ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 799

ตอนกลางคืน ในความมืด เขาเดินไปที่ระเบียง ระเบียงแคบมาก ด้านล่างสูงมาก และไม่มีอะไรจะยึดเกาะได้ได้ ยืนอยู่บนนั้นโดยไร้ความรู้สึกปลอดภัย ซึ่งทำให้เขาตื่นตระหนก

ดนัยเงยหน้าขึ้น หายใจเข้าลึกๆ กลั้นหายใจบนหน้าอกของเขา และค่อยๆยืนบนระเบียง ค่อยๆขยับก้าวไปทีละก้าว

การกระทำดังกล่าวดูอันตรายจริงๆถ้าหากพลาดอาจเสียชีวิตได้

แต่เขาไม่มีทางอื่น นี่เป็นทางออกเดียว!

ในวันนี้ ราชานอนไม่หลับ เขาเปิดหน้าต่าง เป่าลม และถือแก้วไวน์แดง

เขาสังเกตเห็นแสงที่ส่องเข้ามา เขาก็จ้องมองไปที่มัน

หลังจากดูอยู่นานนาน ก็พบว่าดนัยกำลังขยับอยู่บนระเบียง เขาขมวดคิ้ว และพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ทำอะไร!”

จู่ๆเสียงก็ดังขึ้น ดนัยที่ไม่ได้เตรียมตัว แต่เขาตกใจมาก เขาเหงื่อออกเต็มหลังของเขา เท้าเหยียบลงกลางอากาศ และล้มลงทันที!

เปรี้ยง หลังจากนั้นก็เป็นเสียงร้องของซามอย ก็ปะปนกันไป ทำให้นาโนตื่น

เมื่อเดินออกจากคฤหาสน์และเปิดไฟ ก็เห็นดนัยนอนอยู่บนพื้น ด้วยท่าทางเจ็บปวด และใบหน้าซีดไม่มีเลือด เขากัดฟันแน่น

เขากอดขาของเขาด้วยความเจ็บปวด และขยับไม่ได้ ขาของเขาน่าจะหัก

นาโนไม่ได้ตั้งใจจะสนใจเขา แต่เมื่อเห็นว่าเขาดูเหมือนจะบาดเจ็บสาหัส เธอจึงเรียกหมอ

หลังหมอตรวจเสร็จ ก็ขมวดคิ้ว การลงจากที่สูงขนาดนั้นแล้วไม่ตายถือว่าโชคดีมาก อาการขาหักต้องนอนราบอย่างน้อยหนึ่งเดือน

ใบหน้าของดนัยเปลี่ยนไป เขาจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เป็นเวลาหนึ่งเดือน?

แล้วเขาจะทำอะไรได้อีก?

อย่าว่าแต่ทำอะไรได้เลย แค่ยืนขึ้นยังทำไม่ได้!

ใบหน้าขัดหน่อยกเหมือนหม้อสีดำ โดยเฉพาะที่ด้านล่างของหม้อ มันมืดดำ ร่างกายของดนัยตึงแน่น สีหน้าน่าเกลียด

ในเวลานี้ ราชาเข้ามาพร้อมกับไวน์แดง เขย่าแก้วเบาๆ และมองดูไวน์แดงระลอกในแก้ว “ตกลงมาเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดนัยขมวดคิ้วแน่น และจ้องมาที่เขา “นายตั้งใจทำอย่างนั้นเหรอ?”

“จะเริ่มยังไงดีล่ะ นายปรากฏตัวที่ระเบียงกลางดึก ฉันคิดว่าขโมยที่ลอดเข้ามา แต่นายตกลงมาจากระเบียงด้วยเสียงตะโกน เห็นได้ชัดว่านี่ว่าใจฝ่อ!”

หัวใจของดนัยเต็มไปด้วยเปลวเพลิง แต่ไม่มีทางที่จะหักล้างคำพูดของราชา หน้าอกของเขาก็ผันผวนอย่างรุนแรง

“เป็นอะไรไป หักแล้วเหรอ” ราชายังคงหรี่ตาลูกท้อลง และหรี่ลงเล็กน้อย

ไม่สนใจเขา ดนัยเงียบ

เมื่อหมอกำลังจะจากไป นาโนก็เอนหลังพิงประตู มองไปที่ดนัย แล้วพูด "สถานการณ์ตอนนี้ของคุณ ฉันแนะนำให้คุณจ้างพี่เลี้ยง"

เมื่อมองดูขาของเขาที่ไม่สามารถขยับได้ ดนัยเข้าใจในใจว่าเขาต้องจ้างพี่เลี้ยง มิฉะนั้น แม้แต่ชีวิตของเขาก็จะกลายเป็นปัญหา

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ลืมตาขึ้นและจ้องไปที่นาโน อย่างลึกซึ้ง

หลังจากทำท่าทางโอเค ราชาก็ฟื้นคืนชีพด้วยเลือด พร้อมกับจุดโฟกัสซึมซับเข้าไปในเกม

นาโนหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างๆเธอ เดินออกจากคฤหาสน์ ประตูคฤหาสน์ของดนัยไม่ได้ล็อก เปิดออก เธอผลักมันเปิดและเดินเข้าไป

ดูเหมือนไม่มีเพียงดนัยในคฤหาสน์ และยังมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังพูดอยู่ เธอขมวดคิ้ว และเดินเข้าไป

ดนัย พลิกนิตยสาร เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าก็เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข เสียงทุ้มของเขาดูตื่นเต้นมาก “นาโน!”

เขาต้องการลุกขึ้นนั่ง แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ของตัว จึงยอมแพ้ไป แต่จ้องมาที่เธออย่างเสน่หา อยู่ครู่หนึ่ง

“อย่าคิดมาก โทรศัพท์คุณตกตอนที่ปีนขึ้นระเบียงบ้านฉันเฉยๆ ฉันแค่จะมาโยนคืนแค่นั้น” หน้าตาของนาโนยังคงเย็นชา

“จะดื่มอะไรดี? หรือจะทานอะไรดี? ผมจะให้พี่เลี้ยงทำให้” ดนัยถามอย่างเร่งรีบ

“มีพี่เลี้ยงแล้วเหรอ?” ร่างกายของนาโนเอนหลังเล็กน้อย ดวงตาของเธอจ้องไปที่ห้องครัว สามารถมองเห็นร่างที่เคลื่อนไหว

ราวกับว่าเธอได้ยินการสนทนาระหว่างทั้งสอง พี่เลี้ยงก็ออกมา พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า "คุณต้องการอะไรเป็นอาหารค่ำดีคะ? ฉันทำได้หมด ไม่มีปัญหา"

นาโน มองไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ

เธออายุประมาณสามสิบ ได้รับการดูแลอย่างดี และมีรูปร่างที่ดี เธอดูเป็นผู้หญิงบ้านๆ ดูไม่เหมือนพี่เลี้ยงเอาซะเลย

“ไก่กุ้งผัดพริกหยวก ไก่เผ็ด หมูสไลซ์ลวก…”

เมื่อเห็นว่านาโน ไม่ได้พูด ดนัยจึงพูดขึ้น