ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 630

มาถึงตอนนี้อาคิระก็ยังคงไม่สบายใจ เขากำมือแน่น ลุกๆนั่งๆ ราวกับกำลังออกกำลังกายอยู่

หลังจากที่เขาทำแบบนี้ซ้ำๆ อินทัชก็ก้าวขาวยาวเข้ามา “ได้เรื่องแล้ว”

หลังจากนั้นอาคิระก็รีบก้าวไปหาฉันทัชอย่างรวดเร็วด้วยความร้อนรน “เธออยู่ที่ไหน”

“ในโรงงานร้างเก่าๆในเขตพัฒนาเก่า”

ฉันทัชพูดอย่างเคร่งขรึม

“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”

อาคิระพยักหน้า หายใจอย่างรุนแรง และตั้งใจจะขับรถออกไป

“คนเดียวหรอ”

ฉันทัชขมวดคิ้ว

“ตรงนั้นมีคนเยอะมาก และยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธออยู่ในมือของคนพวกนั้น ฉันจะแจ้งตำรวจหรือใช้ลูกน้องก็เป็นอันตรายต่อเธออย่างมากทั้งนั้น”

อาคิระพูด “คนกลุ่มนั้นไม่ใช่คนดี นายก็รู้”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉันทัชก็พยักหน้าและโบกมือให้เขาไปก่อน อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ต้องรู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร

เมื่อขึ้นรถ อาคิระก็เร่งความเร็วตลอดทาง

คันเร่งถูกเหยียบมิดตลอด ขับรถเหมือนจะบินก็ไม่ปาน!

เร็ว เร็วเข้า เร็วอีก!

ตอนนี้ช้าไม่ได้!

กลิ่นเลือดเข้มข้นนั้นจะอยู่อีกนานแค่ไหน อาจจะนานเป็นชั่วโมงหรือนานกว่านั้น

เธอมองโทรศัพท์ทั้งน้ำตา ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองคนขับที่อยู่บนเขียงเลย

ในที่สุดหมอวัยกลางคนก็พูดอะไรดีๆขึ้นมา

จากนั้นทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เธอ

พนาวันหลับตา และเปิดอีกครั้งพร้อมพูดว่า “ฉันอยากไปด้วยตัวเอง!”

คนพวกนั้นกรอกสายตา ท่าทางสบายๆ ปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการ

ยังไงตอนนี้เธอก็เป็นลูกไก่ในกำมือ จะทำให้ตายก็ใช้เวลาแค่เสี้ยววินาที

เท้าของเธอเหมือนถูกถ่วงด้วยหิน เดินไปที่เขียงอย่างยากลำบากทีละก้าว

เธอนอนลง และหลับตา

“หมอก้วย ยาชาที่คุณนำมาไม่พอ” คนหนึ่งมองไปที่ตู้ยา

“ไม่พอก็ไม่ต้องพอ ถ้าจะโทษก็โทษชีวิตที่เลวร้ายของเธอ ขนาดเฮือกสุดท้ายยังจะได้ไปแบบไม่ราบรื่น” หมอวัยกลางคนเริ่มเตรียมการแล้ว

ยาชาทั้งหมดถูกฉีดเข้าไปในเข็ม ดันเข็ม และฉีดยาทั้งหมดเข้าไปในร่างกายของเธอ

ดูเหมือนว่าปริมาณยาชาจะไม่เพียงพอ ทำให้ไม่มีความรู้สึกชาที่ชัดเจน

และยังคงตื่นอยู่เช่นเดิม

“คราวนี้ฉันควรเริ่มจากตรงไหนดี” ชายวัยกลางคนใช้มีดลองวาด “เริ่มจากท้องกันเถอะ เมื่อกี้ราบรื่นมาก ฉันรู้สึกว่าวันนี้ฝีมือดีมาก ราบรื่นมาก!”

คำพูดเหล่านั้นออกจากปากเขาราวกับจะบอกว่าวันนี้อากาศแจ่มใส

ขณะที่ถอดเสื้อผ้าออก พนาวันก็กัดริมฝีปากของเธอทันที

เธอเกือบจะใช้แรงทั้งตัวในการกัด และด้วยแรงนั้นทำให้ริมฝีปากของเธอช้ำเลือดอย่างชัดเจน

ปลายมีดที่คมและเย็นเฉียบขีดลงบนท้องของเธอเบาๆ ทำให้ความรู้สึกกลัวจนเสียวสันหลังวาบแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

ทันทีที่มีดกรีดลงมา ร่างกายที่เจ็บปวดของเธอก็ม้วนตัวเป็นวงกลมทันที

เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไหลออกมาจากร่างกาย

ที่จริงเวลานี้ถ้าจะมีอะไรบางอย่างไหลออกมา ก็เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเลือด!

พนาวันคิดอย่างเศร้าใจพลางขมวดคิ้วแน่น

หรือชีวิตของเธอจะจบอยู่แค่นี้

ทันใดนั้น เสียงเข้มก็ดังขึ้น “ปล่อยเธอ!”

อาคิระคำรามอย่างโกรธจัด

หมอวัยกลางคนขยิบตา และคนรอบๆก็เดินรุมไปหาอาคิระทันที

อาคิระขยับกายได้รวดเร็ว แม่นยำ และโหดเหี้ยม แต่มีคู่ต่อสู้มากมายทำให้เขาไม่สามารถฉวยโอกาสได้จริงๆ

พนาวันทนความเจ็บปวดบนท้องอย่างรุนแรง กัดฟัน และจ้องมาที่เขาอย่างกังวล

แม้ว่าจะมีจำนวนมากกว่า แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ทำให้คนพวกนั้นค่อยๆล้มลง

หมอวัยกลางคนเริ่มมีความกังวลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาได้โทรแจ้งตำรวจหรือยัง

สรุปก็คือที่นี่ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป ต้องออกไปโดยเร็วที่สุด ไม่สามารถยื้อยุดอยู่ตรงนี้ต่อไปได้!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาหยิบปืนออกมาจากกระเป๋า และเล็งไปที่ขาของอาคิระ

เมื่อได้ยินเสียง พนาวันก็มองตามไป

เมื่อเห็นเขากำลังเหนี่ยวไก เธอก็ตกใจทันที

เธอข่มความเจ็บบนร่างกาย รีบวิ่งไปหาหมอคนนั้น และตะโกนว่า “อาคิระระวัง เขามีปืน!”

จู่ๆชายวัยกลางคนก็เสียหลักจากแรงที่ปะทะอย่างแรง

ทันทีที่ปืนเบี่ยง กระสุนก็กระทบลงบนขาพวกเดียวกัน ทำให้เกิดเสียงร้องทันทีอย่างเจ็บปวด

หมอวัยกลางคนเริ่มโกรธ หยิบมีดออกมา และจ้องไปที่พนาวันพร้อมด่าอย่างรุนแรง “นังบ้า ตายซะเถอะ!”

ปลายมีดแทงใส่เธอ

หัวใจของพนาวันเต้นแรง เธอรีบหลับตา รอรับความเจ็บปวดที่จะได้รับ

แต่รออยู่นานความเจ็บปวดที่คาดว่าจะได้รับกลับไม่เกิดขึ้น ได้ยินเพียงเสียงครวญคราง

เธอลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ อาคิระยืนอยู่ข้างหน้าเธอ และหมอวัยกลางคนก็ถูกต่อยลงกับพื้น

เธอมองเขาอย่างดีใจ “คุณไม่เป็นไร!”

“อย่าเอาแต่บอกว่าผมเป็นหรือไม่เป็นไร! สองมือปิดแผลไว้ ถ้าคุณกล้าหลั่งเลือดอีกแค่หยดเดียว อย่าหวังว่าคุณจะได้เห็นหน้าหมีพูลอีก!”