คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 109

และในเวลานี้ หมาป่าอีกสองตัวพุ่งเข้ามายังเธอ ตอนที่มณิกากำลังต่อสู้อย่างเข้าตาจนกับหมาป่าสองตัวนั้น ราชาหมาป่าลุกขึ้นมา อาศัยนาสิกประสาทที่ว่องไวพุ่งเข้ามายังเธอ

มณิกากำลังรับมือกับหมาป่าอีกสองตัวอยู่ ไม่สามารถจัดการกับการจู่โจมของราชาหมาป่า

ก็อยู่ตอนที่เธอคิดว่าตนเองกำลังจะตายคาที่ ปัง เสียงดังเสียงหนึ่ง เสียงที่ทำให้นกอยู่ในป่าตกใจจนกางปีกบินขึ้นสูง ราชาหมาป่า อ่า โฮ่ว เสียงหนึ่งล้มลงกับพื้นโดยตรง

มณิกามองตามเสียงปืนนั้นไป ก็เห็นวายุเหมือนดั่งลงมาจากฟ้าปรากฏอยู่ข้างกายเธอ ในมือจับปืนไว้ ทั้งยิง ปัง ปัง สองนัดกับหมาป่าที่อยู่ต่อหน้าเธอ ยิงตายโดยตรง

หมาป่าล้มลงกับพื้น มณิกาดูเหมือนหมดเรี่ยวแรงอย่างนั้น ล้มนั่งอยู่กับพื้น อ่อนแอจ้องมองไปยังวายุที่วิ่งเหยาะๆเข้ามายังเธอ

ผู้ชาย ที่รูปหล่อไร้คนสู้ได้เหมือนอดีตที่ผ่านมาอย่างไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแค่บนใบหน้าหล่อที่โครงร่างเด่นชัด รูปหน้าคมชัดดั่งมีดใบนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความกังวล

เขาก้าวใหญ่มาถึงข้างหน้าเธออย่างรวดเร็ว อยู่มุมสูงก้มมองเธอหนึ่งที จากนั้นสายตาตกอยู่บนแขนขวาของเธอ

เลือดบนแขนหยดลง เพราะว่าสวมใส่เสื้อแขนสั้น ไม่มีสิ่งปิดคลุมใดๆเลยสักนิด บาดแผลที่โหดเหี้ยมก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าวายุเช่นนี้

จุดที่ถูกหมาป่ากัดท่วมด้วยเลือดสีแดง ยิ่งกระตุ้นบาดแผลที่ยังหายไม่สนิททำให้เลือดไหลออกมาตามนิ้วมือที่ขาวสะอาดหมดจดของเธอ คดเคี้ยวลงมา หยดอยู่บนใบไม้เขียว

มณิกาอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงพิงอยู่ลำต้นไม้ งอเข่าขวาขึ้น แขนที่ได้รับบาดเจ็บไร้เรี่ยวแรงจนวางอยู่บนเข่า นิ้วมือสั่นระริกนิดๆเลือดไหลไม่หยุด

เห็นได้ชัดว่าสภาพไม่ดีเหลือเกิน แต่ตอนที่มณิกาเห็นวายุบนใบหน้ากลับเปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้มที่ปลื้มใจ

ยิ้มนั้น อยู่ในความสบายใจแฝงไว้ด้วยความรู้สึกว่าปลอดภัยอย่างหนึ่งอย่างประหลาดใจ ดูเหมือนใจที่ตื่นเต้นอยู่ในชั่วพริบตาเดียวหละหลวมลง เหมือนว่าเธอจะไม่หวาดกลัวอีกแล้วแบบนั้น

"ถ้าคุณไม่มาอีก ชาตินี้อาจจะไม่เจอฉันอีกแล้ว"

มณิกาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ หยอกล้ออยู่

เธอรู้ว่า วายุจะเข้ามาหาเธออย่างแน่นอน

เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาไม่ทำให้เธอผิดหวังจริงๆ!

ใครจะรู้ ตอนที่เห็นควันที่ลอยบินขึ้นมาสู่กลางอากาศในป่า วายุเร่งรีบเข้ามาจนเห็นฉากที่อยู่ต่อหน้า จะตื่นเต้นขนาดไหน

ผู้หญิงที่รูปร่างผอมเพรียวคนหนึ่ง ถูกหมาป่าหลายตัวล้อมโจมตีเกือบจะตายคาที่

วินาทีนั้น เขาแทบเหมือนจะหัวใจหยุดเต้น ตื่นเต้นจนหายใจไม่ออก

ในยามปกติใบหน้าที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งของผู้ชาย กระเพื่อมรอยยิ้มบางๆออกมา "คุณดวงแข็ง ไม่ตายง่ายๆหรอก"

ดูเหมือนหยอกล้อ แต่ตามความจริงคือปลอบโยนอยู่

เขานั่งยองๆลง มองดูแขนขวาที่ได้รับบาดเจ็บของเธอรอยแผลนับไม่ถ้วน ก็เลยพูดกับเธอว่า "ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก จะต้องรีบออกไปฉีดยาบาดทะยัก"

พูดอยู่ เขาถอดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวออก ฉีกเสื้อเป็นเส้นๆพันอยู่บนแขนของเธอ ทำการทำแผลอย่างง่ายๆ

"คุณหาฉันเจอเร็วขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ?"

ระยะทางสองสามร้อยกิโลเมตร มณิกายากที่จะจินตนาการว่าวายุหาเธอเจอได้ยังไง

"กลัวคุณตายแล้ว คุณย่าจะเสียใจ"

วายุทั้งพันแผลให้เธอ ทั้งพูดอยู่

"ฉันดวงแข็ง ไม่ตายง่ายๆหรอก แต่ว่า......"

มณิกาจ้องมองวายุ เม้มปากแล้วเม้มปากอีก ถามว่า "มีของกินมั๊ย?"

หิวจริงๆ หิวจะตายอยู่แล้ว

เธอพูดจบ จ้องมองวายุ กลับเห็นผู้ชายอึ้งชะงักทันที ทันใดนั้นเธอโบกมือไปมา "ช่างเถอะ ช่างเถอะ ผู้ชายอย่างคุณจะมีของกินได้ยังไง"

"อันนี้ คุณกินไหม?"

ผู้ชายคลำหาในกระเป๋าหลายที จากนั้นแบมืออยู่ต่อหน้ามณิกา ในฝ่ามือถึงขนาดเป็น...... ลูกอมนมกระต่ายขาว

หญิงสาวตัวเล็กๆเห็นลูกอม ตาทั้งคู่เปล่งประกาย ถามว่า "คุณได้ลูกอมมาจากไหนล่ะ?"

ตอนนี้ไม่มีของกิน ได้กินลูกอมหลายเม็ดเสริมกำลังกายก็ไม่เลวเช่นกัน

"ครั้งนี้บริจาคให้พวกเด็กๆไม่เพียงมีแค่อุปกรณ์การเรียนรู้ ยังมีขนมขบเคี้ยวอีกมากมาย นี่เป็นเมื่อวันนั้นผมไปช่วยพวกเด็กๆที่โรงเรียน พวกเขาให้ผมมา"

ทั้งๆที่ว่าวายุเป็นคู่หมั้นของธิกานต์ เดิมทีเธอควรหลีกเลี่ยงแต่ทำอย่างไรดี อยู่ด้วยกันมาหลายวัน เธอถึงขนาดค่อยๆปล่อยการหลีกเลี่ยงที่มีต่อวายุ!

ซ่า ซ่า ซ่า——

ในฉับพลัน เสียงเล็กๆน้อยๆดังขึ้น

ทั้งสองคนเงยหน้าสบตากันหนึ่งที จากนั้นทั้งคู่ชำเลืองตามองไปตามทิศทางที่เสียงส่งมา

ในเวลานี้ อยู่ดีๆมีคนคนหนึ่งวิ่งออกมาจากในป่าทึบ

คนนั้นไม่ใช่คนอื่น เป็น......ชายสวมหน้ากากนั่นเอง!

ชายสวมหน้ากากอึ้งชะงักอยู่กับที่ จ้องมองวายุหนึ่งที ทั้งเห็นมณิกาที่นั่งอยู่ข้างกองไฟ แต่ไม่ได้พูด

แต่วายุคว้าปืนออกมาแล้ว ปากกระบอกปืนที่ดำปิ้ดปี๋เล็งตรงที่ชายสวมหน้ากาก บนใบหน้าปรากฏความเย็นชา น่ากลัวเหลือเกิน

เห็นฉากนี้ มณิกาลุกขึ้นมามือขวาที่ได้รับบาดเจ็บจับปืนที่อยู่ในมือวายุไว้

การกระทำนี้ทำให้วายุมีความเหลือเชื่อ เขาจ้องมองมณิกาอย่างงงงวย กลับเห็นหญิงสาวตัวเล็กๆหยิบปืนจากมือของเขาไป จากนั้นยกมือขวาขึ้น ปากกระบอกปืนเล็งตรงที่ชายสวมหน้ากาก!

เธอสบตากันกับเขา คิ้วที่อยู่ภายใต้หน้ากากของชายสวมหน้ากาก ขมวดแล้วขมวดอีก "คุณจะฆ่าผมเหรอ?"

"ไม่ฆ่าคุณ จะเก็บไว้ฉลองปีใหม่เหรอ?"

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมามณิกาล้วนเป็นคนที่รักและเกลียดแยกอย่างชัดแจ้งอยู่แล้ว เป็นคนที่มีความแค้นจะต้องแก้แค้น

เธอไม่ได้พูดไร้สาระมากกว่านี้ จับปืนที่อยู่ในมือไว้ ปากกระบอกปืนขยับหนึ่งที เล็งตรงต้นขาของผู้ชาย ปัง เสียงหนึ่งยิงออกไปเลย

"อู้......"

เขาที่ได้รับความเจ็บปวดจากลูกกระสุนปืนอย่างรุนแรง รูปร่างสั่นระริกนิดๆ เกือบจะขาอ่อนลงไปคุกเข่ากับพื้น

แต่ผู้ชายฝืนอดทนไว้ ยืนอยู่ที่นั่นไม่ได้ขยับ

นี่มณิกาจึงยื่นปืนให้กับวายุ จากนั้นพูดกับชายสวมหน้ากากว่า "ระหว่างพวกเราแล้วกันไป ถ้ามีคราวหน้า รู้ได้แต่ว่าใครจะโชคดีกว่ากันเท่านั้น"