัน" ว่าแล้วเขากำลังจะเดินมาทางหน้าบ้าน ทอรุ้งก็เลยต้องได้รีบเปิดหน้าต่างออก

"นายจะทำบ้าอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" พอเปิดหน้าต่างแล้วเห็นเขาไม่หยุด เธอก็เลยจะปีนออกมา ดินรีบวิ่งกลับมาทางเดิม

"เธอจะทำอะไร เดี๋ยวก็ตก" เขารีบปีนเข้ามาในห้องของเธอทันทีที่ทอรุ้งขยับออกจากหน้าต่าง

"ผู้ใหญ่รู้เรื่องท้องแล้วใช่ไหม" เขาถามในสิ่งที่สงสัย หญิงสาวส่ายหน้าเพื่อเป็นการตอบ "มองตาฉัน แล้วตอบใหม่อีกครั้ง"

ทอรุ้งยังคงไม่กล้าเงยขึ้นมามอง แค่นี้ดินก็เดาออกแล้ว

"ทำไม! เธอกลัวอะไร ในเมื่อฉันพร้อมที่จะรับผิดชอบ"

"นายพร้อมที่จะรับผิดชอบจริงเหรอ นายรู้ไหมการรับผิดชอบมันคือการแต่งงาน แล้วคนรักของนายนายจะเอาไปไว้ที่ไหน"

ดินชะงักไปครู่หนึ่ง ที่เขาพูดไม่ออก เพราะยังคาใจเรื่องที่เกิดขึ้นกับหว่าหวาในคืนนั้น

"ออกไป" เสียงสะอื้นค่อยๆ ดังขึ้น แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าถ้าให้เขารับผิดชอบคงได้มาแต่ตัว

"มึงอย่างี่เง่าได้ไหมรุ้ง มันใช่เวลาต้องมาขับไล่กันไหม ใช้เหตุผลคุยกันหน่อยสิ"

"ไอ้ดิน! กูบอกให้มึงออกไปไง มึงไม่คิดเหรอว่ากูไม่อยากได้มึงเป็นพ่อของลูก"

"??"

เสียงสะอื้นค่อยๆ ดังขึ้น เมื่อเขาหันหลังให้ ..เธอพูดแรงไปใช่ไหม

แกร็ก!! แอดดด~~ ประตูห้องนอนของทอรุ้งถูกเปิดเข้ามาจากคนที่อยู่ด้านนอก และมันก็ทำให้คนที่กำลังจะกระโดดข้ามออกนอกหน้าต่างหยุดแล้วหันกลับมามอง

"พ่อ?!!" ทอรุ้งรีบเข้ามาขวางพ่อไว้ เพราะตอนนี้พ่อของเธอเดินตรงเข้ามาหาดิน "ออกไปสิดิน!" หญิงสาวตะโกนบอกให้เขาออกไปทางหน้าต่าง

"เมื่อกี้แม่ได้ยินไม่ผิดใช่ไหม" คนที่พูดก็คือธิมาพรแม่ของดิน ซึ่งพวกท่านยืนฟังอยู่ได้สักครู่แล้ว

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คือดินเขาต้องการอยากจะช่วย.."

"ใช่ครับ ผมคือพ่อของเด็กในท้องเธอเอง"

"ไอ้ดิน!" คมสันสะบัดมือออกจากการเหนี่ยวรั้งที่ลูกสาวกำลังรั้งไว้ ตรงเข้าไปหาดินแล้วกระชากคอเสื้อของเขาอย่างแรง

"โอ๊ย" และมันก็ทำให้ทอรุ้งล้มลงไป

"พ่อของดินกำลังกลับมา พอมาถึงก็จัดงานแต่ง"

"อะไรนะคะแม่??"

[ร้านขายยา]

"ผู้ใหญ่ก็ทำถูกแล้วนี่ แล้วแกจะอะไรนักหนา"

"ทำถูกที่ไหน แกอย่าลืมสิว่าไอ้ดินมันมีแฟนอยู่แล้ว"

"มันก็คงจะเลิกกันนั่นแหละถ้าต้องรับผิดชอบแก"

พูดแบบนี้เอามีดมาแทงหัวใจกันเลยดีกว่า เธอจะอยู่กับเขาได้ยังไงทั้งๆ ที่หัวใจของเขามอบให้ผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว

"ดินโทรนัดหวามามีอะไรเหรอ หรือดินเปลี่ยนใจจะไปเรียนต่อ" หว่าหวารีบมาทันทีที่ดินบอกว่าอยากจะคุยด้วย

"หวา.. เรื่องของเราจบกันแค่นี้เถอะ"

"ดิน?!!"

"หวาไปเรียนต่อ ไปมีชีวิตใหม่ และก็ลืมเราสะ"

"ไม่นะดิน! หวารักดิน"

"ความรักของเรามันคงเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะเราต้องได้รับผิดชอบผู้หญิงอีกคน"

"รับผิดชอบหมายความว่ายังไง"

"พรุ่งนี้เราจะแต่งงาน"

"ดิน!!" หว่าหวามองตามหลังผู้ชายที่เพิ่งจะบอกเลิกเธอไป เขาไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่เธอคบด้วย แต่เขาคือคนแรกที่กล้าบอกเลิกเธอก่อน "เราได้เห็นดีกันแน่!" ถึงแม้เขาจะไม่บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครแต่เธอก็รู้