คุณชายคะ...รักเบาๆหน่อย นิยาย บท 1

เจ็บ—

ความเจ็บปวดอันรุนแรงแผ่ขยายจากหน้าผากของเธอไปจนถึงแขนขาของเธอ มีคนผลักเธออย่างแรง และหน้าผากของเธอก็กระแทกพื้นหินอ่อนที่เย็น

กัณฐมณี วิลัยสุทธ์ลืมตาขึ้น การมองเห็นของเธอพร่ามัว กระตุ้นออร่าที่มืดมนและโหดร้ายในร่างกายของเธอ

เสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยวของชายคนนั้นดังก้องอยู่ในหู ด้วยความเกลียดชังเข้ากระดูก"กัณฐมณี วิลัยสุทธ์ ทำไมคุณไม่ไปตายซะ!"

จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ตะโกนด้วยความตื่นตระหนก"ขุน คุณบ้าไปแล้วเหรอ!พวกคุณยืนซื่อบื้ออยู่ตรงนั้นทำไม?รีบไปดึงคุณชายออกสิ!"

บอดี้การ์ดสองคนรีบวิ่งเข้ามา และดึงชายที่ถือผมของกัณฐมณีไว้ออกไปอย่างแรง

หญิงวัยกลางคนวิ่งเข้ามา ช่วยพยุงร่างกายที่บอบบางของกัณฐมณี ขึ้นมา มองดูเลือดบนศีรษะและใบหน้าของเธอด้วยความตกใจ"ณีณี คุณยังโอเคไหม?"

กัณฐมณี พยายามดึงสติของเธอซึ่งกำลังจะพังทลาย ดวงตาสีเข้มและเย็นชากวาดมองรอบๆ วินาทีต่อมา ความสับสนและความมึนงงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

โรงแรมที่หรูหรา ดอกไม้และริบบิ้น เสียงกระซิบจากฝูงชน...

นี่คือ ที่ไหน? !

เธอค่อยๆก้มศีรษะลงเพื่อมองดูตัวเอง เธอสวมชุดแต่งงานสีขาวเหมือนหิมะ กลางอกของเธอเปื้อนไปด้วยเลือด และดูน่าเศร้าอย่างอธิบายไม่ถูก

กัณฐมณี ตกใจมาก เธอกำลังจะแต่งงาน...

เกิดอะไรขึ้น? !

ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามเธอมีสายตาที่เหมือนกริช ทิ่มแทงเธอด้วยความเกลียดชัง ดวงตาของเขาดูน่ากลัว และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอัปยศอดสูและความโกรธที่บิดเบี้ยว

เขาโยนรูปถ่ายจำนวนมากไปที่กัณฐมณี และมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาและรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง"เขามั่วกับผู้ชายเยอะขนาดนี้ และเพื่อปกปิดความลับ ยังอยากจะฆ่าพี่สาวของตนเอง..กัณฐมณี คุณเป็นผู้หญิงที่เลวทราม และไร้ยางอาย ผม ขุนพล ประพิณไพโรจน์ ขอสาบานว่าแม้ว่าผมจะตาย ผมก็ไม่มีวันแต่งงานกับคุณ!”

เขาฉีกดอกลิลลี่ของเจ้าบ่าวออก โยนมันไปตรงหน้าเธอ หันหลังกลับ และจากไปอย่างเฉยเมย

หญิงวัยกลางคนทั้งกังวลและโกรธมาก และรีบไล่ตามเขาออกไป"ขุน ไอ้สารเลว กลับมาเดี๋ยวนี้!"

กัณฐมณี มองดูร่างที่จากไปอย่างเด็ดเดี่ยวของชายคนนั้น หัวใจของเธอเจ็บปวดมาก และความรักที่ไม่คุ้นเคยและความทรงจำก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเธอ

เธอหน้าซีดและขมวดคิ้ว ทันทีที่ร่างของขุนพล ประพิณไพโรจน์หายไปอย่างสมบูรณ์ มีบางอย่างระเบิดขึ้นในหัวของเธอ และความทรงจำที่วุ่นวายก็พ่นออกมาไม่หยุด

กัณฐมณี ทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างกายของเธออ่อนแรง เธอล้มลงและหมดสติไป

...

ในความฝันอันวุ่นวาย กลิ่นของเลือดและไฟอบอวลไปทั่วลมหายใจ ใบหน้าที่อ่อนเยาว์และมุ่งมั่น และเสียงกรีดร้องก็เต็มไปด้วยเลือด

เธอลากร่างที่ป่วยหนักของเธอ วิ่งหนีในความมืดอันไม่มีที่สิ้นสุด การต่อสู้กัน มองดูเพื่อนที่คุ้นเคยของเธอล้มลง...

"คุณหนูใหญ่ ไปกันเถอะ!"

“คุณหนูใหญ่ โปรดมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ!”

“คุณหนูใหญ่ กลับไปอย่างมีชีวิตและล้างแค้นให้พี่น้องของคุณ!”

ผู้หญิงบนเตียงลืมตาขึ้นและมองเพดานด้วยสายตาสงบ ดวงตาของเธอชื้นเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นาน น้ำตาก็ไหลออกมาจากมุมตาของเธอและไหลอาบแก้มที่ซีดของเธอ

ในที่สุด เธอก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่จากเปลวไฟแห่งสงครามที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ได้อย่างไร

เธอตายแล้ว

ใช่แล้ว กัณฐมณีในฐานะผู้บัญชาการสูงสุดในสนามรบได้ตายไปแล้ว ถูกคนที่สนิทที่สุดทรยศ ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง เดินอยู่บนภูเขาซากศพและทะเลเลือด ภายใต้การเฝ้าระวังและการจ้องมองอย่างสมเพชของศัตรู จึงชักดาบด้วยมือเปล่า แทงทะลุหัวใจ

ตั้งแต่นั้นมา ไม่มีคุณหนูใหญ่ตระกูลวิลัยสุทธ์ผู้สูงศักดิ์และสวยงามอีกต่อไปในโลกนี้

แต่ในเมืองหยูนอันห่างไกล มีกัณฐมณีอีกคน

ในสภาพที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ เธอได้ยินเสียงที่ดูเหมือนเสียงจากพระเจ้าเรียกเธอ และถามเธอว่า หากมีโอกาส จะเริ่มใหม่อีกครั้งไหม?

“ใครว่างมากจะมาเยี่ยมคนโง่ล่ะ?นอกจากจะขี้เหร่แล้ว จิตอํามหิตอีกด้วย อยากตายก็ตายเร็วๆ ตัวนำความซวยจริงๆ ถ้าไม่ตายสักที เราต้องเฝ้าอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนเหรอ———"

พยาบาลที่พูดอยู่ บังเอิญเงยหน้าขึ้นและก็มองเห็นร่างเรียวยืนอยู่ที่ประตู

เธอสวมชุดโรงพยาบาลสีน้ำเงิน ผมยาว ใบหน้าขาวซีด ลิปสติกสีแดงสด ใบหน้ายุ่งเหยิง และมีผ้ากอซพันรอบหน้าผาก รูปลักษณ์เดิมของเธอแทบจะจำไม่ได้ ดวงตาว่างเปล่าของเธอเปล่งแสงเย็นๆ มองดูพวกเธอโดยไม่ขยับ

“อ๊าก ——” พยาบาลทั้งสองตกใจและกรีดร้อง

กัณฐมณีสบตากับพวกเธอ ดวงตาว่างเปล่าที่เย็นชาของเธอ ราวกับน้ำในทะเลสาบใส"โปรดช่วยฉันเตรียมสิ่งของสำหรับล้างเครื่องสำอาง รวมทั้งเสื้อผ้าและรองเท้าด้วย"

พยาบาลทั้งสองสบตาเธอ ตัวสั่น และพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว

กัณฐมณี ยิ้มเล็กน้อย และสีหน้าหม่นหมองของเธอก็มีความสดใสเพิ่มมาหน่อย ดูเปล่งประกายขึ้นมาทันที"ฉันจะไม่ตาย"

พยาบาลทั้งสองเหงื่อออกด้วยความรู้สึกผิด

“แม่ของฉันทิ้งหุ้นในตระกูล วิลัยสุทธ์ไว้ให้ฉัน 20% ในพินัยกรรมของเธอ แม้ว่าฉันจะสูญเสียทุกอย่าง แต่ฉันยังมีเงินอยู่”

ทันใดนั้นสีหน้าของพยาบาลทั้งสองก็แข็งทื่อ และดวงตาของพวกเธอก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

โอวพระเจ้า...

การเป็นเจ้าของหุ้น 20% ของตระกูล วิลัยสุทธ์ งั้นต้องมีเงินขนาดไหน?

ตระกูล ประพิณไพโรจน์รู้ข่าวนี้หรือไม่?

แม้ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลวิลัยสุทธ์จะตกต่ำ แต่เธอก็ยังคงเป็นลูกสาวของตระกูลขุนนาง อยากเอาเรื่องคนทำงานอย่างพวกเธอ มันเป็นเรื่องง่ายมาก

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ นางพยาบาลทั้งสองก็เหงื่อออกเยอะมาก

“ขอโทษนะคะคุณหนูกัณฐมณี เราเป็นคนพูดจาไม่ดีเอง โปรดอย่าถือสาเราเลย เราจะช่วยคุณเตรียมของเดี๋ยวนี้”