ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 770

เธอกอดแน่นมาก ไม่ยอมปล่อยมือ

ดนัยกำลังฟัง

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า คำพูดแบบนี้ดูอบอุ่นสำหรับผู้ชายทุกคน และไม่สามารถกระตุ้นความโกรธใดๆ ได้

อย่างเงียบสงบ เขาเริ่มคลายมือของบาร์บี้ที่กำลังกอดอยู่รอบเอวออก น้ำเสียงยังคงดูอ่อนโยน และยังแฝงความนุ่มละมุน

“นี่เป็นเรื่องของผม และเป็นเรื่องที่ผมตัดสินใจเอง ไม่เกี่ยวกับคุณ ดังนั้นคุณไม่ต้องคิดมากขนาดนั้น ผมเต็มใจที่จะทำแบบนี้ คุณแค่ต้องทำงานของคุณให้ดี และจดจำคำนิยามความสัมพันธ์ของเราเอาไว้

“บริษัทไม่ต้องการแล้วเหรอ? ความพยายามมาตั้งนานก็ไม่ต้องการแล้วเหรอ?”

ในใจของบาร์บี้มีความรู้สึกผิดหวังและไม่พอใจอย่างมาก “ถ้าอย่างนั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไปไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ล้วนเป็นเรื่องของฉันเอง”

ดนัย กำลังติดกระดุมบนเสื้อเชิ้ต “ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์เลย!”

“ไม่มีทาง ฉันไม่มีทางเห็นคุณเป็นแบบนี้หรอก”

บาร์บี้ท่าทางแน่วแน่มาก หลังจากนั้นก็พูดกับดนัยว่า “ท่านประธาน ขอยืมโทรศัพท์สักครู่นะ ตอนที่ฉันมาลืมชาร์ทแบต ตอนนี้ปิดเครื่องอัตโนมัติแล้ว ไม่สามารถเปิดเครื่องได้ แต่ตอนนี้มีเรื่องด่วนต้องใช้….”

ขยับตาเล็กน้อย ไม่มีคำพูดใดๆ ดนัยหยิบมือถือขึ้นมา แล้วส่งให้

เธอเลิกคิ้ว นิ้วมือขยับไปกดไปยังสมุดรายชื่ออย่างรวดเร็ว เป็นการกดที่รวดเร็วมาก

ภายในพริบตาเดียว บาร์บี้ก็ค้นหานาโนเจอแล้ว

เพราะถึงแม้ว่าจะหย่ากันแล้ว แต่ในสมุดรายชื่อของดนัยก็ยังบันทึกชื่อว่าภรรยา เห็นได้ชัดว่าไม่เคยเปลี่ยน

กดไปที่เบอร์ เธอกดโทรเบอร์ของเธอออกไป

ในตอนแรก ฝ่ายตรงข้ามไม่รับสาย เสียงที่ส่งมาคือกำลังติดสายอยู่ โทรไม่ติด

แต่ บาร์บี้มีความเพียรพยายาม กดโทรต่อ

ในที่สุด ครั้งนี้ก็โทรติดแล้ว แต่น้ำเสียงของนาโนแย่มาก เรียกได้ว่ามีความเบื่อหน่าย “ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเตือนคุณ ไม่มีเรื่องอะไรไม่ต้องโทรหาฉัน หรือว่าตอนนี้แม้กระทั่งภาษาคนก็ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ?”

บาร์บี้กดเปิดลำโพง ดังนั้นจึงเสียงดังมาก ดนัยที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ได้ยินอย่างชัดเจน ถึงตอนนี้เขาจึงจะรู้ว่า บาร์บี้โทรหาเธอ!

“คุณนาโนคะ ฉันคือ….” บาร์บี้เอ่ยปากพูด “ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากคุยกับคุณ สำคัญมาก”

นาโนน้ำเสียงเย็นลง “คุณจะมีเรื่องอะไรอยากคุยกับฉัน?”

“คือแบบนี้ค่ะ……”

บาร์บี้อดทนพูดต่อโดยไม่สนใจท่าทีที่เย็นชาและไม่พอใจของนาโน เอ่ยปากพูดต่อว่า “ช่วงนี้บอร์ดบริหารจะทำการประชุม เพื่อเลือกตั้งประธานของเตชะโสภากรุ๊ป คนใหม่ ดังนั้น คุณสามารถช่วยประธานดนัยหน่อยได้ไหม”

“ช่วยเขา? ทำไมฉันถึงต้องช่วยเขา? ในตอนแรกนั้นเขายืนกรานจะแบ่งหุ้นให้ฉัน สถานการณ์แบบนี้เขาคงจะคาดการณ์ไว้แล้ว เขาเป็นคนทำให้เกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น ฉันช่วยเขา หึหึ นี่ฉันยังไม่ตื่นเหรอ?”

ในวินาทีที่ นาโนได้ยินถึงเสียงของบาร์บี้ ก็เต็มไปด้วยความเสียดสีประชดประชัน

“หรือว่าคุณสามารถทนดูเขาเป็นแบบนี้ได้ เขาใช้กำลังกายและกำลังสมองให้กับเตชะโสภากรุ๊ป ไปมากน้อยเพียงไหน หากคุณเคยรักเขาล้ำลึกถึงไขกระดูก ทำไมตอนนี้คุณถึงได้โหดร้ายขนาดนี้?”

“ก็เหมือนที่คุณพูดนั่นแหละ ครั้งหนึ่งฉันเคยรักเขา ไม่ใช่ตอนนี้ซะหน่อย ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันช่วยเขาแน่นอน ส่วนตอนนี้ เขาจะตกระกำลำบากก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ฟังเข้าใจหรือยัง?” ฉันนาโนไร้ความปรานีมาโดยตลอด ช่วยไม่ได้”

บาร์บี้มองไปทางดนัยโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเขามืดมนอึมครึม

“สายโทรนี้ใครเป็นคนให้คุณโทรมา ตัวคุณเอง หรือดนัย?” นาโนถามต่อ

“ไม่เกี่ยวกับประธานดนัย เป็นฉันเองที่แอบใช้โทรศัพท์ของเขาโทร ตอนที่เขาไม่อยู่”

“ดูแล้วความสัมพันธ์ของพวกคุณไม่ธรรมดาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นยังไงซะก็ฝากบอกเขาที หุ้นที่อยู่กับฉันอย่าแม้แต่จะคิด ฉันไม่มีทางให้เขาแน่นอน จะเป็นจะตายก็เรื่องของเขา เข้าใจไหม?”

ดนัยเอาแต่สั่งคนพวกนั้นโดยไม่สนใจเธอ

เธอกำลังคิด จู่ๆ ก็มีการกระทำเช่นนี้ หรือจะเป็นเพราะเรื่องของหุ้น?

พอนาโนคิดแบบนี้ หัวใจกลัวจนรู้สึกเหน็บหนาว ยกมุมปากขึ้น สิ่งที่เผยออกไปคือการเยาะเย้ยที่ไม่สามารถพูดออกมาได้

ในไม่ช้า สิ่งของทั้งหมดก็ถูกวางเรียบร้อย คนพวกนั้นก็ออกไป

ไม่สนใจเขา ไม่มีแม้แต่จะเหลียวมองเขา นาโนทำเหมือนเขาเป็นอากาศ

เธอกำลังรอ รอให้เขาพูดออกมาด้วยตัวเอง

ในตอนนี้เธออยากจะลองดู ดูว่าเขาจะพูดถึงการแบ่งหุ้นพวกนั้นออกมายังไง แสดงออกแบบไหน สีหน้าเป็นยังไง พูดตามความจริง เธอเองก็อยากรู้จริงๆ ！

ภายในห้องชุดขนาดใหญ่ ไม่มีแม้แต่คำพูดของคนสองคน เสียงหายใจของทั้งสามคนล่องลอยอยู่ในอากาศ

ผ่านไปไม่นาน สปอร์ก็โทรมา บอกว่ากราฟิกทั้งหมดออกแบบเสร็จแล้ว ส่งให้เธอทางเมลล์ ยังมีบางจุดที่ต้องแก้ไข ให้เธอลองแก้ไขดู

ตอบรับ นาโนพยักหน้า มือหนึ่งอุ้มคังซี มืออีกข้างหนึ่งจับเมาส์ ดนัยที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่สามารถยืนมองเฉยๆ ได้อีกต่อไป เดินเข้าไป อุ้มคังซีไว้ในอ้อมแขน

เลิกคิ้ว เธอนั่งลงบนเก้าอี้ หลังจากนั้นก็เปิดเมลล์ ดูแล้ว แก้ไขอีกครั้ง

เวลาค่อยๆ ผ่านไป ไม่มีอะไรนอกจากเสียงคลิกเมาส์เป็นครั้งคราว

รอจนงานทั้งหมดเสร็จแล้ว นาโนก็อ้าปากหาว พร้อมทั้งบิดขี้เกียจ ยืดร่างกาย ลืมเรื่องที่ดนัยนั่งอยู่ในห้องแล้วตั้งนานแล้ว

เงยหน้าขึ้นมองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาหลังจากผ่านมาสามชั่วโมงแล้ว ลุกขึ้นตั้งใจจะเดินไปกินอะไรบางอย่าง พอหันกลับไป ก็เห็นดนัยที่กำลังนั่งกล่อมคังซี อยู่ที่โซฟา

ดูแล้ว ความอดทนของเขาไม่น้อยเลย ในเมื่อเขามีความอดทนมากขนาดนี้ ตอนนี้ยังสามารถอดทนไม่พูดไม่กล่าวได้ งั้นก็ให้เขาอดทนต่อไปเถอะ