ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 763

ที่นั่งด้านหลัง บาร์บี้ตกตะลึงทั้งที่เดิมทีมุมปากยังยกขึ้นอยู่

แม่ของเธอก็ตกตะลึงตามไปด้วย ลูกชายเหรอ?

เขามีลูกชายตอนไหน?

แม่ของบาร์บี้กำลังดึงแขนเสื้อเธอ พลางขมวดคิ้ว

บาร์บี้ก็สับสนเช่นเดียวกัน ส่ายหน้า บ่งบอกว่าไม่เข้าใจ

คิดไปสักครู่ แม่ของเธอกระแอมไอเบาๆ “ประธานดนัย…”

พอเก็บโทรศัพท์แล้ว ดนัยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พูดอย่างราบเรียบ “ป้าสะใภ้เรียกผมว่าดนัยก็ได้ครับ”

ฉันจะเรียกเธอว่าดนัย ฉันได้ยินบี้บอกว่าเธอมีความสามารถในการทำงาน คนทั้งบริษัทต่างก็นับถือ วันนี้ได้เห็นแล้ว เป็นอย่างที่พูดไว้จริงๆ ”

แม่ของเธอยิ้ม “แต่ว่า ทำไมฉันไม่เคยได้ยินว่าเธอมีลูกชายเลยล่ะ?”

ดนัยหัวเราะเบาๆ “การแสดงออกถือว่าไม่ได้สนิทแต่ก็ไม่ได้ห่างเหินจนเกินไป “ผมก็เพิ่งรู้ได้ไม่นานครับ”

แม่ของเธอยังอยากจะถามอีก ดังนั้นจึงคิดจะเอ่ยปากอยู่ตลอด “งั้นตอนนี้พวกเธอหย่ากันแล้วเหรอ ลูกชายอยู่กับใครล่ะ”

“เธอ อยู่กับภรรยาเก่าของผมครับ”

“น่าเสียดายจัง แถมเด็กก็ยังตัวเล็กขนาดนี้” แม่ของเธอพูด

ดนัยไม่ได้พูดอะไรอีก และตั้งใจขับรถ

รถยนต์วิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว บาร์บี้และแม่ของเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ไม่นานก็ถึงบ้านแล้ว ทั้งสองคนลงจากรถ กล่าวทักทาย รถยนต์ก็ขับออกไป

มารดาของเธอพูด “เมื่อกี้ก็คือภรรยาเก่าของประธานดนัยใช่ไหม?”

บาร์บี้พยักหน้า

“หน้าตาสวยจริงๆ หุ่นก็ดี แค่สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ ก็ดูเหมือนดาราแล้ว ลูกก็จัดการกับตัวเองหน่อย ไม่ว่าจะอย่างไรตอนนี้ก็เป็นแค่ภรรยาเก่า แถมยังมีลูกอีก สิทธิ์ในการเลี้ยงดูเด็กเป็นของภรรยาเก่าเขา นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ลูกจะต้องสู้สุดใจ!” มารดาของเธอพูดสั่งสอน

บาร์บี้ตอบตกลงแบบลวกๆ

เธอกำลังนึกถึงอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นก็คือเมื่อก่อนไม่ได้บอกว่านาโนไม่สามารถกำเนิดบุตรไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ท่านประธานถึงได้ให้กำเนิดบุตรชายได้ล่ะ?

ดนัยรีบกลับมาที่โรงพยาบาล และยังไม่ลืมแวะซื้อผ้าอ้อมห่อใหญ่จากร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใต้ตึก เขาจำได้ว่านาโนต้องการสิ่งนี้

เมื่อขึ้นลิฟต์ มุ่งตรงไปยังชั้นที่สาม เขาโทรศัพท์ไปหาคุณหมอหวังแล้ว โชคดีที่นาโนยังอยู่ เขาถือผ้าอ้อมห่อนั้น ตรงไปยังห้องทำงาน

นาโนนั่งอยู่ที่โซฟา ราชาก็นั่งอยู่ด้วย ดนัยส่งผ้าอ้อมห่อนั้นไปให้

นาโนไม่ได้เอื้อมมือรับมา เพียงแค่โอ๋คังซีเท่านั้น

ราชาก็ไม่ได้รับ และทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ

แต่ว่า ในเวลานี้ ได้ยินแค่เสียงดังเสียงหนึ่ง ราชาเอ่ยปาก “ง้วนป้อ คังซีคงอึแล้วแน่เลย”

เมื่อเปิดผ้าห่มออก ปรากฏว่าอึแล้วจริงๆ

ผ้าห่มสกปรก ก้นก็สกปรกหมดแล้ว

สักพักหนึ่งก็ยังหาวิธีจัดการไม่ได้ นาโนหยิบกระดาษทิชชูเช็ดก้นคังซีไปด้วย พลางพูดไปด้วย “ราชาคะ ให้เงินคุณดนัยหนึ่งร้อยหยวน และก็หยิบผ้าอ้อมมา”

ราชาทนรอไม่ไหวจริงๆ หลังได้ยินนาโนพูด ก็หยิบเงินหนึ่งร้อนหยวนจากในกระเป๋า และส่งให้ดนัย “ให้ รับไว้ซะ”

ดนัยสีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ลูกกระเดือกพลันขยับขึ้นลง สายตามองข้ามราชา ไม่สนใจ ทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ “ผมไม่ต้องการ!”

” นี่ไม่ใช่เรื่องที่ว่าคุณต้องการหรือว่าไม่ต้องการ แต่ผมจำเป็นต้องให้ครับ” นาโนมองเขา “คุณรับเงินไว้ฉันก็จะใช้ผ้าอ้อม ถ้าคุณไม่รับ ฉันก็คงจะไม่ใช้”

ดนัยขยับฝีเท้า และพูดว่า “ผมจะไปส่งคุณ”

“ผมขับรถมาครับ” ราชาจ้องตาของดนัย “ผมขับรถไปส่งง้วนป้อและก็เด็กคังซีกลับโรงแรมพร้อมกันได้ครับ”

นาโนไม่มองดนัย แม้แต่นีรดาก็ไม่มอง พลางพูดกับราชาว่า “รับไปกันเถอะค่ะ ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”

พอพยักหน้า ราชาก็เดินออกไป ขายาวขยับ ฝีเท้าของดนัยก็ขยับ ช่วงที่กำลังจะตามไป นีรดาที่อยู่ด้านข้างกลับเอื้อมมือ ยื้อเขาไว้

ไม่นาน นาโนกับราชาก็หายไปแล้ว

พอหันกลับมา ดนัยก็ขมวดคิ้วมองไปที่นีรดา มีความไม่พอใจเกิดขึ้นระหว่างคิ้ว

“แกคิดว่าหากตามไปตอนนี้ เธอจะยอมนั่งรถของแกเหรอ?” นีรดาจี้ถูกใจดำ กล่าวอย่างยึดความเป็นจริง

ดนัยไม่ได้พูดอะไร

แต่ ในใจเขารู้ดี

ตั้งแต่เรื่องผ้าอ้อม ท่าทางของนาโนได้บอกไว้อย่างชัดเจนแล้ว

แม้แต่ผ้าอ้อมหนึ่งห่อก็ยังไม่ใช้ของเขา เวลานี้จะยอมให้เขาไปส่งที่โรงแรมได้อย่างไร?”

สุดท้าย ดนัยได้แต่กลับห้องเป็นเพื่อนนีรดา

บรรยากาศภายในห้องอึมครึมอย่างมาก

สักพัก นีรดาก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน “ “ดนัย ตอนนี้แกคิดจะทำอย่างไร?”

พอเงยหน้าขึ้น ภายในสีหน้าของดนัยมีความมึนงงจางๆ ไม่รู้ว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร

“ตอนนี้ฉันถามแกก็คือเรื่องสิทธิในการเลี้ยงดูของนาโนและลูก”