คนเสเพล นิยาย บท 5

ทอรุ้งก้าวเดินออกมาจากห้องนั้นแบบไม่พูดไม่จา เมื่อได้ยินสิ่งที่ดินเอ่ยพูดมา

"มันยอมกินบ้างไหมล่ะหนูรุ้ง" ธิมาพรที่ยืนรออยู่หน้าห้อง พอเห็นทอรุ้งออกมาก็เลยรีบถามดู

"กินเข้าไปคำหนึ่งค่ะน้า ที่เหลือฝากน้าดูแลมันด้วยนะ" พอพูดออกไปแล้วก็นึกขำตัวเอง เป็นบ้าหรือไงไปฝากแม่ให้ดูแลลูก ..แล้วตัวเองเป็นอะไรกับเขา "ฉันไปนะน้า"

"ถ้ามันพูดอะไรไม่ดีก็อย่าไปสนใจนะมันเมา" ธิมาพรรู้ดีว่าลูกชายปากไม่ค่อยดีถ้ามีแอลกอฮอล์เข้าไปในร่างกาย

คนเมานี่แหละที่พูดตามความคิดตัวเองที่สุดแล้ว "..ค่ะน้า"

วันต่อมา..

"แล้วพี่ศักดิ์เป็นอะไรมากไหม"

"ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะมากน้อยแค่ไหน"

"ทำไมไม่ให้ทางบริษัทส่งตัวกลับมารักษาที่บ้านเราล่ะ"

"ใครเป็นอะไรคะแม่" ทอรุ้งซึ่งแอบฟังอยู่รีบเดินออกมาเมื่อได้ยินเรื่องรักษาตัว

"ลุงศักดิ์น่ะสิ เกิดอุบัติเหตุในบริษัท"

"เป็นอะไรมากไหมคะน้า"

"ก็เจ็บตัวมากอยู่" ที่ธิมาพรเลือกจะเดินมาส่งข่าวกับคนบ้านนี้ เพราะมีเรื่องอยากจะฝากฝัง "ทอรุ้งจ๊ะ"

"คะ"

"น้าคงต้องได้เข้ากรุงเทพฯ สักระยะ น้าอยากจะฝากเราดู.."

"พรไปเถอะเรื่องทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" คนที่รับปากรับคำก็คือแม่ของทอรุ้ง เพราะเวลาที่ตัวเองออกรถกับสามี ก็ฝากลูกสาวไว้กับเพื่อนเหมือนกัน

"ขอบใจมากนะ"

"มึงรู้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่าเนี่ยไอ้ดิน" เปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นว่าดิน ยังนอนอยู่ในชุดเดิมเมื่อวานนี้

"ใครวะ" ดินดึงผ้าห่มมาคลุมหัวไว้อีกครั้งเมื่อถูกคนที่เข้ามาในห้องดึงมันออก

"มึงรู้ไหมว่าตอนนี้พ่อมึงประสบอุบัติเหตุอยู่ที่กรุงเทพฯ" จบประโยคคำพูดผ้าห่มผืนนั้นก็ถูกกระชากออกมาอีกครั้ง "เมื่อไรมึงจะได้สติสักที ผู้หญิงเขาไม่รักมึงแล้ว คนที่มึงควรจะแคร์มากกว่า คือพ่อกับแม่ของมึงเข้าใจไหม!"

"มึงเลิกมายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของกูสักที" มือหนากระชากผ้าห่มกลับคืนมาอย่างแรง จนคนที่ยังไม่ปล่อยมือออก กระเด็นตามแรงกระชากผ้าห่มนั้นมาด้วย

"โอ๊ย"

ดวงตาทั้งสองประสานกันในระยะใกล้แค่ลมหายใจเข้าออก

"ปล่อยนะดิน อืมม!!" คำพูดของเธอถูกกลืนหายเข้าไปในปากของอีกฝ่าย เมื่อถูกเขากดท้ายทอยลงมาจูบ

หญิงสาวไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ ก็เลยยังไม่ทันตั้งตัว เขาคงเมาจนขาดสติคิดว่าเธอเป็นแฟนเก่าแน่เลย แต่ทำไม..ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าเขาคิดแบบนั้นเธอถึงไม่ปฏิเสธ