ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 844

“ช่างมัน คุณกลับไปเถอะ” เขาไม่อยากพูดอะไรกับเธออีก

ทันใดนั้นดีด้าราวกับสิงโตที่ถูกยั่วโมโห “คุณคิดว่าฉันเป็นลิฟต์รึไง? คุณบอกให้ฉันมา ฉันก็มา บอกให้ฉันไป ฉันก็ไป คุณรู้ไหมว่าฉันขอลางานเพื่อมาที่นี่? เจ้าวายร้ายฉินหุ้ย! ฉันมันก็บ้าจริงๆ นั่นแหละ ที่เชื่อคำพูดของคุณ! แล้วยังตั้งใจขอลางานที่บาร์แล้ววิ่งมาที่นี่!”

เลอแปงหรี่ตาพลางถอนหายใจ “ช่างโง่เขลาจริงๆ!”

“วายร้ายฉินหุ้ย! ทางที่ดีคุณอย่าปล่อยให้ฉันเจอคุณอีกจะดีกว่า!” เธอกัดฟันด้วยความโกรธจัด

“เพราะงั้นคนโง่เขลาอย่างคุณ ถึงถูกคนอื่นเอาไปขายแลกเงินไง!”

เมื่อดีด้าได้ยินเช่นนี้ เธอก็โกรธมากเสียจนอยากสับเขาให้กลายเป็นชิ้นๆ ไอ้วายร้ายฉินหุ้ย!

เธอทำได้เพียงกลับเข้าไปนั่งในรถแท็กซี่ แล้วกลับไป ทั้งยังสาบานอีกว่าต่อไปนี้หากเธอ ดีด้าคนนี้ เชื่อใจเขาอีกล่ะก็ เธอจะโง่เหมือนหมูตัวหนึ่ง!

ทว่าในสายตาของเลอแปง เธอโง่เง่าไม่ต่างจากหมูตัวหนึ่งอยู่แล้ว!

เย็นวันที่สอง

เลอแปงตอบรับคำชวนไปที่บาร์ มีเพื่อนหลายคนนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว ทุกคนล้วนมีความสัมพันธ์อันดีกับเขา

พนักงานเสิร์ฟของบาร์นำเหล้าเข้ามา เธอสวมชุดบันนี่เกิร์ล ก็ไม่ถือว่าโป๊เท่าไหร่นัก มีเพียงหน้าอกที่เผยออกมาเล็กน้อย

เมื่อดีด้าเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเลอแปงโดยที่ไม่ทันได้เตรียมตัวเลยสักนิด นัยน์ตาของเธอพลันเบิกกว้าง พลางจ้องมองมาที่เขา

เลอแปงเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะเป็นเธอ นัยน์ตาของเขาขยับเล็กน้อย

แน่นอนว่าการทำหน้าที่ดื่มกับแขกยังต้องดำเนินต่อไป ดีด้าก้มศีรษะลงต่ำ พยายามให้สายตาของตัวเองไม่มองไปรอบ ๆ เพียงแค่จดจ่อไปที่แก้วเหล้าเท่านั้น

มีพนักงานหลายคนในกลุ่มนั้น แต่รูปร่างของดีด้านับว่าดีทีเดียว สัดส่วนของเธอโค้งเว้า หน้าอกขาวเนียนอวบอิ่ม สะโพกกลมมน

มีคนฉวยโอกาสลูบไล้ดีด้าสองสามครั้ง อารมณ์ของเธอถูกสะกดกลั้นไว้แล้ว และนั่นก็ตกอยู่ในสายตาของเลอแปง นิ้วเรียวเคาะโต๊ะ หรี่ตาลง และจ้องมองไปที่เธอ “รินมาตรงนี้สองแก้ว”

ดีด้าไม่เต็มใจที่จะบริการวายร้ายฉินหุ้ย เธอจึงไม่ขยับเขยื้อน

“คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ？ หรือว่ามีปัญหาทางการได้ยิน？หรือจงใจแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูด?” เลอแปงถือน้ำอุ่น จิบมันเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นช้าๆ “ผมคิดว่า บางทีผมน่าจะบอกผู้จัดการของพวกคุณเกี่ยวกับการแสดงออกของคุณสักหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดีด้าพลันกัดฟันกรอด ไอ้ฉินหุ้ยนี่มันจงใจฆ่ากันชัดๆ! เขาเหยียบย่ำจุดอ่อนของเธอ! และให้เธอเชื่อฟังอย่างยอมจำนน

เรื่องที่เกิดขึ้นเย็นวันนั้น ผู้จัดการโกรธเธอมาก หากวันนี้ฉินหุ้ยฟ้องเขาอีก แล้วเธอจะทำอะไรได้ล่ะ?

“คุณลูกค้า คุณบอกว่าคุณต้องการเหล้าสองแก้วใช่ไหมคะ？ ถ้าฉันจะรินให้คุณสามแก้ว คุณคิดว่าอย่างไร?”

เลอแปงปล่อยให้เธอทำตามใจชอบ พลางคลี่ยิ้ม ดีด้าขยับตัวนั่งลงแล้วรินเหล้า เพียงแต่ทักษะในการรินนั้นไม่ดีเท่าไหร่ จึงทำให้แก้วใบหนึ่งลื่นไหลไปชนเสื้อสูทของเลอแปง นอกจากนี้ยังมีแก้วอีกสองใบอยู่บนตัวเขาอีกด้วย

“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ฉันจะเช็ดให้คุณนะคะ” ในใจของดีด้าแอบพอใจอยู่ลึกๆ พลางหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วหยิบทิชชูไปเช็ดให้เขา

เพียงแต่ว่า เธอมองข้ามเรื่องหนึ่งไปอย่างเห็นได้ชัด...

“คุณแน่ใจนะว่าจะสัมผัสตัวผมอยู่แบบนี้ต่อไป? ผมไม่ถือสาหรอกนะ แต่คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าจะทำมันต่อได้?” เขาจงใจพูดด้วยเสียงที่ไม่ดังไม่เบา ซึ่งคนในห้องล้วนได้ยินมัน

ดังนั้น ทุกสายตาจึงตกอยู่ที่ร่างของคนทั้งสอง แน่นอนว่าไม่ได้มองข้ามการกระทำนั้น

“คุณผู้หญิงท่านนี้ช่างแตกต่างจริงๆ!”

“ประธานเลอแปงมีวาสนาในเรื่องความรักโดยแท้”

เลอแปงหัวเราะเบาๆ แล้วตอบกลับไป นั่นคือเรื่องปกติ เขารู้สึกว่าเธอค่อนข้างอดรนทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว คืนนี้จะต้องตื่นเต้นเร้าใจแน่นอน

ทุกคนกำลังแย้มยิ้ม ความคิดของผู้ชายคนนั้น ล้วนไม่ยอมรับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เลอแปงพลันหรี่ตา และจ้องมองเธอ

“ทำไมมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ มีคนด่าทอ แต่กลับไม่มีใครด่าแบบนี้ คุณเห็นว่าฉันไม่ดีรึไง?”

เลอแปงใช้นิ้วเรียวนวดหน้าผาก นัยน์ตาของเขาเย็นลงเล็กน้อย พูดกลั้วหัวเราะว่า “ความคิดคุณนี่ช่างไม่ธรรมดาจริงๆ! พูดขนาดนี้แล้ว จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ! ยังไงผมก็พูดไปหมดแล้ว!”

แน่นอนว่าดีด้าไม่เชื่อ เธอพ่นลมออกจากจมูกด้วยความโมโหสองสามครั้ง แล้วเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “คุณลูกค้า คุณยังต้องการอะไรอีกไหมคะ ถ้าไม่มี ฉันจะได้ไปบริการแขกท่านอื่น”

“เชิญเลย ตามสบาย!” เลอแปงขี้เกียจพูดอะไรอีก รู้สึกว่าพูดไปก็ไร้ประโยชน์ และเสียแรงเปล่า ๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะถูกผู้ชายนอกใจ เพราะเธอสมควรโดน!

เขาลุกขึ้นยืน วางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ แล้วเดินออกไป

ดีด้ามองตามหลังเขา พลางยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

ขณะที่เดินออกจากห้อง จู่ๆ เลอแปงก็หยุดฝีเท้า หันกลับมามองเธอเล็กน้อย “จากตำรวจหญิงจนถึงสาวชงเหล้า คุณนี่คุ้มจริงๆ! ระดับนั้นลดลงรวดเร็วเสียจริง!”

เขาไม่ได้พูดอะไรมากเกินความจำเป็นอีก ขาเรียวยาวก้าวไปข้างหน้า และเดินออกไปข้างนอก

หน้าอกของดีด้าสั่นกระเพื่อมอย่างรุนแรง ราวกับระลอกคลื่น กระเพื่อมขึ้นลงและวนอยู่รอบๆ

เธอสะกดกลั้นความโกรธไว้ในใจไม่ได้อีกต่อไป เดินตรงไปหยิบถาดผลไม้ที่อยู่ด้านข้าง แล้วกระทุ้งเข้าที่หลังของเลอแปง

เขาไม่ได้หันหลังกลับ ดังนั้นจึงไม่ได้ระวังสิ่งที่อยู่ข้างหลัง เป็นผลให้แอปเปิล ลูกแพร์ กล้วยและของแข็งทั้งหมดที่อยู่ในถาดผลไม้หล่นใส่เขา

ความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อครู่ทำให้เลอแปงตอบสนองและหันหลังกลับมา สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก

นัยน์ตาของดีด้าเบิกกว้าง ความโกรธภายในใจอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เธอถลึงตาใส่เขาด้วยความเกลียดชัง นัยน์ตามีเงาสะท้อนเล็กน้อย

เนื่องจากรู้สึกตื่นเต้นเกินไป จนแก้มของเธอแดงก่ำราวกับเลือดสูบฉีดขึ้นมา “คุณรู้อะไรบ้าง! รู้อะไรบ้างล่ะ! คุณคิดว่าฉันเต็มใจรึไง! คุณมีสิทธิ์อะไรถึงมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้!”