ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 809

ไม่มีทางเลือก นาโนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอุ้มเขาไว้แบบนั้น ไม่สามารถแม้แต่จะนั่งลงได้

หมอบอกว่าอาจเป็นเพราะเป็นหวัด เด็กอารมณ์ไม่ดี และหงุดหงิดมาก แม้อุ้มแบบนี้จะเปลืองแรง แต่ก็ต้องอุ้มไว้ไม่ให้เขาร้องไห้ตลอด

ตั้งแต่เที่ยงวันจนถึงกลางคืน ตอนราชาเดินเข้ามา เขาก็เห็นนาโนพิงกำแพง แขนของเธอแข็งเหมือนหุ่นยนต์

"ส่งมาให้ผม" เขาเดินไป เขาไม่ได้ดื่ม หรือสูบบุหรี่ ลมหายใจของเขาสะอาดมาก

นาโนส่ายหัว "เดี๋ยวเขาร้องไห้ ตะกี้เขาร้องไห้หนักมาก"

ราชาหัวเราะ และกอดคังซีแน่น

แน่นอนว่าในวินาทีถัดมา เสียงร้องดังขึ้นอีกครั้ง

แต่เขากลับไม่กระวนกระวาย เขาทำเพียงผิวปาก และเขย่ามือหยอกล้อคังซี

คังซีชอบเขามาก เมื่อเขาอยู่ในอ้อมแขนเขา ไม่นานเขาก็เชื่อฟัง

นาโนยกแขนแล้วรู้สึกว่ามันปวดมากจริงๆ ทั้งล้า ชา เจ็บ แถมเมื่อเห็นท่าทางเชื่อฟังของคังซีแล้ว เธอจึงพุดกับราชาด้วยความโกรธ "คุณต้องสปอยเขาจนชินแน่!"

“ทำไมคุณไม่บอกว่าผมสอนเด็กได้ดีล่ะ ผมจะบอกให้ คนโปรดของคังซีคือผม!" ราชาดูภูมิใจมาก

เขาไม่ใช่คนมีความอดทนมาก แต่เมื่อเห็นคังซีร้องไห้ ความอดทนของเขานั้นดีอย่างน่าประหลาดใจ ทั้งกล่อม กอด จูบ แบบไหนที่คังซีมีความสุข เขาก็จะทำแบบนั้น

เมืองs!

เมื่อดนัยกลับมาในสภาพนั้น นีรดาก็โกรธอย่างไม่ต้องสงสัย ไปตามถึงฝรั่งเศส นี่คือสภาพที่กลับมาหรอ

ดนัยบอกว่าไม่เกี่ยวกับนาโน ทุกอย่างเกิดจากการที่เขาชนกำแพงเอง ตรงกันข้าม เธอเป็นคนส่งเขาไปรักษาที่โรงพยาบาลอย่างทันท่วงที

จากนั้นนีรดาก็ไม่ถามอะไรอีกเลย กลับมาคนเดียวสภาพนี้ แถมอารมณ์ก็ต่ำ ไม่ต้องคิดก็พอรู้ว่าผลลัพธ์เป็นยังไง เธอจึงให้เขาไปพักข้างบน

เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วก็ถอนหายใจยาวๆ ดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้แล้วที่จะได้อยู่กับนาโน ในเมื่อตามกลับมาไม่ได้ และบริษัทก็ไม่มีแล้ว เฮ้อ!

ดนัยไม่ยอมกิน ไม่ยอมดื่ม เมื่อเข้าห้องแล้วเขาก็ไม่ยอมออกจากห้องอีกเลย

เช้าวันรุ่งขึ้น

ต่อให้นีรดาเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีวิธีเปิดประตูได้ เธอจำต้องใช้ญแจไขเปิดออก และก็ได้เห็นเขานั่งลงบนพื้นอยู่แบบนั้น นัยน์ตาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ได้นอนเลยทั้งคืน

นีรดารู้สึกเสียใจใจมาก จึงขอให้เขากินข้าวก่อนแล้วค่อยพักผ่อน แต่ดนัยปฏิเสธ เขาบอกว่าเขาอยากทำงาน และจากนี้ไปเขาจะต้องทำงาน

“รอกินข้าว และพักผ่อนก่อนค่อยไปทำงานก้ได้ ไม่ต้องรีบ!"

ดนัยปฏิเสธ เขาแค่ต้องการทำงาน เขาเปิดสมุดบันทึก และเริ่มทำงานโดยไม่พูดอะไร

เมื่อก่อนไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เขาได้สัมผัสประสบการณ์แล้ว ตอนที่เหนื่อยที่สุด เจ็บที่สุด การยุ่งเท่านั้นที่ทำให้คุณรู้สึกผ่อนคลายได้

ทำอะไรไม่ได้ นีรดาจึงต้องปล่อยให้เขาทำตามใจ

แต่ดนัยเหมือนเป็นบ้าไม่มีผิด เขาทำงานหนักมาก สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อลืมตาในตอนเช้าคืองาน และก่อนเข้านอนตอนกลางคืนเขาก็ยังถือคอมพิวเตอร์

สำหรับเขาแล้ว ตอนนี้มีงานยุ่งเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย มีชีวิตชีวา และไม่เจ็บปวดมาก

เพราะงานยุ่งมาก ไม่มีเวลาคิดอะไร

หมอเตือนว่าถ้ายังประมาทแบบนี้ต่อไป ชีวิตก็ไม่ต้องเอาแล้ว ถ้ารักษาร่างกายตัวเองได้แค่นี้ จะหวังให้อาการดีขึ้นได้ยังไง

ดนัยนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลโดยไม่พูดอะไร ในขณะที่นีรดายังคงเช็ดน้ำตาของเธอไม่หยุด

สิ่งที่แย่ที่สุดที่เขาทนไม่ได้คือเห็นผู้หญิงร้องไห้ เขาขมวดคิ้ว และพูดปลอบโยน

นีรดาไม่อยากฟัง เธอหลับตาลง เขาก็รู้สึกว่าเขาทำเกินไปเช่นกันช่วงนี้

"แม่ ไม่ต้องร้องแล้ว ต่อไปผมจะพักผ่อน และกินข้าวให้ตรงเวลา..." เขาถอนหายใจแล้วพูด

เขามีเลือดออกในช่องท้องแล้ว เขาควรให้ความสนใจจริงๆ

"แกควรจำสิ่งที่ตัวเองพูดไว้ ผู้หญิงมีความสำคัญก็จริง แต่แม้แต่แม่ของตัวเองก็ไม่ต้องการแล้วหรอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแก แกจะให้ฉันทำยังไง เลือดออกในกระเพาะอาหาร กระเพาะอาหารของแกมีปัญหาแกไม่เคยจำได้หรือไง ทำไมทำร้ายตัวเองแบบนี้"

ลูกกระเดือกของดนัยขยับพลางกอดนีรดา “ผมผิดไปแล้ว ต่อไปผมจะดูแลตัวเอง"

เขาพักรักษาตัวในโรงพยาบาลอีกหนึ่งสัปดาห์ คราวนี้เขาไม่ได้ทำงานหนักเหมือนเมื่อก่อน อย่างน้อยเขาก็สามารถกินข้าวและพักผ่อนได้ตรงเวลา แม้ว่าบ่อยครั้งเขาจะนอนไม่หลับก็ตาม

วันนี้ดนัยตั้งใจจะออกไปข้างนอก นีรดาจึงพูดว่า “มีคนแนะนำผู้หญิงมา ตอนเที่ยงไปดูหน่อยนะ"

ดนัยปฏิเสธ “ไม่ต้อง ต่อไปเรื่องพวกนี้ไม่ต้องตกลงอีก ผมไม่ไป"

“ป้าของแกแนะนำมา ไม่ว่าจะยินยอมหรือไม่ยินยอมก็ต้องไป ป้าของแกตอบตกลงเขาไปแล้ว อย่าทำให้ป้าของแกลำบากใจ ใช่มั้ย"

"เอาเบอร์โทรศัพท์มา ผมจะคุยกับคุณป้า" ระหว่างพูดดนัยก็หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดหน้าจอ และเตรียมที่จะป้อนหมายเลข

นีรดาจ้องเขา กลอกตาแล้วพูดว่า “แกไม่ไว้หน้าฉันกับป้าของแกเลย ในเมื่อไม่อยากไปก็ช่าง ฉันจะไม่บังคับแก ตอนบ่ายมาร้านอาหารด้วย"