ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 695

นาโนที่รู้ข่าวก็ตามมาด้วยเช่นกัน ทันทีที่เห็นเขา ก็ขมวดคิ้วและถามว่า “ คุณแม่ล่ะ อาการหนักไหม？”

ดนัยไม่ตอบ เอาก้นบุหรี่ที่คาบอยู่ตรงริมฝีปากออก ทิ้งลงพื้น แล้วเหยียบบี้ให้ไฟมอดดับ

นาโนยืนอยู่ข้างๆเขา ยกมือขึ้น อยากจะจับไปที่แขนของเขา

ใครจะไปคิด ร่างของดนัยเบี่ยงตัว แล้วหลบออก ปลายนิ้วของเธอสัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า

นาโนมึนงง มือขยับไปมาเล็กน้อย

ดนัยไม่ได้สนใจเธอ นั่งลงบนม้านั่งตัวยาว ศีรษะซุกลงกับหว่างขา นั่งเงียบนิ่งอยู่อย่างนั้น

เขากำลังคิด ว่าถ้าหากเช้านี้เธอตอบตกลงไปที่ร้านอาหาร เรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น

เขากำลังเกลียดเธอ และเกลียดตัวเอง

นาโนมองเห็นถึงความเฉยชาและความห่างเหินของเขา

เธอเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร เธอเองก็ได้ยินมาว่านีรดาเป็นลมในขณะที่กำลังวุ่นอยู่ภายในครัว

เขากำลังโทษเธอ โทษที่เช้านี้เธอไม่ยอมตอบตกลงไปช่วยที่ร้านอาหาร ทำให้นีรดาต้องหอบสังขารไปที่ร้านอาหารด้วยสภาพร่างกายแบบนั้น

เรื่องนี้ คงจะปัดความรับผิดชอบไม่ได้จริงๆ

นาโนไม่โต้แย้ง นั่งอยู่เป็นเพื่อนกับเขาที่ม้านั่งตัวยาว รออยู่อย่างนั้น และไม่ได้พูดอะไรสักคำ

เวลาของการรอคอยนั้นยาวนานอย่างมาก และมันก็ทรมานมากด้วย

ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ ต่างไม่มีใครพูดอะไร ระหว่างคนสองคน นั่งนิ่งท่ามกลางความเงียบ

หัวสมองของดนัยเอาแต่คิดวนเวียนอยู่ซ้ำๆ กับเรื่องที่ตัวเองได้ทำผิดพลาดไป

หากเขาตอบตกลงย้ายกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภา แม่ก็คงไม่ต้องมาเครียดและกดดันแบบนี้ ！

นาโนอีกคน เขาพูดเกลี้ยกล่อม เจรจาหว่านล้อมเธอไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แต่เธอก็ยังคงไม่ยอมไปที่ร้านท่าเดียว

เดิมที เรื่องทั้งหมดนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น

เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างมาก นั่นแม่ของเขา ผู้ให้กำเนิดเขา และแม่ผู้เลี้ยงดูเขามาจนเติบใหญ่！

การผ่าตัดยังคงดำเนินไปต่อ จวบจนตอนบ่าย ไฟที่ห้องผ่าตัดก็ดับลงในที่สุด หมอบอกว่าการผ่าตัดสำเร็จไปได้ด้วยดี แต่คนไข้ยังไม่ฟื้น

ส่วนคนไข้จะฟื้นขึ้นมาหรือไม่ ตอนนี้พวกเขาเองก็ยังตอบไม่ได้ ！

หรือต่อให้คนไข้จะฟื้นขึ้นมา จะเป็นอัมพาตหรือเปล่า หรือจะนอนนิ่งขยับเคลื่อนไหวร่างกายได้ไหม คำถามเหล่านี้ล้วนตอบไม่ได้

ถูกย้ายไปยังห้องไอซียู ดนัยคอยเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง

นาโนก็นั่งอยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน เธออยากจะพูดอะไร แต่ในเวลาแบบนี้จะพูดอะไรได้อีก ?

นีรดายังไม่ฟื้น ภาระทุกอย่างที่ร้านอาหารก็ต้องตกมาอยู่ที่นาโน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงินหรือบัญชี และเรื่องส่วนผสมวัตถุดิบต่างๆ เธอก็ต้องมาทำเอง

นาโนเหนื่อยมากๆ แต่ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูดคำว่าเหนื่อยออกมา

ความสัมพันธ์ของเธอกับดนัยก็ราวกับลดลงจนกลายเป็นจุดเยือกแข็ง เย็นชามาก และแทบไม่พูดอะไรกันเลย

เชอร์รีนก็มาเยี่ยมที่โรงพยาบาลด้วยเช่นกัน ซื้อกระเช้าผลไม้มา นั่งกับนาโนในร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม พูดว่า“เธอกับเขาทำไมถึงได้เย็นชากันขนาดนี้ ？”

“คืนก่อนที่นีรดาจะเป็นลมหมดสติไปเธอได้โทรมาหาเขา ให้ฉันไปช่วยที่ร้านในวันถัดไป เธอบอกว่าไม่ค่อยสบาย แต่ฉันปฏิเสธ ในตอนเช้าของวันที่หมดสติก็ได้โทรมาหาดนัยอีก บอกว่ารู้สึกไม่สบาย ให้ฉันไปที่ร้านอาหารด้วย ฉันพูดต่อหน้าดนัยว่า เธออาจจะแกล้งป่วย ก็จึงพูดปฏิเสธและไม่ได้ไปที่ร้าน พอตกบ่ายเรื่องทุกอย่างก็เกิดขึ้น”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้เชอร์รีนก็ขมวดคิ้วมุ่น

“หากนีรดาไม่ฟื้นขึ้นมา พวกเธอก็จะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเหรอ？”

“ฉันไม่รู้”นาโนเอนหลังพิงเก้าอี้

“เฮ้อ！”เชอร์รีนถอนหายใจยาว“ ขอให้เขาฟื้นขึ้นมาแล้วกันนะ ”

“มา ให้พี่แตะเนื้อต้องตัวหน่อย ……”

“โอ้ ยังทำตัวไร้เดียงสาอีก……”

เห็นชัดว่าหญิงสาวไม่เต็มใจ พยายามดิ้นรนต่อสู้ แต่ผู้ชายคนนั้นก็กลับจะลวนลามเธอหนักขึ้น คำพูดคำจาก็หยาบคายมากขึ้นด้วย

อารมณ์ของดนัยในตอนนี้ไม่ค่อยจะดีเท่าไร ยิ่งได้ฟังคำพูดที่น่ารังเกียจของผู้ชายคนนั้น ความโกรธที่สะสมอยู่ก็ถูกระเบิดออกมา เตะไปที่ชายคนนั้นทันที

ด้านหลังถูกลอบโจมตี ชายคนนั้นส่งเสียงร้องโอดครวญ พูดไปด่าไป“ให้ตายสิ ใครมันกล้ามาลอบกัดกูอย่างนี้วะ ！”

ได้ยินดังนั้น ทั้งหมัดและเท้าของดนัยก็พุ่งเข้าใส่

ชายคนนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ถูกทำร้ายจนร้องเสียงหลง จมูกมีเลือดไหลและใบหน้าบวมช้ำ หนีกระเจิดกระเจิง

หญิงสาวกำเสื้อผ้าของตัวเองแน่น ในตอนที่สายตามองมาที่ดนัย ดวงตาเป็นประกาย คือเขาเหรอ！

ดนัยขยับเนกไทที่ลำคอ อารมณ์หงุดหงิดราวกับมีระเบิดเวลา เดินก้าวออกไปด้านนอก “บ้าเอ๊ย นี่มันสังคมบ้าบออะไรกันวะนี่ ！”

“พอแล้วพอได้แล้ว ฉันว่านายเมามากแล้ว กลับไปที่โรงพยาบาลเถอะ ！”

หัสดินถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็เข้าไปพยุงร่างเขา

ดนัยสะบัดมือออกอย่างหงุดหงิด จากนั้นคิ้วเขาก็ย่นขึ้น ราวกับเป็นเนินเขาเล็ก“ใครว่าฉันเมา ? ใครพูด ！”

“โอเค คุณดนัยไม่ได้เมา ฉันเมาเอง！”

หัสดินรีบตอบกลับในทันที อยากจะหลอกล่อให้ชายหนุ่มรีบจากไปโดยเร็ว

เมื่อได้ยินดังนั้น ดนัยก็จึงเดินตามเขาไปด้วยความพึงพอใจ แข่งขาซวนเซไร้เรี่ยวแรง

เมื่อเห็นดังนั้น ขาของบาร์บี้ก็ขยับเคลื่อนไหวอย่างว่องไว รีบวิ่งตามไป แล้วยืนขวางพวกเขาสองคนเอาไว้