ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 575

ทันใดนั้น ก็ถึงสองวันถัดไปแล้ว

เช้าตรู่ พนาวันแต่งตัวไปสถานราชการ

เธอตั้งใจไปสายมากๆ

เพราะว่า อาคิระไม่ใช่คนที่ตรงต่อเวลา

หรือพูดแบบนี้ได้ว่า เขาตรงต่อเวลากับคนอื่น ไม่เคยตรงต่อตัวเอง

ทว่า ตอนที่เธอรีบไปถึงสถานราชการ รถสีดำที่คุ้นเคยคันนั้นจอดอยู่ตรงข้างประตู

พนาวันตะลึงงันไปเลย

ที่แท้ ต่อหน้าตัวเอง เขาก็ตรงต่อเวลาเป็นด้วย

ความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ออก ไม่ได้เจ็บปวด แค่รู้สึกเย็นยะเยือก

อาจจะเป็นเพราะว่าชาไปแล้ว

ทว่า ก็ยังรู้สึกปวดใจ

พอเห็นเธอ อาคิระก็พูดอย่างดูหมิ่น "ไม่ใช่ว่าหย่าหรือไง ตั้งใจยืดเยื้อมาสายขนาดนี้? จะมาไม้ไหนอีก?"

พนาวันขยับปาก "นัดสิบเอ็ดโมง ตอนนี้สิบโมงห้าสิบ ฉันไม่ได้สาย คุณมาเช้าต่างหาก"

ไม่ใช่ว่าเธอสาย

แต่เขารอไม่ไหว เลยมาเร็วเกินไป

แต่งงานกับเธอมาแปดปี หรือว่าเหมือนโดนขังไว้ในกรงจนจะขาดใจขนาดนั้นเลยเหรอ?

อาคิระหรี่ตาลง แล้วกวาดมองเธออย่างเย็นชาสองที

จากนั้น ขายาวของเขาก้าวเดิน แล้วเดินนำหน้าไปก่อน

พนาวันเดินอยู่ด้านหลัง มองร่างของเขา ในใจรู้สึกสับสนมาก

หัวใจคนก็เกิดจากเนื้อ

ทว่าอาคิระเหมือนรู้สึกว่าเธอเจ็บไม่เป็น

ไม่ได้เจรจาหรือต่อรองอะไรกันเลย เซ็นเสร็จปุ๊บปั๊บทันที

กระดาษแผ่นเดียวก็ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนขาดกัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทั้งสองไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก

เธอก้มหน้าลง เส้นผมบดบังตาเล็กน้อย และมือสั่นเล็กน้อยเพียงแวบเดียวเท่านั้น

ทว่าตอนที่ได้เวลาเซ็น กลับเซ็นอย่างเด็ดขาด

อาคิระจับจ้องไปที่ร่างของเธอ มีความแปลกใจและน่าสงสัย

เขานึกว่าเธอจะมาไม้ไหนอีก จะโวยวายและจะทะเลาะ

ทว่าเธอกลับนิ่งเงียบเหนือการคาดเดา ก้มหน้าก้มลง ตั้งแต่ถ่ายรูปจนถึงเซ็นที่ซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้าย เธอไม่เอ่ยแม้แต่คำเดียว ให้ทำอะไรก็ทำแบบนั้น

สังเกตเห็นสายตาของเขา พนาวันจึงยืดหลังตรง แล้วยื่นไปให้เขา "ฉันเซ็นเสร็จแล้ว"

"พูดความต้องการของคุณมา ผ่านวันนี้ไป คุณจะไม่มีโอกาสตลอดไป" อาคิระรับหนังสือหย่ามาแล้วก้มหน้ามองหลายที พร้อมพูดด้วยเสียงเรียบ

"แค่มีความต้องการเดียว ให้คุณทำดีกับหมีพูล อย่าส่งเขาไปต่างประเทศ!"

"อืม"

อาคิระไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ตอบกลับแล้วเซ็นชื่อให้เสร็จ

ความอวดดีของเขา ความสวยงามของเธอ ก่อให้เกิดการเปรียบเทียบกันอย่างชัดเจน

ออกจากสถานราชการ มือถืออาคิระดังขึ้น บริษัทโทรมาเป็นสายด่วน เขาจึงรีบเร่งรถ จากนั้นทันที

พนาวันจ้องไปที่กระดาษแผ่นนั้น

หนังสือหย่าหนึ่งฉบับ สุดท้ายการแต่งงานของทั้งสองก็จบลง

ตั้งแต่วันนี้ไป ก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้า

พนาวันกลับคอนโด เก็บข้าวของที่ควรเก็บให้เรียบร้อย

คอนโดหลังนี้ก็เป็นชื่อของอาคิระ

วันนี้ทั้งสองหย่ากัน แน่นอนว่าไม่มีทางอาศัยอยู่ที่นี่อีก

หลังจากเงียบงันไปสักพัก พนาวันก็เพิ่งจะได้สติกลับมา เธอได้แยกตัวออกจากหมีพูลแล้ว นั่งอยู่หน้าโต๊ะ ใช้ช้อนในมือค่อยๆ คนข้าวต้มในถ้วย ทันใดนั้นก็เกิดไม่อยากอาหาร

นี่ก็แปดปีแล้ว ความเคยชินแบบนั้นมันฝังลึกไปถึงกระดูกอ่อนแล้ว

วันนี้เอ่ยปากเรียก ก็ไม่มีคนตอบกลับอีกต่อไป

ยิ่งไม่มีน้ำเสียงเด็กและอ่อนโยนที่เรียกแม่...

ภายหลัง พนาวันไปซูเปอร์มาร์เก็ตซื้อของใช้ประจำวัน จากนั้นก็ซื้อผ้าลายดอกที่สวยงาม

ตอนนี้ต้องกั้นห้องก่อน ที่นอนและห้องนอน ต้องกั้นออกมา

เธอใช้กาวตราช้างติดทั้งสองฝั่งของห้อง แล้วใช้เชือกเส้นเล็กๆ เอาผ้าลายดอกที่เย็บเสร็จวางทาบลงไป

หันหน้าไปมองสภาพแวดล้อมที่พักตนเองสองสามแวบตา เธอก็ยิ้มเย้ยหยันตัวเอง ให้หมีพูลไปใช้ชีวิตอยู่กับเขาเป็นการเลือกที่ถูกต้อง ไม่อย่างงั้นจะให้มาใช้ชีวิตที่ยากลำบากกับเธอแบบนี้เหรอ?

เธอรู้ชีวิตไม่สามารถดำรงต่อไปได้อีกแล้ว

เธอไม่มีเงิน ตอนหย่าก็ยิ่งไม่เอาเงินแม้แต่แดงเดียว จึงต้องไปหางานทำ!

ค่าใช้จ่ายยาเคมีบำบัดในวันข้างหน้า นอนโรงพยาบาลก็ต้องใช้เงินอยู่แล้ว

ตอนนี้ยังไม่เริ่มยาเคมีบำบัด ส่วนที่ใช้เงินน้อย เธอยังสามารถรับไหว ภายหลังต้องลำบากมากแน่ๆ

เธอเดินไปสมัครงานอยู่หลายบริษัท แต่พอคนอื่นเห็นขาของเธอปุ๊บ ก็จะปฏิเสธโดยตรงทันที แม้แต่เวลาพิจารณาก็ยังไม่มี

พนาวันรู้โชคชะตาชีวิตของตัวเองว่าน่าเศร้าน่ารันทดแค่ไหนเป็นอย่างดี ทว่าความรันทดนั้นมาถึงขั้นนี้แล้ว หัวใจของเธอยังคงเจ็บปวดอย่างอดไม่ได้

ช่วยไม่ได้ เธอจึงกลับบ้านไปโดยไม่ได้อะไรกลับไป นั่งบนเก้าอี้ยาว มื้อเที่ยงกินแค่ขนมปังแผ่นเดียว แล้วมองท้องฟ้าที่สดใส รู้สึกแสบตาจนใกล้จะร้องไห้ออกมา

ทว่าเธอรู้ดี ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์

ไม่มีคนคอยรักและเอ็นดูเธอ เธอมีตัวเองเท่านั้น

พอกลับถึงห้องผู้ป่วย ก็เห็นหทัยทันที เธอขมวดคิ้วเป็นปม "ไม่ใช่ว่าไปหย่าที่สถานราชการเหรอ ทำไมเพิ่งจะกลับมาตอนนี้?"

พนาวันยิ้มมุมปาก "ฉันไปหางานมา"

ได้ยินแบบนี้ หทัยก็คล้องแขนของเธอไว้ "เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า ร่างกายของเธอตอนนี้ จะทำงานได้ด้วยเหรอ เธอป่วยเป็นมะเร็ง ต้องใช้เคมีบำบัด ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือพักผ่อน บำรุงร่างกายให้ดี"