ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 801

เช้าวันรุ่งขึ้น

นาโนชอบวิ่งในตอนเช้า เธอตื่นนอนประมาณหกโมง แล้วอาศัยถนนรอบๆวิ่งไปมา

แต่ห้องถัดไปยังคงปิดสนิท

ยังไม่กลับอีกเหรอ

หญิงสาวนั่งกินอาหารเช้า สุดท้ายประตูห้องถัดไปก็ไม่เปิด นาโนมองไปที่ราชา "ใช้เวลานานไหมกว่าจะทำบันทึกเสร็จ"

ราชายักไหล่ "ฉันก็ไม่แน่ใจ เขายังไม่กลับมาหรอ"

นาโนส่ายหัว "ฉันยังไม่เห็นประตูคฤหาสน์ข้างๆเปิดเลย"

ราชาขมวดคิ้วเช่นกัน "ฉันไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไปดูที่สถานีตำรวจสิ"

นาโนก็ไปด้วย และทั้งสองก็ขึ้นรถและออกเดินทาง เมื่อไปถึงสถานีตำรวจ ทั้งคู่ก็ถูกพาตัวไป

ดนัยไม่ได้นอนทั้งคืน ตอหนวดเริ่มขึ้นบนคางของเขา ใบหน้าดูซีดเซียว ขาก็ขยับไม่ได้ แตกต่างไปจากปกติอย่างสิ้นเชิง

ราชาถาม "เกิดอะไรขึ้น"

ตำรวจพูด "เขาพยายามใช้กำลังกับแม่บ้านเด็กในบ้าน ทำให้แม่บ้านบาดเจ็บสาหัส ต้องถูกจำคุกเป็นเวลาหลายเดือน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของนาโนก็จับจ้องมาที่เขา

ดนัยมองดูเธออย่างลึกซึ้งแล้วพูดว่า "คุณเชื่อผม ใช่ไหม"

เธอเบือนหน้าหนีโดยไม่พูดอะไร ราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

ราชาโทรออก จากนั้นผู้กำกับก็เข้ามา และปล่อยเขาไป

เมื่อดนัยถูกนำออกมาอีกครั้ง เฝือกที่ขาของเขาก็ผิดรูปไปแล้ว การชนไม่เบาเลย เมื่อคืนชนค่อนข้างหนัก

หลังจากออกจากสถานีตำรวจ เขาขอบคุณราชาอย่างจริงใจ "ขอบคุณ"

"ได้ยินคำนี้รู้สึกดีมาก แต่คุณพาตัวเองมาสถานีตำรวจได้ยังไง"

เขาคิดและพูดว่า "เธอวางแผนชั่วใส่ฉัน"

ราชาเกือบจะไม่หยุดหัวเราะ "ถ้าอย่างนั้นคุณก็ปล่อยมันไป ทำไมต้องดิ้นรนด้วย ไม่เพียงแต่คุณไม่ได้กอดคนสวยเท่านั้น แต่คุณยังพาตัวเองมาที่นี่อีก"

ดนัยไม่มีอะไรจะพูด

สปอร์โทรหาราชาเพราะอยากกู้หน้า แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบตกลง และกลับไป

นาโนผลักเขาอย่างไร้อารมณ์ ดนัยพูดช้าๆ "คุณเชื่อผม ใช่ไหม"

เธอไม่พูดอะไร และเดินต่อไป

เขาพูดอีกครั้ง "คุณยังห่วงใยผม ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่มาสถานีตำรวจตั้งแต่ตอนเช้าอย่างนี้หรอก..."

"อย่าคิดมาก ฉันไม่ใช่คนใจดีแบบนั้น!" นาโนเย็นชาไปทั้งหน้า

"นาโน คุณเอามือแตะหน้าอก สัมผัสเอาเองว่าคุณพูดกับผมจริงหรือหลอก…"

เขามองไปไม่ไกล

"ร่างกายและจิตใจมักจะซื่อสัตย์ที่สุด ผมทำผิดพลาดในตอนแรก แต่ผมไม่สามารถทนต่อสัมผัสของผู้หญิงคนไหนได้นอกจากคุณ คุณมีความรู้สึกต่อผม..."

"ฉันคิดว่าคุณยังมีสติไม่พอ ถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมา ดูเหมือนว่าเมื่อคืนคุณจะถูกกระตุ้นเกินไปจนทำให้ตอนนี้ก็ยังสติไม่สมประกอบ..." นาโนยกมุมปากอย่างเย็นชา

"นาโน คุณต้องปฏิเสธผมแบบนี้จริงๆเหรอ"

ดนัยรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นที่ไม่สามารถบรรยายได้ "ในใจผมคิดตลอด คิดว่าจะให้คุณยกโทษให้ผมได้ยังไง คิดว่าจะทำยังไงให้คุณเปิดใจ ผมยินดีทุ่มเทแรงกายทั้งหมดของผม"

"แต่ผมหาไม่เจอ ไม่มีใครรับประกันได้ว่าชีวิตของคนเราจะอยู่ได้นานแค่ไหนผมไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรในอนาคต การให้อภัยผมมันยากขนาดนั้นเลยหรอสำหรับคุณ"

นาโนกำลังรดน้ำดอกไม้ แต่เธอก็เหม่อลอยเล็กน้อย

แม่บ้านเดินผ่านไป และโดนสาดน้ำใส่ จึงร้องออกมา

เธอถึงคืนสติ ขอโทษ แล้วรีบปิดท่อน้ำ

หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน เธอก็มักจะรู้สึกค้างคาอยู่ในใจเสมอ

เธอขมวดคิ้วแน่น หลังจากลังเลอยู่ประมาณสี่นาที ในที่สุดเธอก็ไปที่บ้านข้างๆ

ประตูคฤหาสน์สามารถเปิดได้จากด้านนอก นาโนจึงเดินเข้ามา

น่าจะเป็นเพราะห้องไม่ได้ถ่ายเทอากาศมาหลายวันแล้ว มันถึงดูอึมครึม อากาศที่ไหลเวียนแออัด ทำให้คนรู้สึกอึดอัด

เดินผ่านห้องนั่งเล่น เธอไปที่ห้อง และเห็นดนัยกำลังนอนอยู่บนเตียง

เธอเดินไปผลักไหล่ของเขา แต่เขาก็ไม่ขยับ

ใบหน้าของนาโนเปลี่ยนเป็นซีดทันที ไร้สีเลือด เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาโรงพยาบาลทันที

รถพยาบาลมาเร็วมาก ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา รถพยาบาลหยุดอยู่นอกบ้านพัก หมอและพยาบาลช่วยอุ้มดนัยไปที่รถทันที

นอกห้องฉุกเฉิน มีเพียงนาโนเท่านั้นที่รออยู่

ตั้งแต่เข้าห้องผ่าตัดจนถึงบ่าย ไฟในห้องผ่าตัดไม่ดับลงเลย

นาโนเปลี่ยนจากยืนเป็นนั่ง จากนั้นจากนั่งลุกขึ้นยืนอีกครั้ง สลับไปมา

หลังของเธอพิงกำแพง แขนสองข้างกอดอก คิ้วขมวดเล็กน้อยไม่เคยคลายเลย

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องผ่าตัด แต่หัวใจของ นาโนเต้นไม่หยุดเลย เธอตื่นเต้นมาก

ผ่าตัดแบบไหนถึงใช้เวลานานขนาดนี้