ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 867

เมื่อได้กลับมาทำงานที่ตัวเองชอบอีกครั้ง ภายในใจนั้นชอบจนอธิบายออกมาไม่ถูก และเธอก็ยังตั้งใจทำงานเพิ่มขึ้นอีกด้วย

ในช่วงเวลาเลิกงานตอนดึก เธอกำลังเก็บของเพื่อเตรียมจะกลับบ้าน ผู้กำกับก็มา ก่อนที่จะพูดออกคำสั่ง ที่ต้องการให้เธอออกไปดูสถานที่

ดีด้าพยักหน้า และไม่ลังเลที่จะโทรศัพท์ไปหาเลอแปลง “วันนี้มีหน้าที่เร่งด่วนเข้ามานะ เรื่องกินข้าวก็ผัดไปก่อน รอบหน้าฉันค่อยเลี้ยงคุณนะ”

เมื่อสิ้นเสียงลง และก็ไม่รอให้เขาพูด ก็ได้วางสายไป เลอแปงที่ใส่ชุดสูทนั้นขมวดคิ้วไปมา เรื่องเมื่อตอนบ่ายที่มีความสุขของเขา กลับเปลี่ยนมาเป็นจุดจบแบบนี้?

เมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ ร่างกายของเขาหมดแรง แต่ว่าซารางนั้นก็ได้วิ่งบินเข้ามาหาราวกับผีเสื้อตัวหนึ่ง ที่ใส่ชุดกระโปรงเต้นรำลายดอกไม้สีสันสวยงาม

“ทำไมวันนี้ถึงได้มีความสุขอย่างงี้ล่ะ?”

“ป๊ารอง พรุ่งนี้พวกเราจะได้ไปเที่ยวกันแล้ว อย่าคิดถึงพวกเราจนเกินไปล่ะ” ซารางยิ้มจนตาเหมือนรูปพระจันทร์เสี้ยว ก่อนเอ่ย “พรุ่งนี้เป็นวันหยุดประจำชาติแล้ว พวกเราจะไปเที่ยวที่ต่างประเทศหน่ะ”

เลอแปงเลิกคิ้วสูง “ถ้าอย่างงั้นทำไมพ่อถึงไม่รู้ล่ะ”

“ฉันบอกตอนนี้ก็คงจะสายไปแล้วล่ะ”

“ได้ ป๊ารองของเจ้าไม่ชอบที่จะเป็นพวกกว้างขวางคอหรอกนะ พวกเจ้าทั้งสี่คนไปกันเถอะ อย่าลืมเอาของขวัญมาให้ ป๊ารองนะ”

ซารางพยักหัวตอบรับอย่างเป็นเด็กดี

ดีด้านั้นเป็นแฟนของเลอแปง ดังนั้นผู้กำกับจึงให้เธอหยุด

เลอแปงนอนแผ่ลง ก่อนที่จะหยิบหนังสือนิตยสารมาอ่าน ประตูที่ไม่ได้ปิดไว้ตอนนี้ยังสามารถได้ยินเสียงของซารางที่ร้องเพลงอย่างมีความสุข อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว เมื่อคิดได้ดังนี้ ภายในดวงตาของเขาจึงเปล่งประกายอีกครั้ง……

ในตอนเช้าตรู่ของวันที่สอง ดังนั้นก็คือวันหยุด เมื่อเปรียบเทียบกับดีด้านั้นมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพราะเธออยากจะใช้โอกาสนี้ในการนอนหลับ

ได้นอนเพียงไม่นาน ก็ได้ยินเสียงมาจากภายนอกของประตูห้อง เสียงดังมาก ที่ทำให้คนนั้นสามารถที่จะนอนหลับได้ อดไม่ได้ที่จะสงสัยและเปิดประตูห้อง

ใบหน้าของแม่ดีด้าที่เต็มไปด้วยความสุข ทั้งร้องเพลง และในมือก็ถือกระเป๋าเดินทาง เป็นแบบนี้จนบอกไม่ถูกว่ามีความสุขแค่ไหน

“แม่ ทำอะไรเนี่ย? ทำไมต้องเสียงดังกันตั้งแต่เช้าเลยล่ะ?” เธอนั้นพูดทั้งที่ยังใส่ชุดนอน และผมก็ยุ่งเหยิงไปหมด

“ฉันกำลังจะไปเรียกเธอพอดี รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว อีกสักครู่เดี๋ยวเลอแปงจะมาพาพวกเราไปเที่ยวนะ”

ทันในนั้นดีด้าก็รู้สึกตื่นทันที ก่อนที่นัยต์ตาจะเบิกกว้างและเอ่ย “เที่ยว?”

“ใช่นะสิ เขาโทรมาหาแต่เช้าเลย แม่กำลังเก็บของอยู่นี่ไง กระเป๋าเดินทางใบนี้ตั้งแต่ซื้อมายังไม่เคยได้ใช้เลยนะ ตอนนี้ในที่สุดก็ได้ใช้แล้ว!”

“……”

“แม่ หนูกับเขาในตอนนี้ยังเป็นแค่แฟนกันนะ แม่จะให้เขามาออกทำแบบนี้มันจะดีหรอ?”

แม่ดีด้าเอ่ย“แม่ชอบเขานะ แต่เพราะเขาอยากจะไปเที่ยวกับเรา ไม่ว่าพวกเธอจะอยู่ด้วยกันหรือไม่ ยังไงสะค่าท่องเที่ยวแม่ก็จะให้เขาอยู่ดีนั่นแหละ”

ดีด้าไม่มีคำจะพูด หลายๆปีมานี้ แม่ของเธอนั้นไม่ได้ไปเที่ยวเลย แต่ดูอารมณ์เธอในตอนนี้ เธอก็ไม่อยากที่จะไปลาย

เมื่อกลับเข้าห้อง เธอได้อาบน้ำแต่งตัว และเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้าน เมื่อแต่งตัวเสร็จ เลอแปงก็ขึ้นมาพอดี

“ถ้าอย่างงั้นน้ำฝนละ จะทำยังไง?” ดีด้าเอ่ยอย่างกังวล

“พยาบาลที่ดูแลไปที่โรงพยาบาลแล้ว เธอนั้นจะดูแลได้ดีกว่าเธอเป็นร้อยเท่าเลยล่ะ” เพราะทุกอย่างนั้นเลอแปลงได้คิดมาอย่างดีแล้ว

รถเบนลีย์สีดำ โดนที่เลอแปงนั้นได้นั่งอยู่ข้างคนขับ ส่วนดีด้าและแม่ของเธอนั้น ได้นั่งข้างหลังไปที่สนามบิน

เอียงตามอง ก็สามารถมองเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาที่อยู่แค่เอื้อม จึงๆแล้วเขานั้นหน้าตาดูไม่เลวเลยจริงๆ จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง นัยต์ตาลึก มองๆแล้วเขา……

เขานอนหลับไปแล้วแบบนี้ ถึงแม้หัวเขาจะพาดอิงมาที่ตัวของเธอ แต่ว่าทั้งสองมือนั้นยังจับไว้ที่อก ส่วนขาก็ไขว้กัน

ดีด้าเธอขมวดคิ้วและตา เพื่อเรียกให้แอร์โฮสเตทที่เดินอยู่มาหาเธอ เพื่อขอผ้าห่ม และค่อยๆห่มเบาๆไว้ลงบนตัวเขา……

เมื่อความร้อนเพียงพอ และมีความอบอุ่น ส่วนดีด้าก็ค่อยๆหลับลง เมื่อหัวล้มลง ก็พอดีที่หัวเธอนั้นชนกับหัวเลอแปลง ก่อนจะเผลอหลับไป

ในช่วงเวลานี้ เลอแปงก็ได้ลืมตา และตื่นขึ้นมา เขาไม่ได้หลับสนิท และไม่ขยับตัว ก่อนจะค่อยๆห่มผ้าห่มให้เธอ และมองดูเธออย่างระมัดระวัง

เธอกับพี่สะใภ้นั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง มองดูแล้วแลบอบบาง ไม่เหมือนกันสักนิดเลย แต่ทว่ากลับสามารถกุมหัวใจของเขาไว้ได้

หลังจากนั้นดีด้าก็ได้นอนอย่างหอมหวาน อีกทั้งยังรู้สึกถึงความอบอุ่น และจมูกก็ได้กลิ่นอากาศที่น่าดม กลิ่นคล้ายๆโคโลญจางๆ ก่อนที่จะเอาซุก

เมื่อได้นอนเวลาก็ผ่านไปเนิ่นนาน จนเครื่องบินลงจอดอย่างปลอดภัย เธอก็ยังไม่ตื่น เลอแปงนั้นยื่นมือไปจับที่แก้มของเธอ “พอได้แล้ว ตื่นได้แล้วคุณ ต้องลงเครื่องบินแล้วนะ……”

ได้ยินเสียงคนพูดอย่างงุนๆงงๆ ดวงตาของเธอนั้นเบลอมาก ก่อนที่จะไม่ได้ระวังว่ามีใบหน้าที่หล่อเหลานั้นยื่นเข้ามา ดีด้าตกใจจนร้องเสียงหลง ที่ตกใจเหมือนกับนกที่บินออกไปอย่างรวดเร็ว

“คุณทำอะไรฉันหรือเปล่า”

เลอแปงนั้นได้ยืดแขน และบิดไหล่ บอกคอ ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ข้ามน้ำแล้วจะรื้อสะพานหรอ ตอนที่คุณอิงมาไม่เห็นจะแสดงท่าทีอย่างงี้เลยนะ”

“ฉัน…… ฉันอิงไปหรอ?” เธอไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะเอามือตบตัวเอง

“ใช่นะสิ คนที่นั่งอยู่ที่นี่เขาเป็นพยานได้นะ อยากจะฟังมั้ยล่ะ?”

ดีด้าขยับปาก ราวกับว่าเขาไม่กลัวอย่างไงอย่างงั้น และเอ่ยอย่างโกรธ “รอบนี้คุณเอาเปรียบนะ!”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง