ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 674

แต่อารมณ์ของสายทิพย์ก็ค่อยๆรุนแรงขึ้น ร่างกายของเธอเริ่มบิดเบี้ยว

เธอกำลังให้น้ำเกลือ ดนัยกังวลว่าเข็มจะเลื่อน จึงก้าวไปข้างหน้าสองก้าวเพื่อจับมือเธอไว้

เมื่อถูกบังคับโดยพลังนั้น สายทิพย์ก็เงียบอย่างประหลาด

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้น และสบตาดนัยพูดเบาๆ "ฉันกระหายน้ำนิดหน่อย ... "

"รอสักครู่ ผมจะเทน้ำให้"

ดนัยกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำ

ก่อนหมอออกไป หมอบอกไว้ว่าห้ามเธอดื่มน้ำอึกใหญ่ แพทย์จากไป ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงใช้สำลีชุบแล้วถูบนริมฝีปากของเธอ

สายทิพย์ดูเหมือนกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์หลงไหล

เธอจ้องมาที่เขาครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "คุณยังเป็นห่วงฉันอยู่ใช่หรือไม่"

"ใช่ ผมกังวล แต่กังวลแบบทั่วไป" ดนัยตอบ

"งั้นเรากลับไปที่จุดเริ่มต้นกันดีไหม"

สายทิพย์จับมือเขาน้ำตาไหลพราก

ดนัยดึงมันออกจากฝ่ามือของเธอโดยไม่พูดอะไร

"เรื่องของคุณกับผมมันเป็นอดีตไแล้ว คุณกับผมเคยเป็นแฟนกัน แต่ก็แค่เคย ตอนนี้ผมมีภรรยาแล้ว มันไม่มีทางเป็นไปได้ระหว่างเรา!"

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้! เรารักกัน! เรามีความทรงจำด้วยกันมากมาย! คุณบอกว่าคุณจะแต่งงานกับฉันคนเดียว! ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว!" เธอร้องเสียงแหบ

"มีสติหน่อย"

ดนัยพูดเบาๆ

"ผมบอกแล้วว่ามันเป็นแค่อดีต ไม่ว่าความทรงจำจะแย่แค่ไหน มันก็เป็นแค่อดีต ถ้าคุณปรากฏตัวต่อหน้าผมเมื่อสองสามปีก่อน ภรรยาของดนัยก็คงเป็นคุณอย่างแน่นอน"

"แต่เวลาและโชคชะตามักชอบเล่นตลกกับผู้คนโดยไม่ได้ตั้งใจ ความทรงจำบางอย่างก็สวยงาม แต่ก็เป็นแค่เคย เข้าใจไหม"

"ภรรยาของผมคือนาโน ตอนนี้ผมชอบเธอมาก ผมรักเธอ ที่ผมต้องทำตัวห่างเหินก็เพื่อทำให้คุณลืมความทรงจำระหว่างเราและเริ่มต้นชีวิตใหม่ และอีกข้อหนึ่งคือการทำให้เธอ ไม่โกรธเลย ง่ายมากๆ ไม่มีพรหมลิขิตระหว่างเรา"

"มีปีที่เขียวชอุ่มและสวยงามที่สุด แต่เราใช้ชีวิตร่วมกันไม่ได้ ตอนนี้เธอคือคนเดียวที่จะใช้ชีวิตไปพร้อมกับผม"

"ผมก็หวังว่าคุณจะมีความสุข ได้พบกับอีกครึ่งหนึ่งของคุณ เช่นเดียวกับผม พยาบาลที่ผมจ้างให้กำลังจะกลับมาแล้ว ผมขอออกไปก่อน แล้วเจอกันพรุ่งนี้"

สายทิพย์กำลังร้องไห้จนน้ำตาไหลออกมา

เธอยังไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าเขาจะใจร้ายกับเธอขนาดนี้!

เมื่อเปิดประตู ดนัยรู้สึกประหลาดใจที่เห็นนาโน ยืนอยู่ตรงหน้าเขา กำลังยิ้มอย่างมีความสุข เขาจึงพูด "คุณมาเมื่อไหร่"

"ก่อนที่คุณจะสารภาพรัก" นาโนเหล่มอง และยิ้ม "ฉันได้ยินคำพูดเหล่านั้นชัดเจน"

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ดนัยก็หัวเราะและตบหน้าอกของเขา "โชคดีที่ผมไม่ได้พูดอะไรผิด ไม่อย่างนั้นคนที่แอบฟังอยู่ที่มุมห้องจะไม่ปล่อยผมไปแน่นอน!"

"รู้ก็ดี ผลงานในคืนนี้ดีมาก ทำต่อไปในอนาคตนะ"

นาโนพอใจมาก

เป็นครั้งแรกที่คิ้วและดวงตาของเขาดูยิ้มโค้งมนเหมือนพระจันทร์เสี้ยวในท้องฟ้ายามค่ำคืน

ดนัยเหยียดแขนโอบไหล่ของเธอแล้วเดินออกไป

นาโนจ้องมองพระจันทร์เต็มดวง ไม่รู้เพราะอะไรเธอจึงพูดออกมาด้วยอารมณ์ "จะมีวันที่คุณจะพลาดเหมือนหัสดินมั้ย..."

"ไม่แน่นอน!" เขามั่นใจ

นาโนจ้องเขา "ฉันหมายความว่า ถ้าวันหนึ่งคุณมีความคิดแบบนั้นจริงๆล่ะ"

ปละจากนั้นแน่นอนว่ามีเรื่องรสรักที่ต้องทำต่อ...

หลังจากใช้เวลาทั้งวันในร้านอาหาร ไหนจะสัมผัสกับความร้อนแรงอีกครั้ง ทำให้นาโน ไม่อยากขยับจริงๆ

แต่ก่อนที่เธอจะหลับไป ท้องของเธอก็ร้องโครกคราก

นาโนหลับตาอย่างเกียจคร้าน กางแขนออกจับท้อง สะกดจิตตัวเอง ไม่หิว ไม่หิว ไม่หิว...

"ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม" ดนัยได้ยินเสียงท้องร้องของเธอ

"ไม่ไป ฉันเหนื่อยจนยกแขนไม่ขึ้น ถ้ากินก็ต้องใส่ชุดนอนเข้าครัว ต้องหาของ ต้องทำ ทำแล้วก็ต้องเคี้ยว มันลำบากมาก..."

เมื่อเธอพูดคำเหล่านี้ ดวงตาของนาโนก็ปิดลง เพียงพอที่จะเห็นว่าเธอเหนื่อยแค่ไหน

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ดนัยก็ทั้งทำอะไรไม่ถูกและตลก มันเป็นแค่เหตุผลผิดๆ

เขาส่ายหัว สวมรองเท้าแตะ และเดินออกไป

เมื่อนาโนกำลังจะหลับ ดนัยก็กลับมาเขย่าร่างกายของเธอ "ตัวขี้เกียจลุกขึ้นเร็ว"

"อย่ามาเรียกฉันนะ ฉันขอนอนพักสักครู่" เธอยกมือเขาออกลวกๆ ทั้งที่ยังหาว

ดนัยไม่ได้พูดเบาๆกับเธออีกต่อไป สองแขนที่แข็งแรงของเขาก็มุดเข้าไปในผ้าห่ม

จากนั้นเขาก็คว้าเอวบางของเธอแล้วพยุงเธอขึ้นจากเตียง

นาโนเอนศีรษะไปและยังคงหลับอยู่

แต่ก็ได้กลิ่นจางๆในจมูกของเธอ เธอจึงขยับจมูก และลืมตา

ข้างหน้าเธอมีชามข้าวผัดใส่ไข่ ไข่สีเหลือง และเมล็ดข้าวขาวใส เมื่อมองดูก็ทำให้คนอยากอาหารทันที "มันช่างหอมจริงๆ!"