ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 820

เขากลัวว่า กลัวเธอจะจากไปโดยไม่บอกลา จากไปอย่างเงียบ ๆ กับคังซี แบบนี้ เขารับไม่ไหว

ทีแรกเขานั่งอยู่บนโซฟา แต่ต่อมาค่อยๆ ง่วง ก็ไม่กล้าพักผ่อนอีก คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอาเก้าอี้ไปที่หน้าประตู แล้วเอาตัวพิงกับประตู

เฝ้าแบบนี้ปลอดภัยที่สุด ถึงเขาจะผล็อยหลับไป แต่พอเธอเปิดประตู เขาก็จะล้มลงกับพื้น และตื่นขึ้นอย่างแน่นอน

จนกระทั่งตอนห้าทุ่ม นาโนนอนไม่หลับ เธอจึงโทรหาเชอร์รีน

เรียกได้ว่าเชอร์รีนรู้จักนาโนเป็นอย่างดี เธอหลับแล้ว ดังนั้นพอรับสายจึงมีเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย

“รบกวนการพักผ่อนของเธอไหม？”นาโนถือนมมา จิบเล็กน้อย

“ไม่เลย ว่ามาเถอะ มีอะไร”เชอร์รีนหัวเราะเบาๆ

มุมปากนาโนยกขึ้นเล็กน้อย ช่างรู้จักกันดีเหลือเกิน ดังนั้น เธอจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่ายให้เชอร์รีนฟังทั้งหมด

“ดังนั้นนานมากขนาดนี้แล้วก็ยังพัวพันไม่หยุด？”เชอร์รีนลุกขึ้นนั่ง เอาผ้านวมคลุม：“ในใจเธอคิดอย่างไร？”

“ไม่รู้ ไม่รู้ก็ช่างมัน แต่ตอนนี้มักจะรู้สึกว่าในใจไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เขาไม่ได้มีสติเพราะคิดถึงฉัน นึกถึงฉัน แต่เป็นเพราะเธอพูดคำพูดเหล่านั้นกับเขาแล้ว เขาจึงได้สติ”

เชอร์รีนค่อยๆ พูด：“บางครั้งชีวิตก็ไม่สามารถถกเถียงเพื่อเอาชนะมากเกินไปได้หรอก เพราะท้ายที่สุดแล้ว มันคือชีวิตจริง ไม่ใช่เทพนิยาย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แต่สุดท้ายแล้วผลลัพธ์ก็เหมือนกัน ไม่ใช่หรือ？”

“พูดควรจะพูดแบบนี้จริงๆ——”

ใช่ เธอตัดบทคำพูดของนาโน

“ชีวิตเมื่ออยู่ด้วยกัน เธอรู้เรื่องเล็กน้อยที่ไม่สำคัญอะไรมากขึ้น ถ้าเขาไม่สนใจเธอ แม้ว่าฉันจะพูดคำเหล่านั้นยังไงก็ไม่เปลี่ยน”

“หน้าที่ของฉันระหว่างพวกเธอไม่มีอะไรมากไปกว่าน้ำมันหล่อลื่น อาจจะได้ผล หรือไม่ได้ผล แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงธรรมชาติได้”

นาโนเงียบ ไม่พูดอะไร เหมือนกำลังคิดถึงคำพวกนั้น

“มันไม่ง่ายเลยที่คนเราจะมาอยู่ด้วยกัน โดยเฉพาะหลังจากผ่านอุปสรรคแล้วมาอยู่ด้วยกันยิ่งไม่ง่ายเลย ไม่ต้องให้ฉันอธิบายหรอกว่าพวกเธอผ่านอะไรมามากแค่ไหน ตอนนี้ไม่ง่ายเลยนะที่จะสงบและมีความสุขได้ เธอจะจมปลักกับมันแบบนี้หรือ？”

“ถ้าหัวใจของเขา ความรู้สึกของเขาไม่เปลี่ยนแปลงตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วเขาจะใช้วิธีแบบไหนนึกถึงเธอ มันสำคัญจริงๆ หรือ？ถ้าเป็นฉัน ฉันจะให้อภัย เพราะร่างกายและจิตใจของเขาซื่อสัตย์ต่อเธอ บนโลกนี้ ใครบ้างจะไม่ทำผิดพลาดล่ะ？”

เชอร์รีนหัวเราะเบาๆ พูดไปว่า：“ตอนนั้น ออกัสเคยจูบกับหยาดฝนหลังจากที่แต่งงานกันแล้ว ถ้าฉันเอาแต่จมปลักกับมัน จับไม่ปล่อย แล้วจะมีความสุขได้ไง？”

“ถ้าเธอจะแก้ปมนั้น วิธีเดียวคือย้อนเวลากลับไป กลับไปตอนนั้น ให้เขาคิดได้เอง แต่เธอคิดว่าเป็นไปได้หรือ？สำหรับปัญหาที่ไร้สาระแบบนี้ ทำไมต้องทำให้ตัวเองไม่มีความสุขขนาดนั้นล่ะ？”

นาโนไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของเขา จึงพูดฝันดี แล้ววางสาย

บางครั้งเชอร์รีนก็เหมือนไฟนำทางเธอ

แล้วจึงคิดสักพัก เธอถอนหายใจเบาๆ ไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ จากนั้นอุ้มคังซีไปนอน

วันถัดมา

นาโนตื่นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ คนที่โทรมาคือสปอร์ เขาไปคฤหาสน์ ราชาดื่มเหล้าจนเมาไม่เป็นท่า

นาโนเป็นห่วงมาก：“ไม่มีเรื่องอะไรอย่างอื่นใช่ไหม？”

นาโนเลิกคิ้วขึ้น ทันใดนั้นก็พูด：“ฉันเริ่มหิวหน่อยๆ แล้ว！”

“หิวเหรอ？อยากกินเครปหรือว่าเสี่ยวหลงเปา หรือว่าโรลม้วน ผมจะลงไปซื้อเดี๋ยวนี้ อยากกินโจ๊ก หรือว่าน้ำเต้าหู้？”ดนัยเปลี่ยนสายตาทันที ถามรัวทีละประโยค

“ได้หมดเลย”นาโนสนใจกับสายตาของเขาอย่างระมัดระวัง รู้สึกว่าการแสดงออกนั้นเปลี่ยนไปเร็วมาก

“งั้นผมจะซื้อทุกอย่างมาอย่างละไม่กี่อัน”ระหว่างที่พูด เขาหยิบเสื้อคลุมบนโซฟาขึ้นมา เดินไปถึงประตูแล้ว มือวางไว้ตรงลูกบิดประตู แต่ก็คิดอะไรได้ ถอยกลับเหมือนไฟฟ้าช็อต แล้วยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน

เธอแปลกใจเล็กน้อย：“ทำไมไม่ไปล่ะ？”

“คุณจะจากไปใช่ไหม ใช้เหตุผลแบบนี้เพื่อให้ผมปล่อย？”ดนัยจ้องเธอ รู้สึกว่าเกือบโดนหลอก

“ไม่ใช่”เธอส่ายหน้า：“ฉันหิวหน่อยๆ แล้ว”

เขาไม่เชื่อ และก็ไม่วางใจ：“คุณจะไม่ไปไหน？คุณรับรองกับผมสิว่าจะไม่ไปไหน คุณสาบานกับผม！”

นาโนขมวดคิ้ว มองเขาอย่างเซ็งๆ พูดแค่ว่า：“จะไม่ไป！”

ดนัยทั้งดีใจและตื่นเต้น เดินเข้ามา มือใหญ่เรียวนั้นยื่นไปจับแก้มเธอ แล้วจูบอย่างดุเดือดและเสียงดัง！

ครั้งที่สองก็ยังเดินไปยืนตรงหน้าประตู เขาก็ยังรู้สึกไม่วางใจ

ดังนั้นภายใต้สายตาของนาโน จึงหาผ้าพันคอ ผูกข้อมือของเธอไว้ จากนั้นมัดไว้ที่ห้องนอน แล้วจึงออกไปอย่างโล่งอก ……