ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 661

สายตาของสายทิพย์ค่อย ๆ ดิ่งลง เดิมทีก็ต่ำอยู่แล้ว ในเวลานี้ยิ่งต่ำลงอีก เกือบแทบมองไม่เห็น……

หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ ดนัยและนาโนก็ออกไปกัน ทั้งสองไปทำงานด้วยกัน

ไปส่งนาโนที่ร้านอาหารก่อน ดนัยถึงจะไปทำงานที่บริษัท

ตอนกลางวันเมื่อใกล้ 11 นาฬิกา นีรดาก็มาที่ร้านอาหาร

แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้มาคนเดียว ยังพาสายทิพย์มาด้วย

สีหน้าของนาโนก็เปลี่ยนทันที นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ？

ในเวลานั้นเธอกำลังดำเนินการผสมวัตถุดิบอยู่ มีพริกไทยเสฉวนบางส่วนกระเด็นมาโดนใบหน้า จนทำให้ค่อย ๆ รู้สึกชาขึ้นมา

อีกทั้งท่าทางการเคลื่อนไหวบนมือของเธอก็ช้าลงตามไปด้วย สายตามองไปบนตัวของทั้งสองคน รวมถึงบรรยากาศที่ให้ความรู้สึกเจาะลึกรุนแรงอย่างผิดปกติ

สายตาของนีรดามองไปที่เธอ “วันนี้ทำได้ดีมาก”

สายตาของนาโนหรี่ลง ช้อนไปด้านบน แล้วมองที่สายทิพย์อีกครั้ง

“ขาของฉันไม่ค่อยสะดวก ค่อนข้างรีบร้อน เลยให้ทิพย์ประคองฉันมาดูนะ”

ครั้งนี้นีรดาได้จับสายตาเธอได้ เลยพูดเช่นนี้ออกไป

ได้ยินสิ่งที่พูด คิ้วของนาโนก็ยกขึ้น ไม่ได้พูดอะไร ยังคงก้มหน้าผสมวัตถุดิบต่อไป

นีรดาหยิบวัตถุดิบที่วางอยู่ด้านข้างส่งให้สายทิพย์ดู แล้วถาม “รู้จักไหม？”

สายทิพย์กลับสามารถบอกชื่อวัตถุดิบเหล่านี้ได้อย่างชัดเจน ไม่มีมั่วซั่วแม้แต่น้อย

“ทำไมหนูรู้เยอะขนาดนี้ล่ะ？” นีรดาเปิดปากถาม

“ช่วงปีนี้ได้สำรวจพวกวัตถุดิบและใบชาอยู่ครั้งหนึ่ง ดังนั้นเลยพอเข้าใจอยู่บ้างค่ะ” สายทิพย์ยิ้มจาง “ความจริงแล้วหนูชอบที่สุดก็คือเมล็ดเอไนส์”

“ฉันก็ด้วย รสชาติของเมล็ดเอไนส์ไม่เลวเลย” นีรดาก็ยิ้มเบา ๆ “ดูท่าแล้วด้านนี้หนูกับฉันเหมือนกันมากเลยนะ”

ได้ยินคำพูดแบบนี้ หัวคิ้วของนาโนก็ขมวด ความจริงไม่ชอบฟังอีกต่อไป

อยากพูดคุยกันก็ไปพูดที่ห้องพักของร้านอาหารสิ ทำไมจะต้องยืนขวางหูขวางตาอยู่ตรงนี้ด้วย？

คิดแบบนี้ ท่าทางในขณะที่ลงมือของเธอก็เพิ่มความเร็วอย่างช่วยไม่ได้ อีกทั้งอุปกรณ์ในมือก็ลงมือทำเสียงปังปังปังปัง

สายทิพย์เข้าใจโดยธรรมชาติ เธอแสดงอาการว่าตนกำลังไม่พอใจ

แล้วก็หยุดหัวข้อนี้ลง ไม่ได้พูดคุยกันต่อ และพูดว่า “มาฉันช่วยเธอ”

“ขอบคุณนะ แต่ไม่ต้อง” คำพูดของนาโนมีความห่างเหินปนเกรงใจ

“งั้นก็ได้ ถ้าเธอเหนื่อยละก็บอกฉันนะ พวกเราผลัดกัน”

“ไม่ต้องเปลี่ยนกันหรอก คุณแม่บอกว่านี่เป็นเคล็ดลับฝีมือของตระกูลเตชะโสภา เรื่องพวกนี้ให้คนนอกไปทำถึงอย่างไรก็ไม่ค่อยจะดี” นาโนจงใจพูดแบบนี้

เมื่อได้ยินสีหน้าของสายทิพย์ก็ค่อย ๆ อึดอัดวางตัวไม่ถูกขึ้นมา

เธอคาดไม่ถึงว่านาโนจะพูดเช่นนี้ได้

จนนีรดาเปิดปากพูด “เพียงแค่ทำส่วนผสม จะมีกฎเกณฑ์ที่ไหนมากมายขนาดนั้น อยากไปก็ไปเถอะ”

การเคลื่อนไหวของนาโนหยุดลงชั่วขณะ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นอีก และก็ไม่ได้ให้ความสนใจสองคนนั้นอีก

เพียงแค่บดสิ่งที่อยู่ในมือต่อไปเงียบ ๆ พวกเธออยากจะทำอะไรก็ทำไป！

ไม่นานก็ถึงเวลากินมื้อเที่ยง สามคนนั่งโต๊ะเดียวกัน

แต่ไหนแต่ไรนาโนนั้นไม่ชอบกินก๋วยเตี๋ยว เลยสั่งกาแฟ และยังมีขนมหวานนิดหน่อย

“เธอไม่มีทางท้องได้ ไปหาหมอหลายรอบแล้วก็ไม่มีวิธี”

เธอตกใจมากจริง ๆ แล้วถามอีก

“ต่อไปจะทำอย่างไรคะ？”

“ถามเด็กหลอดแก้วที่นั่นแล้ว หากไม่มีวิธีแม้แต่จะมีลูกได้ แล้วยังจะอารมณ์เสียขนาดนี้อะไรอีก อย่าสนใจเธอเลย”

นีรดาดึงเธอลงมานั่ง

“ถ้าเธอปรากฏตัวมาตั้งแต่สามปีก่อนคงดี ตอนนี้คงได้เป็นภรรยาของดนัยแน่นอน ลูกสะใภ้ของฉัน！”

“จะพูดเรื่องพวกนี้ทำไมคะ ถ้าเธอได้ยินคำพูดพวกนี้ล่ะ ในใจคงรู้สึกไม่สบายใจนะคะ”

ได้ยินคำที่พูด นีรดาก็ยิ้มเบา ๆ

“ใจของเธอกว้างขนาดนั้น ไม่ว่าจะทำเรื่องที่ผิดหรือทำเรื่องถูกล้วนเป็นไปตามหลักสมควรที่ควรจะเป็นทั้งนั้น เธอยังจะไม่สบายใจ？”

“เธอเพียงทำให้ผู้อื่นไม่สบายใจ เธอไม่ใช่คนประเภทนั้นที่จะทำให้ผู้อื่นสะดวกสะบาย”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เท้านาโนก็ก้าวเข้าไปในร้านอาหารพอดี

สุดท้ายก็ไม่ได้ก้าวเดินไปข้างอีก มือและเท้า ถอยกลับไปและเดินออกไปอีกครั้ง

แสงอาทิตย์ด้านนอกเจิดจ้า สาดส่องลงมาจากท้องฟ้า แยงตาของผู้คนจนเกิดความเจ็บปวดอยู่บางอย่างคาดไม่ถึง

ริมฝีปากแดงของเธอกลับยกยิ้มขึ้น แผ่กระจายระดับความเดียวดายที่แสนงดงาม

คนอื่นไม่ใช่พูดว่าเธอใจกว้างเหรอ？

ใจกว้างขนาดนั้น จะโกรธได้ยังไงกัน จะเจ็บปวดได้ยังไงกัน？