ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 726

ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดใจมาก ดวงตามองไปยังสภาพของตัวเอง หลังจากนั้นก็มองไปบนด้านหลังของนาโน

นาโนยังคงอาเจียนอยู่ ถึงตอนสุดท้ายแม้กระทั่งแสบกระเพาะจนอาเจียนออกมาหมด

เธอดื่มน้ำลงไป บ้วนปาก หลังจากนั้นก็พิงหายใจหอบอยู่ตรงนั้น ไม่ได้แคร์ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนชักโครกเลย

“ซาลาเปา เต้าฮวย เต้าหู้หมาล่า และยังมีน้ำเต้าหู้....”

ชายหนุ่มได้กลิ่นเหล่านั้นที่ลอยอยู่ในอากาศ หลังจากนั้นก็เอ่ยพูดชื่อขึ้นมา : “ตอนเช้าคุณทานมามากขนาดไหนกันแน่? กลิ่นที่มันผสมกันแบบนี้มันไม่ได้น่าดมเลยนะ ดูแล้วการหมักในท้องของคุณนี่ไม่ดีเท่าไหร่นัก”

และเวลานี้ถึงได้มีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง นาโนยืดตัวขึ้น ริมฝีปากโค้ง ตรงหว่างคิ้วมีรอยยิ้มเย็นชาเล็กน้อย แล้วกวาดตามองเขา : “ท้องผูก ถ่ายไม่ออกเหรอ?”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แล้วไอออกมาเบาๆ เห็นได้ชัดว่าพูดถูกแล้ว

แต่จะว่าไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ดูแล้วสง่างามมาก พออ้าปากไม่คิดว่าจะหยาบคายขนาดนี้!

“พยายามเข้าแล้วกัน สูดหายใจเข้าลึกๆ ตรงหน้าอกใช้แรงอีกหน่อย เดี๋ยวก็ออกมาแล้ว ขอให้คุณทำให้สำเร็จนะ” สิ้นเสียง นาโนก็หมุนตัวเดินออกไป

สำหรับเธอแล้ว นี่เป็นเพียงแค่เพลงประกอบละครที่ไม่น่าสนใจเพียงเท่านั้น นั่งที่ของตัวเองแล้วดื่มน้ำอุ่น เปิดพลิกนิตยสารดูอย่างเบื่อๆ เป็นนิตยสารแฟชั่นของประเทศฝรั่งเศส ในนั้นล้วนแต่เป็นการจับคู่แฟชั่นที่ดูเป็นที่นิยมสูงสุดทั้งสิ้น

แล้วจู่ๆเสียงเคลื่อนไหวก็ดังมาจากทางด้านหลัง : “พวกเราเจอกันอีกแล้วนะครับ”

เธอหันมา ก็คือผู้ชายคนที่เจอที่ห้องน้ำเมื่อครู่นี้ทั้งท้องผูกทั้งไม่ได้ปิดประตูห้องน้ำ ตอบรับด้วยสีหน้านิ่งๆแล้วก็พลิกดูนิตยสารต่อ

ปฏิกิริยาที่ดูไม่สนใจแบบนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความสนใจของชายหนุ่มเลย เขาเอ่ยพูดขึ้นต่อ : “ผมชื่อราชา”

“นามสกุลหลายพยางค์?” ตอนที่นาโนได้ยินนามสกุล ก็เลิกคิ้วขึ้น

“ใช่ครับ ผมเป็นลูกครึ่งจีน-ฝรั่งเศส นามสกุลตามแม่น่ะครับ” ราชามีฟันขาวเรียงกันเป็นระเบียบ พอที่จะไปถ่ายโฆษณายาสีฟันได้เลย

แวบแรกที่เห็นนั้นก็รู้สึกว่าเขาเป็นลูกครึ่ง เดาไม่ผิดจริงๆ เค้าโครงของลูกครึ่งกับคนทั่วไปนั้นยิ่งลึกซึ้งและมีมิติยิ่งกว่า

จากนั้น นาโนก็พลิกอ่านนิตยสารแฟชั่นต่อ ส่วนราชาก็เอ่ยพูดขึ้นด้วยความสนใจข้างๆหูเธอไม่หยุด

ในช่วงเวลาสั้นๆ นาโนก็รู้ดวงวันเกิดของเขาเป็นที่เรียบร้อย และยังมีสถานะของครอบครัวเขาอีก ใช่แล้ว และยังมีอาชีพของเขาด้วย นายแบบ

จากที่เขาเตือน เธอปิดนิตยสารแล้วถึงได้พบว่า แท้ที่จริงแล้วผู้ชายที่อยู่บนหน้าปกนั้นก็คือเขานั้นเอง

รู้ว่านาโนจะไปน้ำตกไนแอการา ริมฝีปากบางของราชาก็ยิ่งปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา นั่นเป็นจุดมุ่งหมายของเขาด้วยเช่นกัน

เขาชวนนาโนให้ร่วมทางไปด้วยกันด้วยน้ำใจที่ลึกซึ้ง แต่เธอไม่ได้มีลักษณะนั้นมากนัก บอกแต่ว่ากำหนดการของตัวเองมีจัดเอาไว้แล้ว

“ถ้าอย่างนั้นก็น่าเสียดายมากเลยสิครับ” ราชารู้สึกเสียดายมาก : “แต่ก็ขอให้คุณมีความสุขกับการไปเที่ยวนะครับ!”

“ขอบคุณค่ะ”

นาโนตอบกลับ วางนิตยสารลง แล้วพิงที่นั่งแล้วหลับตาลง

ขายาวๆของราชานั่งไขว่ห้างอย่างสบายๆ แล้วเอนหลังพิงที่นั่ง แล้วก็พลิกเปิดดูนิตยสารไปด้วย แอร์โฮสเตสมักจะมองมาที่เขาอยู่บ่อยๆ แต่เขาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยามากมายนัก

หลังจากนี้พักหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมา เห็นนาโนขดตัวอยู่นั้นจึงยิ้มอย่างน่าหลงใหลกับแอร์โฮสเตส : “ขอผ้าห่มให้ผมผืนนึงครับ ขอบคุณมาก”

แอร์โฮสเตสหน้าแดงเดินเข้าไป รอจนตอนที่ออกมานั้นก็ถือผ้าห่มออกมาหนึ่งผืนแล้วยื่นส่งให้เขา

หลังจากนั้น ราชากลับลุกขึ้นแล้วคลุมลงบนร่างของนาโนเบาๆ เลิกคิ้วขึ้น

เธอเป็นผู้หญิงที่พิเศษมากคนหนึ่งเลยจริงๆ!

โชคไม่ดีเกรงว่าก็คงจะเป็นตอนนี้ นาโนลงเครื่องได้ไม่นาน กระเป๋าเดินทางของเธอก็หายไปแล้ว

กับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เธอยืนงงอยู่บนถนน

เวลานี้ เงาของร่างสูงใหญ่ก็ปกคลุมเข้ามา ผู้ชายที่อยู่บนเครื่องบินนั่นเอง

“ผมคิดว่า บางทีคุณอยากจะได้ความช่วยเหลือจากผม”

ราชาลากกระเป๋าเดินทางแบบด้ามจับเดี่ยวมา ใบหน้าที่หล่อเหลา รูปร่างสูงยาวเวลานี้ก้มลงเล็กน้อย นาฬิกาข้อมือของเขาสะท้อนแสงจากดวงอาทิตย์

ดนัยกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาในตอนกลางคืน และนีรดาเองก็ย้ายกลับมาจากโรงพยาบาลแล้วเช่นกัน

เลขาเอาเอกสารด่วนของบริษัทที่ต้องจัดการมาให้ทั้งหมด ดนัยเซ็นชื่อด้วยความกระฉับกระเฉง

ไม่นาน เสียงเตือนของข้อความโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือเปิดดู เป็นบาร์บี้ส่งมา—ทานข้าวแล้วหรือยังคะ?

เขาขมวดคิ้วขึ้น ปลายนิ้วขยับอย่างรวดเร็วพิมพ์กลับไปว่า อืม

หลังจากที่บาร์บี้เห็นแล้วนั้น ก็รู้สึกดีใจขึ้นมา หลังจากนั้นก็ส่งข้อความต่อ—พรุ่งนี้กลางวันมีสิ่งที่อยากทานไหมคะ?

เธอกำลังรอ รออีกฝ่ายตอบกลับมา

แต่รอจนครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว ก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับ เธอมองอีกหลายๆครั้ง ก็ยังไม่มี

หลังจากที่เขาตอบรับแล้ว ท่าทางของบาร์บี้ที่ปฏิบัติต่อเขานั้นก็ไม่ได้ดูเก้ๆกังๆแบบนั้นอีกแล้ว เริ่มเปลี่ยนไปอย่างสบายใจขึ้นมามาก

ตอนแรกเธอเหมือนกับเด็กผู้หญิงที่กำลังตกอยู่ในความลุ่มหลง การส่งข้อความให้เขาก็กลายเป็นสิ่งที่ไม่ต้องสงสัยแน่นอนแบบนั้นอยู่แล้ว

ไม่มีข้อความ บาร์บี้ก็รู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เธอก็ส่งข้อความไปให้เขาอีกครั้ง—ทานอาหารเช้าหรือยังคะ?

ครั้งนี้ยังคงเป็นประโยคง่ายๆ คือ อืม กลับมา

แต่บาร์บี้ก็รู้สึกพอใจมากแล้ว

คิดแล้วนั้น เธอก็เริ่มแก้ไขข้อความอีกครั้ง—ตอนกลางวันทานข้าวด้วยกันนะคะ ฉันจะไปหาคุณ!

ดนัยก็ยังคงตอบกลับเพียงคำเดียว

บาร์บี้อายุยังน้อย ตกอยู่ในความลุ่มหลงก็ยิ่งดูยุ่งวุ่นวายมากขึ้น ส่งข้อความถามอีกครั้งว่าอาหารกลางวันอยากจะทานอะไร