ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 807

เมื่อนาโนกลับมาท้องฟ้าก็มืดแล้ว เธอไม่เห็นดนัยจึงถามราชา

"ไม่รู้สิ อาจจะไปสวนสาธารณะใกล้ๆก็ได้" ราชาอยู่กับคังซีตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นว่าดนัยไปไหน

หลังจากที่ทั้งสองทานอาหารเย็นกันแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง เมื่อมองผ่านหน้าต่างก็มองไม่เห็นข้างนอกแล้ว แต่ดนัยก็ไม่กลับมา

นาโนนั่งไขว่ห้างบนโซฟา ผิวของเธอเรียบเนียนและขาวละเอียด เธอขมวดคิ้วและมองไปที่ราชา "คุณแน่ใจหรอว่าเขาไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆ"

"ไม่แน่ใจ..." ราชาเอนหลังลงบนเก้าอี้ข้างหลังเขา "เขาไม่ได้พูดตอนที่ออกไป และผมก็ไม่ได้ถาม"

นาโนยกข้อมือขึ้นมองดูเวลา เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว ตอนเขาออกไปไม่มีแม่บ้านไปด้วย มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า

ประเด็นที่สำคัญที่สุดคือดนัยเดินไม่ได้ ยังนั่งวีลแชร์อยู่ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาล่ะ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็กระสับกระส่ายเล็กน้อย เหลือบมองเป็นบางครั้ง และมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราวตลอด

ดวงตาของราชาจับจ้องมาที่เธอ

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที เขาก็ขมวดคิ้ว และหยิบเสื้อโค้ทบนโซฟาขึ้นมา "ผมจะออกไปตามหา"

ในระหว่างพูด เขาก็ลุกขึ้น แต่เมื่อเขาเดินไปที่ประตูคฤหาสน์เท่านั้น ดนัยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา

เขาผลักรถเข็นด้วยตัวเอง การเคลื่อนไหวของเขาค่อนข้างลำบากและช้า หลังจากที่นาโนสังเกตเห็นท่าทางตกใจเล็กน้อยของราชา เธอจังหันสายตาไปมองตาม ก่อนจะเห็นดนัยที่กำลังเข้ามา

"ไปไหนมา" น้ำเสียงเธอแย่มาก ฉุนเฉียว เย็นชา และเต็มไปด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด

ดนัยพูด "ผมไปห้างซื้อของให้คังซี"

"ไปซื้อของหรอ"

นาโนลุกขึ้นจากโซฟา และมองดูเขาอย่างเหยียดหยาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโมโห “ไม่มีปากหรือไง ออกไปไหนก็ไม่บอก นานขนาดนี้ข้อความก็ไม่ส่งมา อย่างน้อยก็บอกให้รู้หน่อยว่าตายอยู่ข้างนอกหรือยังมีชีวิตอยู่!"

“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าต่อให้ตายก็อย่าตายในฝรั่งเศส ฉันจะได้ไม่ต้องรับผิดชอบอีก หลังจากกลับไปที่เมืองs คุณอยากตายยังไงก็ตายได้ตามใจชอบ! แล้วคุณคิดว่าคังซีจะอยากได้ของขวัญแค่นั้นของคุณหรอ แค่จะมองยังเสียสายตา!"

คำพูดของเธอเหมือนดินปืน พ่นออกไปอย่างรุนแรง คำพูดของเธอไม่น่าฟังมากๆ เมื่อพูดจบเธอก็ขึ้นไปข้างบนโดยไม่แม้แต่จะชายตาแลดนัยอีกเลย

ดนัยนั่งบนเก้าอี้ด้วยความงุนงงราวกับว่าน้ำเย็นถูกเทลงบนศีรษะของเขา

ความเจ็บปวดที่เขาได้รับในวันนี้มีมากกว่าสิ่งที่เขาได้รับในหลายปีที่ผ่านมา!

นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะพบกันแล้ว เขาต้องการทำให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดูอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย แต่เขาไม่คิดว่าจะทำให้เธอรังเกียจขนาดนี้!

"ไม่ต้องสนใจ วันนี้เธอเป็นวันน้ันของเดือน อารมณ์อยู่ในช่วงที่ปั่นป่วน" ราชายักไหล่อย่างไม่อดทนให้กับดนัย

"อืม" แม้ว่าเขาจะตอบเบาๆ แต่ความเจ็บปวดในใจก็ไม่หายไป แม้แต่มือของเขาก็กำรถเข็นไว้โดยไม่รู้ตัว

ทั้งสองคนใกล้ชิดกันถึงจุดนั้นจริงๆ เขาถึงได้รู้ถึงช่วงมีประจำเดือนของนาโนได้อย่างชัดเจนแบบนี้

ที่จริงราชาก็พูดไปเรื่อย ฉากแบบนี้ต้องยอมถอยเสมอ

พูดตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะความกังวล นาโนจะโมโหอย่างนี้ได้อย่างไร คนนั่งบนรถเข็นที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ดันอยู่ข้างนอกตลอดทั้งบ่าย

แต่สิ่งที่ได้ยินในหูของดนัยมันไม่เหมือนกัน เขาคิดว่าราชารู้แม้กระทั่งเรื่องประจำเดือนของนาโน ซึ่งหมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง...

พนักงานห้างเดินที่ตามมาข้างหลังรีบช่วยขนของที่ซื้อมาทั้งหมดเข้ามา สภาพนั้นเหมือนย้ายบ้านก็ไม่ปาน ลังแล้วลังเล่า มีมากเป็นหลายสิบกล่อง

ฟ้ายังไม่สว่าง เวลาตีสี่ เขาก็หยิบข้าวของของตัวเองขึ้นมา และมองไปยังห้องด้วยความอาลัย

เมื่อเดินผ่านห้องของนาโนและคังซี เขาก็สะดุด มือสั่นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เปิดประตูและเดินเข้าไป

เขาคิดว่าเมื่อเขาต้องการจากไป เขาก็จะจากไปอย่างเรียบร้อย แม้ว่าเขาจะเปิดประตูเดินเข้าไป ผลลัพธ์ก็ไม่เปลี่ยนแปลง

ในทางกลับกัน ยิ่งคุณมองมันมากเท่าไหร่ คุณจะยิ่งรู้สึกอาลัยอาวรณ์มากเท่านั้น กว่าจะตัดใจได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เขากลัวว่าความเข้มแข็งนั้นมันจะหายไป

เขากัดฟัน ตัดสินใจ และตั้งมั่นเดินลงบันไดไปขึ้นรถที่รอข้างนอก แล้วจากไป

ตอนเขาอยู่ในสนามบินที่มีคนเดินไม่กี่คน ความโศกเศร้าและเย็นชาก็แผ่ออกมาจากตัวของดนัย ลูกกระเดือกของเขาสั่นไหว สองมือกำรถเข็นแน่นจนเส้นเลือดหลังมือแตก

มันเจ็บ เจ็บลึกลงไปในไขกระดูก น่าจะเจ็บจนเป็นลมไปเลย ไม่ต้องมีสติ!

อดทน เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน ยังต้องใช้ชีวิตต่อไป ความเจ็บปวดก็จะมากขึ้นโดยธรรมชาติ

...

เมื่อถึงเวลาอาหารเช้า ราชากำลังเล่นกับคังซีอยู่ในอ้อมแขนของเขา

นาโนกำลังดื่มน้ำอุ่น เหลือบสายตาไปมองประตูที่ปิดอยู่ และพูดว่า "เขาตื่นหรือยัง"

"ไม่รู้สิ ถ้าอยากรู้มากก็ไปดูเอาเอง" ราชาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น

เมื่อได้ยินอย่างนี้ นาโนก็พ่นลมหายใจออกอย่างเย็นชา แล้วยกขายาวขึ้นเตะกางเกงสูทของเขา "อย่าลืมสิ ตอนนั้นคุณเป็นคนชวนเขามาอยู่ที่นี่ ถ้าคุณไม่ไปดู แล้วใครจะไป"

“ใช่ ผมเป็นคนชวนกลับมา แต่คนที่ทำผิดคือคุณ คุณด่าผู้ชายตัวใหญ่ต่อหน้าคนมากมาย เขาต้องเสียใจจนไม่ออกมาแน่"