คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 15

เขามองมณิกาด้วยแววตาเย็นชา จากนั้นก็ถึงมองไปที่เหนือเมฆ "ทำไม คุณชายเหนือเมฆเปลี่ยนแฟนอีกแล้วเหรอ?"

เหนือเมฆแสยะยิ้ม จากนั้นก็โอบเอวของมณิกาไว้ "ขอแนะนำก่อนนะ เธอชื่อณิกา เป็นแฟนใหม่ของฉันเอง"

ว่าแล้ว เหนือเมฆก็มองมณิกา "นี่คือคุณชายมากความสามารถที่มีชื่อเสียงแห่งเมืองจันทรา เป็นนักธุรกิจ นักลงทุนที่ยิ่งใหญ่ ชื่อว่าวายุ"

แม้เหนือเมฆจะเอ่ยชมวายุ แต่ไม่รู้ว่าทำไม มณิการู้สึกว่ามันเป็นคำพูดประชดประชันล่ะ

และรู้สึกว่าเหนือเมฆไม่ชอบเขาด้วย

พอดีเลย เธอก็เกลียดวายุมากเหมือนกัน

ดังนั้นมณิกาก็มองไปที่วายุ แล้วก้มหน้าให้เขาเล็กน้อย ทำเป็นไม่รู้จักเขาแล้วทักทายไปว่า "คุณก็คือคุณชายวายุเหรอคะ ได้ยินชื่อเสียงมานานมากแล้ว วันนี้ได้เจอสักที หล่อสมคำร่ำลือจริงๆ นะคะ"

ได้ยินแล้ว ใบหน้าอันหล่อเหลาของวายุก็เย็นชาขึ้นมาทันที

ขนาดนภัทรที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก็อดไม่ได้กระตุกมุมปาก

นี่......คุณมณิกากำลังท้าทายบอสตัวเองอยู่งั้นเหรอ

"ผู้หญิงที่ขี้เหร่แบบนี้ ก็เข้าตาคุณชายเหนือเมฆเหรอครับ?" วายุพูดเสียงแข็ง

"ฮ่าๆ ความรักทำให้คนตาบอดน่ะ เคยได้ยินไหม"

"ดูแล้วคุณชายเหนือเมฆคงสายตาไม่ดีเท่าไหร่ จะให้ผมแนะนำหมอที่เก่งเรื่องตาให้ไหมครับ?"

"เห็นสาวงามมามากแล้ว ฉันรู้สึกว่าณิกาของฉันดูสวยกว่าสาวคนอื่นๆ อีก"

"สวยงั้นเหรอ? หรือว่าหลอกล่อผู้ชายได้มากกว่าล่ะ?"

ใบหน้าอันหล่อเหลาของวายุเยือกเย็นถึงขั้นสุด ออร่าอันทรงพลังของเขาทำให้มณิการู้สึกกดดันไม่น้อย

แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น มณิกาก็ข่มอารมณ์โกรธในใจไว้ ไม่ได้เถียงกับเขา

"ฮ่าๆ ......"

ได้ยินคำพูดของวายุ เหนือเมฆก็แหงนหน้าขึ้นหัวเราะ ทันใดนั้น เขาก็ยื่นมือกุมหน้าอกไว้ "อุ๊บ......แหวะ" เขาโน้มตัวลงไปอ้วกอยู่สักพัก "แหวะ แหวะ~"

เขาคลื่นไส้คล้ายจะอ้วกแต่ก็ไม่ได้อ้วกออกมา เขากอดคอมณิกาไว้ "ณิกาจ้า ส่งฉันกลับไปหน่อยสิ ฉันทรมานไม่ไหวแล้ว"

มณิกาพยักหน้า "ไปเถอะ"

เธอดึงแขนของเขามาพาดบนไหล่ตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็พยุงเหนือเมฆออกไปด้านนอก

วายุกับนภัทรก็ยืนอยู่หน้าประตู เห็นเธอเดินเข้าไปก็ไม่คิดจะหลีกทาง

เธอมองค้อนแล้วพูดว่า "คุณชายวายุ หลีกทางหน่อยค่ะ"

หมาดีไม่ขวางทาง!

วายุมองมณิกาด้วยแววตาเย็นชา พอสบตากับเธอแล้ว แววตาที่เย็นชานั้นมีกลิ่นอายของความเลือดเย็นอยู่บ้าง

สักพัก วายุก็ถอยไปข้างๆ ให้พวกเขาได้เดินออกไป

"ขอบคุณค่ะ! คุณชายวายุ!"

มณิกาตั้งใจพูดเสียงดัง ปากพูดขอบคุณวายุ แต่ฟังจากน้ำเสียงเธอแล้วกลับมีความประชดประชันแฝงอยู่ด้วย

เธอเพิ่งพูดจบ เหนือเมฆก็หัวเราะแหะๆ ต่อหน้าวายุ จากนั้นก็พูดตามน้ำเสียงที่มณิกาพูด "ขอบคุณนะคะคุณชายวา......อุ๊บ......แหวะ"

เพราะเดินผ่านในระยะประชิด หนำซ้ำเหนือเมฆยังเดินใกล้กับวายุด้วย ท่าทางคลื่นไส้ของเขา เธอกลัวว่าเขาจะอ้วกใส่บนตัวของวายุจริงๆ

ทั้งสองเดินจากไปแล้ว

จนกระทั่งพวกเขาหายไปจากห้องน้ำ นภัทรก็ถึงพูดขึ้นว่า: "บอสครับ จะให้ผมสั่งคนให้ไปสั่งสอนนายเหนือเมฆนั่นไหมครับ?"

วายุหรี่ตาลง แววตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น "ก็แค่คนไร้ประโยชน์ หาเรื่องเขาก็มีแต่จะทำให้ตัวเองตกต่ำลงไปด้วย"

"แต่ว่า......"

นภัทรยังอยากจะพูดอะไร แต่วายุกลับก้าวเท้าเดินไปก่อน

อีกด้าน มณิกาพยุงเหนือเมฆออกจากคลับไป ลูกน้องที่รอเหนือเมฆอยู่นานก็รีบเข้ามา "คุณชายดื่มเยอะอีกแล้วเหรอครับ?"

"รีบพาเขากลับไปเถอะ จำไว้ว่าทำให้เขาสร่างเมาด้วย"

มณิกาดันเหนือเมฆไปหาลูกน้องของเขา จากนั้นก็ยกแขนขึ้นดมกลิ่นเหล้าบนตัว เธอรู้สึกเหม็นมากจนอยากจะอ้วกออกมา

มันทำให้เธอรู้สึก......อยากอ้วก

เธอเอากระบองไฟฟ้าชี้ไปที่นภัทร ดวงตาที่เฉียบคมมองเขาโดยไม่กะพริบตาเลยด้วยซ้ำ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโมโห

นภัทรเกือบทนไม่ไหวลงมือ แต่พอนึกถึงในท้องเธอที่ยังมีคุณชายน้อยของตระกูลเดชากุลในอนาคต ก็เลยต้องถอยไปข้างๆ ก่อน

มณิกาเดินเข้าไปในคลับแล้วเดินตรวจบริเวณรอบคลับต่อ

แต่ว่ารู้ไม่ พอเธอเดินผ่านห้อง 888 ทันใดนั้นก็มีคนดึงเธอเข้าไปในห้องแล้วกดเธอไว้บนประตู

"วายุ? นายบ้าไปแล้วหรือไง ปล่อยฉันนะ!"

มองดูผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า มณิกาก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

ทำไมไปที่ไหนก็มีเขานะ

วายุบีบคางเธอแน่น ใบหน้าหล่อเหล่านั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา "เธอมาทำงานในคลับ ก็เพื่อมาจับผู้ชายรวยๆงั้นเหรอ?"

ผู้หญิงบ้าคนนี้ กลับเลือกอยู่กับคุณชายไม่เอาไหนอย่างเหนือเมฆงั้นเหรอ

สองมือเขาใช้แรงเยอะมาก บีบจนคางเธอระบมไปหมด แต่มณิกาอดทนไม่ยอมแพ้เขาง่ายๆ เธอขมวดคิ้วสวยของเธอ "ฉันมาจับผู้ชายรวยๆแล้วยังไง? ฉันชอบเหนือเมฆ! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายมิทราบ?"

คงเป็นเพราะความคิดต่อต้าน เพื่อกระตุ้นวายุ เธอก็เลยยอมรับว่ากำลัง 'อ่อย' ผู้ชายคนอื่นอยู่

"นอนกับฉันไม่นาน ก็รีบหาผู้ชายอื่นเลยเหรอ เธอนี่มันต่ำจริงๆ นะ"

"เหอะๆ "

มณิกาอดไม่ได้หัวเราะออกมา "คุณชายวายุ พวกเราก็โตๆ กันหมดแล้ว เรื่องบนเตียงระหว่างชายหญิงก็เป็นเรื่องที่ปกติมาก อ้อ ไม่ใช่สิ......"

เธอขมวดคิ้วเป็นปม เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ "คุณชายวายุที่ไม่ใคร่ผู้หญิง ขนาดร่วมรักยังต้องพึ่งยา ก็คงไม่เข้าใจหรอก"

'พึ่งยา' สองคำนี้ เธอเน้นคำนี้ให้เสียงดังฟังชัด ตั้งใจพูดช้าๆ เหมือนกำลังเยาะเย้ยความไร้สมรรถภาพทางเพศของ......วายุ

แต่หารู้ไม่คำนี้เป็นคำดูถูกที่กระตุ้นผู้ชายคนหนึ่งได้มากที่สุด

ใบหน้าเย็นชาของวายุมีความโหดเหี้ยมลอยขึ้นมา จากนั้น......