ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 791

ทันทีหลังจากนั้น นัยน์ตาเรียวยาวของราชามองหรี่ตาขึ้นไปด้านบน “ทำไม จากคำพูดของนายเหมือนรังเกียจอย่างงั้นแหละ งั้นนายบอกมาสิ ว่าฉันเทียบกับง้วนป้อไม่ได้ตรงไหน?”

นาโนรู้สึกได้ว่าหัวคิ้วของตัวเองกระตุก เธอรู้สึกว่า คุณภาพแบบนี้ของราชาไม่เหมือนตอนปกติ

คนรอบข้างต่างมองมา ดนัยรู้สึกอับอาย จึงหันหลัง ไม่สนใจราชา

“นายพูดออกมา ฉันไม่คู่ควรกับง้วนป้อตรงไหน? ฉันสูงกว่าง้วนป้อ รวยกว่าง้วนป้อ ฉันไม่คู่ควรกับง้วนป้อตรงไหน?”

ครั้งนี้นาโนทนไม่ได้แล้วจริงๆ เท้าข้างหนึ่งจึงเหยียบเข้าไป เหยียบขยี้เข้าไปที่สะโพกของราชา “หน้าอกนายไม่ใหญ่เท่าฉัน เข้าใจหรือยัง? ดูเสื้อผ้านายสิ!”

เสียงที่ไม่ดังและก็ไม่ได้เบา คนรอบข้างต่างก็ได้ยินอย่างชัดเจน

มุมปากราชายกยิ้ม สายตาร้ายกาจตั้งใจมองมาที่หน้าอกของนาโน

เมื่อทนเห็นท่าทางของเธอไม่ได้ ดนัยจึงก้าวเท้าไปหนึ่งก้าว แล้วบังตรงด้านหน้าของนาโน เพื่อขัดขวางสายตานั้นของเขา

ในที่สุด ก็เลือกเสื้อกันหนาวและเสื้อเชิ้ต ขณะที่ยังชอปปิ้งต่อ ราชาก็กดรับสายโทรศัพท์ เป็นสายของสปอร์ ให้เขากลับฝรั่งเศสไปก่อน

นาโนก็ได้ยินเหมือนกัน จึงพยักหน้า

เพราะหลังจากนี้สองวันจะมีการเดินแบบเครื่องประดับ เธอจะต้องเข้าร่วม ไปก่อนก็ไปก่อนเถอะ

เพียงแค่คิดถึงเมืองS นัยน์ตาเธอก็สั่นไหวเอื้อมมือเปิดผ้าบางๆ ตรงหน้าต่าง แล้วสายตาก็มองไปที่ด้านนอก ที่เงียบสงบราวกับน้ำ

หลังจากที่เดินได้ไม่นาน ก็กลับมาที่โรงแรมอีกครั้ง ครั้งนี้จองตั๋วไว้วันมะรืน มะรืนตอนเช้าก็จะออกจากที่นี่

หลังจากดนัยกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภา ก็จัดการเก็บกระเป๋าเช่นเดียวกัน เขาจะไปฝรั่งเศสด้วย

ครั้งนี้ เขาตั้งใจยืนหยัดจนถึงที่สุด

นีรดาทนเห็นลูกตัวเองเป็นแบบนี้ได้ที่ไหนกันล่ะ ปวดใจที่สุด กอดดนัยไว้ แล้วถอนหายใจ คำพูดไม่มีแม้แต่ประโยค

“แม่ จนกว่าจะมีผลลัพธ์ครั้งสุดท้ายออกมาแล้วผมจะรีบกลับมาทันที ขอโทษนะครับ ที่ทำให้แม่ลำบากมาตลอด……”

ดนัยออกเสียงพูด “แต่เป็นว่าได้เจอเธอ ผมเลยไม่อยากไปกับคนอื่น ผมจะพยายามต่อไปแบบนี้ จนกว่าจะถึงวันที่เธอรักชายคนอื่นอย่างใจจริง แบบนั้นผมถึงจะยอมแพ้……”

นีรดาจะพูดอะไรต่อได้ จึงถอนหายใจ ตามใจเขา ทำอะไรเขาไม่ได้จริงๆ

……

เรื่องที่ดนัยจะไปนั้นนาโนยังไม่รู้ แต่บาร์บี้รู้ข่าวแล้วเธอเองเลยเริ่มเก็บประป๋าเหมือนกัน เธอจะไปด้วย

แม่ของเธอรู้สึกว่าเธอดื้อรั้นมากเกินไป จึงรีบหยิบกระเป๋าเดินทางออก “เธอจะไปทำไม?”

“ลูกจะตามไป!” เธอไม่ลังเลแม้แต่น้อย จะตามไปอย่างแน่นอน ไม่งั้นจะให้อยู่ที่นี่ต่อเหรอ?

“ทำไมแกถึงไม่รู้จักเลิกคิดสักที! ตราบใดที่ยังมีนาโนอยู่ เขาไม่มีทางหันมามองแกหรอกนะ คนที่เขาชอบ ที่เขารักไม่ใช่แก แกจะตามไปทำไม?” ในที่สุดแม่ขอโทษก็ปล่อยอารมณ์โกรธออกมา

หน้าอกขอบาร์บี้แปรปรวนขึ้นลง “แม่รู้ได้ยังไง!”

“ถ้าเขาชอบแกน่ะ เขาเลือกแกตั้งแต่หย่ากับนาโนแล้ว แต่นี่เปล่าเลย นี่ก็แสดงให้เห็นหมดแล้วไม่ใช่หรือไง?”

“นั่นมันเพราะว่านาโนกลับมาต่างหาก! ถ้าหากว่าเธอไม่กลับมาก็คงไม่มีเรื่องตามหลังมากมายขนาดนี้ ทั้งหมดก็โทษเธอนั่นแหละ เธอต้องรับผิดชอบทั้งหมด!”

แม่ของเธอปวดหัวสุดขีด จนเอามืออังหน้าผาก

เมื่อมองไปที่สายตาอันดุร้ายของบาร์บี้ ก็ทนไม่ได้อีกต่อไป ง้างมือขึ้น แล้วฟาดเข้าที่แก้มเธอเข้าให้หนึ่งที “เธอให้ฉันมีสติ!”

บาร์บี้เอามือจับที่หน้า แล้วมองเธอด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ แล้วตะโกนอย่างเจ็บปวด “แม่ตบฉัน แม่ตบฉัน! ลูกแค่ต้องการเขา นอกจากเขาลูกก็ไม่ต้องการใครอีก แล้วลูกก็ต้องการให้นาโนหายไปด้วย หายแล้วหายลับ!”

เธอคิดว่า ไม่มีใครคู่ควรกับเธอ นอกจากดนัย ไม่มีชายคนไหนคู่ควรกับเธอ!

“นายเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ฉันกับง้วนป้อจะกลับฝรั่งเศส แล้วเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ?” ราชาขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา

ดนัยไม่ตอบ ระหว่างที่นาโนกำลังตะลึงอยู่ เขาก็เดินอ้อมเธอ แล้วถือกระเป๋าเดินทางก้าวเหยียบเข้าไป แล้วพูดเองเออเอง “วันนี้ฉันจะนอนบนโซฟา”

ราชารู้สึกขำอย่างมาก เขาไม่เคยรู้มาก่อน ว่าชายคนนี้หน้าไม่อายมากพอ!

เขาอยากจะไล่ดนัยออกไป แต่ดนัยกลับไม่ใส่ใจ ไม่ว่าจะพูดยังไง เขาก็ไม่ออกไปจากห้อง

ถึงตอนเย็น นาโนเริ่มหิว จึงจะออกไปกินอาหารเย็น ตามหลังราชา และดนัยไป ใช้ชีวิตเหมือนกับว่ามีบอดี้การ์ดอยู่สองคน

เพื่อความสะดวกสบาย จึงเลือกห้องอาหารของโรงแรม สามคนนั่งตรงข้ามกัน

บาร์บี้เองก็ยังไม่ได้กินข้าวเย็น จึงมาที่ห้องอาหารพอดี ผลลัพธ์จึงเห็นดนัยและนาโนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างทันที

ในทันที ความรู้สึกไม่สบายใจก็ปรากฏขึ้นในทันทีและรุนแรง มือที่ห้องอยู่ข้างกายก็รัดกันแน่นอย่างไม่รู้ตัว เล็บแหลมคมจิกเข้าไปในเนื้ออ่อนๆ ราวกับมันจะฉีกออกจากกัน เจ็บปวด

สามคนที่กำลังกินอาหาร ไม่มีใครสังเกตเห็นบาร์บี้ เธอกัดฟัน ข่มลมหายใจที่กระโดดขึ้นลงตรงกลางอกไม่หยุด

เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สามารถไปต่อแบบนี้ได้ เธอไม่สามารถทนอีกต่อไป ความอดทนและความอดกลั้นที่มีอยู่ได้ถึงขีดสุดแล้ว

กินไปที่ร้านอาหารเสฉวนข้างนอกแล้วสั่งอาหารไปสองสามอย่าง เมื่อทานไปแบบลวกๆ หลังจากนั้นก็ไปที่ร้านเน็ต ขอห้องส่วนตัว แล้วเปิดคอมพิวเตอร์

เธอกำลังค้นหายา ยาที่ทำให้แล้วรู้ดึงดูดหลงใหล ใช้สำหรับพ่นบนร่างกายดีที่สุด จึงจะสามารถทำให้ผลลัพธ์ออกมาอย่างที่ต้องการ

อินเทอร์เน็ตมีอำนาจเป็นได้อย่างที่คิด มีแต่คุณเท่านั้นแหละที่คิดไม่ถึง ไม่มีสิ่งไหนที่อินเทอร์เน็ตไม่ขาย

ในที่สุด บาร์บี้ก็หายานั้นได้สำเร็จ

เธอใช้ชื่อนิรนาม และกรอกที่อยู่ เนื่องจากเป็นการค้าขายในเมืองเดียวกัน ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่เกินสามชั่วโมงเพียงเท่านั้น เธอก็ได้รับของเป็นที่เรียบร้อย