ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 711

“งั้นฉันก็วางใจ ทำไมวันนี้ถึงอยากมาทานข้าวเที่ยงที่นี่ล่ะ หรือว่าอยากแบ่งเบาภาระให้ฉัน?”

เชอร์รีนส่ายหน้า “งานเธอหนักเกินไป ฉันทำไม่ได้หรอก!”

“แล้วจะโวยวายทำไม! ไปเลย ไปบดวัตถุดิบพวกนั้นแทนฉันที ตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก” นาโนนั่งลงบนเก้าอี้และไม่คิดจะขยับตัวอีก

ตรงหน้ามีวัตถุดิบวางเรียงรายอยู่มากมาย มีเยอะเป็นถังเลยทีเดียว เชอร์รีนพูดอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ “ได้ เรียกฉันว่าพี่สาวก่อนสิ แล้วพี่สาวคนนี้จะบดให้เธอเอง”

“พี่สาวที่แสนดี พี่สาวคนสวย พี่เชอร์รีน ช่วยงานฉันหน่อยได้ไหมคะ”

นาโนทำตัวโอนอ่อนยืดได้หดได้ราวกับกระเพาะอาหาร รีบเอ่ยคำว่าพี่สาวทันที

เชอร์รีนส่ายหน้า แสร้งทำเป็นไม่พอใจ แล้วบอกว่าไม่ทำ ต่อให้เรียกพี่สาวก็ไม่ทำ เพราะเธออยากเอาเปรียบนาโนอย่างไรล่ะ!

“ยัยคนเจ้าเล่ห์!"

นาโนพ่นลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์

เมื่อได้ยินแบบนั้น เชอร์รีนจึงโถมตัวเข้าใส่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเธอ

ทั้งคู่กำลังหยอกล้อเล่นกัน ต่างฝ่ายต่างระมัดระวังพละกำลังของอีกคน แต่เพียงผ่านไปได้ครู่หนึ่ง ก็เหนื่อยเป็นหมาหอบแดด

ท้ายที่สุด วัตถุดิบมากมายเหล่านั้น เชอร์รีนก็บดให้เธอไปไม่น้อย

เรื่องวุ่นวายนี้ทำให้อารมณ์ของนาโนดีขึ้นไม่น้อย

เชอร์รีนอยู่ที่ร้านอาหารกระทั่งถึงบ่ายสามสี่โมงก็กลับไป เหลือเพียงนาโนตามลำพังว เมื่อวัตถุดิบทั้งหมดบดเสร็จเรียบร้อย เธอก็ทำการสรุปบัญชี

ใบเสร็จไม่ถูกต้องมาหลายวันแล้ว และตอนนี้มันก็กองรวมกันไปหมด ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาในจัดการเล็กน้อย

หลังจากจัดการเรื่องวุ่นวายทั้งหมดเสร็จสิ้น นาโนเดินทางไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง นีรดายังคงหลับสนิท และนางพยาบาลกำลังช่วยป้อนอาหารให้เธอ

เธอไม่ได้อยู่นานนัก เนื่องจากไม่มีอะไรให้ทำ จึงกลับไปที่คอนโด

ในเมื่อดนัยบอกว่าเย็นนี้เขาจะกลับมาคุย ถ้าอย่างนั้นต้องกลับไปที่คอนโดแน่ๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ แล้วตามด้วยมาสก์หน้า เธอเปิดคอมพิวเตอร์ ดูซีรีส์เกาหลีอย่างเบื่อหน่าย ทว่าจิตใจกลับล่องลอยออกไปไกล

อีกด้านหนึ่ง

เมื่อบาร์บี้และผู้ช่วยเตโชเดินเข้ามา แล้วพบกับความยุ่งเหยิง ก็พลันตื่นตกใจ!

ข้าวของภายในห้องเละเทะเต็มไปหมด แม้กระทั่งที่ว่างให้เท้าย่ำลงยังไม่มี

ครั้นเห็นรถคันสีดำแสนคุ้นตา เธอพลันกัดริมฝีปาก แล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถ นั่งลงข้างคนขับ พร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย

“ที่อยู่….”

ดนัยเปิดไฟเลี้ยวก่อนจะเลี้ยวรถ พลางเอ่ยถาม

บาร์บี้ลังเลเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอจึงบอกที่อยู่ไป เพราะครอบครัวของเธออาศัยอยู่ในสลัม เธอรู้สึกต่ำต้อยจนไม่กล้าบอกเขา

เท้าของชายหนุ่มเหยียบคันเร่ง รถก็ค่อยๆ พุ่งทะยานออกไป

ด้วยสมรรถนะอันยอดเยี่ยม แม้ว่าจะขับไปด้วยความเร็วสูง ทว่าภายในรถกลับนิ่งเงียบ ไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย

บาร์บี้จับเข็มขัดนิรภัยแน่น จ้องมองใบหน้าได้รูปของชายหนุ่มพลางเอ่ยถาม “เมื่อตอนกลางวันคุณหญิงอารมณ์เสียเหรอคะ”

“อืม” ดนัยขานรับ ไม่ได้พูดมากไปกว่านั้น

บาร์บี้ไม่ถามอะไรอีก กวาดสายตาไปรอบๆ ทันใดนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นว่า “หยุดรถก่อนค่ะ”

ดนัยขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ถามอะไรมาก และไม่พูดอะไร เพียงแค่จอดรถตรงริมถนนตามคำสั่ง

บาร์บี้ลงจากรถ และรีบวิ่งไปข้างๆ