ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 863

เมื่อสิ้นเสียงลง ก็ได้เดินออกจากห้องผู้ป่วยแล้ว ดีด้าจับไปที่หน้าผาก และหมดคำที่จะพูดออกมา

ในเวลานี้ เปิดประตูห้องผู้ป่วยออกมา เลอแปงเดินเข้ามา ดวงตาของน้ำฝนจับจ้องไปที่เขา ถึงแม้เขานั้นจะโง่ แต่ว่าเขาก็รู้เรื่องเอามากๆ

เมื่อได้ยินว่าได้รับการช่วยเหลือจากเลอแปง เขาก็โวยวายอยากจะไปเจอเขา แต่ทว่าสภาพร่างกายตอนนี้ค่อนข้างไม่ไหว เลยทำได้แค่นอนแผ่อยู่บนเตียง

น้ำฝนตื่นเต้นดีใจมาก และก็จ้องมองไปที่เลอแปงตลอด

“สวัสดี……” สัมผัสได้ถึงการจ้องมองจากเขา ก่อนที่จะเลอแปงจะทักทายเขา

“สวัสดี！”น้ำฝนรีบเอ่ยทักทาย

ตั้งแต่ที่เลอแปงเดินเข้ามา น้ำฝนก็ไม่ได้สนใจดีด้า ก่อนที่จะจ้องมองไปที่เขา เขาไปที่ไหน สายตาของเขาก็มองไปที่นั่น

ดีด่าโกรธ และก็โกรธเป็นอย่างมาก นี่เขาคิดอยากจะจับคนในบ้านเธอทั้งหมดเลยหรอ? ตั้งแต่สาวยันแก่！

เลอแปงยิ้มๆ เขานั้นดีกับน้ำฝนมาก อีกทั้งยังสอนเขาเล่นไพ่ น้ำฝนนั้นฉลาดมาก แค่แป๊บเดียวก็เรียนรู้เรื่องแล้ว

พวกเขาสองคนเล่นกันมันน่าเบื่อ ก่อนที่เลอแปงจะแอบมองและขยิบตาไปที่น้ำฝน น้ำฝนรู้ตัวอีกที จึงมองอ้อนๆมองไปที่ดีด้า อยากให้เธอมาเล่นด้วย

ดีด้าไม่สนใจ โดนเฉพาะคนตรงหน้าที่เป็นเลอแปง ทำให้เธอไม่สนใจเข้าไปใหญ่ นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ลุกไปไหน

น้ำฝนร้อนลน ก่อนที่จะเปิดผ้าห่ม อยากจะลากเธอมา เมื่อมองเห็นเขาขยับตัว ดีด้าก็ร้อนรนทันที ก่อนที่จะรีบลุกขึ้น และช่วยพยุงเขาขึ้น

ในสุดท้ายเธอก็อดไม่ได้จริงๆ

ก่อนที่ทั้งสามคนจะเล่นด้วยกัน คนที่แพ้ก็คือเลอแปง โดยที่ข้างหน้าของน้ำฝนและดีด้านั้นเต็มไปด้วยกองเงิน ทั้งหมดก็เพราะชนะมา และบนในหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มไม่ขาดสาย

รอจนกระทั่งน้ำฝนง่วงนอนถึงจะหลับ ก่อนที่จะเอาหัวของเขามาไว้ที่ตัก ก่อนที่จะเอามือทั้งสองมือลูบไปที่หัวของเขา เพื่อที่จะให้เขาสบายใจมากกว่าเดิม

ใบหน้าของน้ำฝนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความไร้เดียงสา ดวงตาเปล่งประกาย ก่อนที่ดีด้าจะมองไปที่เขาอย่างอบอุ่น เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับความอบอุ่นของช่วงเดือนสาม

เลอแปงอดไม่ได้ที่จะมองไปอย่างกับคนโง่ จ้องมองไปที่พวกเขา ในตอนนี้ เขาอิจฉาน้ำฝนมาก

“จริงๆแล้ว เขานั้นก็มีความสุขมาก ที่มีนิสัยแบบนี้มันช่างมีความสุขจริงๆ เพราะว่าไร้เดียงสา อ่อนต่อโลก ดังนั้นจึงมีชีวิตได้อย่างมีความสุข”

เมื่อดีด้าได้ยินดังนี้จึงเงยหน้าขึ้น ก่อนที่จะมองไปที่เขาอย่างสับสน เพราะน้อยมากที่เธอจะได้ยินคนชมเกี่ยวกับน้ำฝน

“พูดราวกับว่าชีวิตคุณมีแต่ความทุกข์อย่างงั้นแหละ！ กับคนอย่างคุณ อยากได้อะไรก็ได้ สามารถเรียกน้ำเรียกลมได้ จะไปมีความทุกข์เจ็บปวดอะไรล่ะ?”

“คุณไม่ใช่ผม คุณจะไปรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีนะ?” เลอแปงถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ ถ้าอย่างงั้นก็ดีแล้ว มาสิ ที่กับคุณเป็นคนมีเงินเป็นคุณชายขนาดนี้จะมารู้สึกเจ็บปวดอะไรได้ยังไง！ ”

เลอแปงมองไปที่นอกหน้าต่าง “ คุณเคยไปที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์มาตั้งหลายครั้ง ยกเว้นพี่ชายและพี่สะใภ้ของฉัน และคุณเคยเห็นใครอีกไหม”

เมื่อเห็นเขาดังนั้น ดีด้าถึงเพิ่งนึกออกว่าเธอนั้นก็ไม่เคยเห็นพ่อแม่ของเขามาก่อน！

“แม่ของฉันโดนฉันและพี่ชายของฉันส่งเข้าคุกเองกับมือเลย….”เขาพูดอย่างใจเย็น“จริงๆแล้วพ่อของผมนั้นก็อยู่ในคุกนะ พี่สะใภ้ของผมตอนแรกเขาเป็นครูที่คอยสอนผม ผมชอบเขามอง เลยไปสารภาพรักกับเธอ แต่ทว่าเธอกับแต่งงานกับพี่ชายผม…”

ดีด้าตกตะลึงและงุนงง ตระกูลสิริไพบูรณ์นั้นคือตระกูลที่มีหน้ามีตาในเมืองs พ่อแม่ของเขาจะอยู่ในคุกได้อย่างไร?

อีกทั้งตระกูลสิริไพบูรณ์นั้นก็ใช่ตระกูลอย่างว่า……

นิสัยของเขานั้นร่าเริง ราวกับว่าไม่มีอะไร อีกทั้งยังไม่เหมือนกับผู้คนที่เคยจะพบกับเรื่องราวแบบนี้!

“ปกติไม่ได้หรอก จะเพิ่มความไม่ปกติน่ะ ผมจะสามารถพูดได้แค่นี้….”เขามองไปที่เธอและเอ่ย

ดีด้ารู้สึกงงจริงๆ เธอกับเขามันพูดกันดีๆไม่ได้เลยจริงๆนะ

แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาพูดเรื่องของตัวเองออกมาแบบนี้ ก็สามารถมองออกว่า เขาต้องเป็นคนมีคุณธรรมแน่นอน ไม่เหมือนกับหน้าตาที่แสดงออกมาเช่นนี้

“ถ้างั้นมาทำตัวให้มันปกติสักนิด จะได้ไหม?”

เลอแปงยิ้มขึ้น ก่อนที่จะส่ายหัว เพื่อบอกเธอว่าแน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ แม้แต่จะคิดก็ไม่ต้องคิด

“ใช่แล้ว พูดถึงน้ำฝนแล้ว ผมรู้สึกสนใจในตัวเขานะ”

“น้ำฝนหรอ…”ใบหน้าของดีด้าเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้น “เขาเป็นคนความจำสั้นและโง่เแต่ว่าก็เป็นเด็กดีมาก อีกทั้งยังไม่เคยสร้างปัญหา ชอบที่สุดก็คือมาอยู่ข้างหลังฉัน ราวกับว่าเป็นหางน้อยๆ พ่อแม่ของฉันพูดบางครั้งเขาไม่แม้แต่จะฟัง แต่ว่าหากฉันพูดเมื่อไหร่ เขาจะฟังอย่างแน่นอน ปกติแล้วเวลาซื้อขนมเขาจะชอบยักไว้ให้ฉันด้วยนะ ตอนเด็กๆมีคนมาว่าเขาเป็นเด็กโง่ ฉันโกรธมากจนแทบจะพุ่งเข้าไปต่อสู้และด่าแล้ว แต่ก็เป็นเพราะเขา ตอนเด็กๆเลยทำให้ทุกคนรู้ว่าฉันมันนั้นคือผู้หญิงบ้าพลัง”

เลอแปงนั้นรู้ดีว่าจุดอ่อนของเธอนั้นก็คือน้ำฝน ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีนี้ ในการทำให้เธออ่อนลง

เมื่อพูดถึงน้ำฝน เธอก็ได้อ่อนโยนลง และไม่ดื้อรั้นอีกต่อไป

“เป็นเพราะว่าน้ำฝน ฉันถึงได้เข้าเรียนโรงเรียนตำรวจ และวางแผนที่จะเป็นตำรวจ จริงๆแล้วเขาไม่ได้โง่ เพียงแต่ว่าเขานั้นไร้เดียงสาจนเกินไป อีกทั้งยังไร้เดียงสากว่าคนอื่นๆ……”

ทันทีนั้น เลอแปงจึงได้เอ่ยเบาๆ“ ได้มาพบเจอคุณ นี่คือสิ่งที่มีความสุขที่สุดสำหรับผมแล้ว”

“ไม่ใช่สิ ได้พบเขานี่สิถึงจะเรียกว่าคือความโชคดีและความสุขของผม ปกติแล้วเวลาเจอเรื่องอะไรที่ไม่มีความสุขฉันมักจะคอยระบายความในใจกับเขา เขาก็จะคอยกอดฉัน ถึงแม้จะไม่เข้าใจทุกอย่าง แต่เมื่อเขารู้ว่าฉันไม่ดีใจ เขาจะคอยเอาลูกอมยัดให้ฉัน กินลูกอมกัน แล้วก็ยิ้มหัวเราะ…”

เมื่อพูดดังนี้ เลอแปงก็อดไม่ได้ที่จะมองอย่างฟุ้งซ่านแล้วเอ่ย “ได้มาเจอพี่ชายของฉัน นี่มันก็คือความสุขของผมเหมือนกัน……”