คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 28

"วายุ?"　

เดิมทีมณิกาก็รู้สึกไม่สบายตัวอยู่แล้ว ยิ่งถูกเขาลากมาแบบนี้ เธอยิ่งเวียนหัวเข้าไปใหญ่

วายุล็อกประตู มองมณิกาด้วยสายตาที่เย็นชา "ผมเคยเตือนคุณแล้วว่าให้อยู่ห่างจากเหนือเมฆ ทำไมกัน คำพูดของผมมันใช้ไม่ได้แล้วเหรอ"

มณิกาที่ลูบหน้าอกตัวเองก็อาการดีขึ้นเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วยิ้มมุมปาก "เหอะๆ วายุ ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณบอก คุณเป็นพ่อแม่ของฉัน หรือว่าเป็นคนที่ฉันเคยจดทะเบียนสมรสด้วย? คุณเอาแต่พูดว่าฉันไม่มีสิทธิ์แล้วคุณล่ะ"

มณิกาที่ก้มหน้าก้มตามาตลอด เธอพยายามใช้นิ้วที่เรียวยาวต่อยที่หน้าอกของวายุ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโมโหที่ซ่อนเอาไว้ไม่อยู่ "คุณมีเงิน มีอำนาจ ไม่ธรรมดา แต่มันไม่ได้หมายความว่าคุณจะควบคุมชีวิตฉันได้ สองสามวันก่อนที่คุณนอนกับฉัน บอกให้ฉันคลอดลูกของคุณ ไม่ทันไรคุณก็ไปหมั้นกับธิกานต์ คุณกะจะให้ลูกของฉันคลอดออกมาก็เรียกธิกานต์ว่าแม่เหรอ?"

มณิกายิ่งพูดก็ยิ่งโมโห เธอตาแดงและผลักวายุออกไปด้วยความโมโห "คุณเห็นฉันเป็นคนรึเปล่า! นั่นคือลูกของฉัน ลูกของฉัน!!!"

ในที่สุด มณิกาที่เข้มแข็งก็น้ำตาคลอเบ้าแล้วไหลออกมา

เธอร้องไห้ โมโหจนตัวสั่นไปหมด

วายุถูกเธอผลักถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วก็ทรงตัวอยู่

และเมื่อเขามองไปที่มณิกาอีกครั้ง เธอก็ร้องไห้แล้ว

ถึงขั้น......

เขาถึงขั้นโต้ตอบคำพูดของเธอไม่ได้

"วายุ ฟังฉันให้ดี ถึงแม้ว่าฉันจะตายฉันก็ไม่มีทางคลอดเด็กคนนี้ออกมา!" เธอชี้หน้าวายุ แล้วพูดออกมาทีละคำอย่างชัดเจน

นี่เป็นครั้งแรกที่วายุเห็นมณิกาโมโหขนาดนี้

เธอไม่ได้พูดถึงเงิน แล้วก็ไม่ได้พูดถึงเงื่อนไข

เธอแค่บอกเขาว่า 'ลูกของเธอไม่มีทางเรียกคนอื่นว่าแม่!'

"เรื่องที่คุณสัญญาผมแล้ว คุณคิดว่าผมจะให้โอกาสคุณเสียใจเหรอ?"

เขาเหลือบมองมณิกาด้วยสายตาที่เย่อหยิ่ง "อย่าคิดว่าคุณอ่อยเหนือเมฆติดแล้ว คุณก็จะสามารถมาหยิ่งผยองต่อหน้าผมได้!"

วายุบีบคางของเธอยกขึ้น "จำไว้ว่า ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือว่าเหนือเมฆ ล้วนแต่ไม่มีสิทธิ์"

พวกเขาสองสบตากันอยู่นาน เขาก็พูดอีกว่า "เรื่องอุบัติเหตุของพ่อแม่คุณที่คุณให้ผมไปสืบมา ผมสืบมาได้แล้ว ข้อมูลอยู่ในห้องทำงาน คุณย้ายไปอยู่ที่บ้านตระกูลชิงเมื่อไร ผมก็จะเอาข้อมูลให้คุณเมื่อนั้น รวมทั้ง ผ่าตัดสมองของพ่อคุณ"

มณิกาก็หลับตาลงอย่างหมดแรง ซ่อนความหมดหวังและความเศร้าในสายตาของตัวเอง

เธอกระแอม "แบบนี้ มันยุติธรรมกับฉันเหรอ"

เขาปล่อยเธอออก ยกมือขึ้นจับเส้นผมที่หน้าผากของเธอ ราวกับกำลังลูบสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม "โลกของผู้ใหญ่ไม่เคยมีคำว่ายุติธรรม ถ้าอยากได้ความยุติธรรม รอให้คุณมีความสามารถมากพอแล้วค่อยว่ากัน"

เขาตบแก้มเธอเบาๆ ราวกับกำลังบอกความจริงของสังคมให้เธอฟัง

มณิกายิ้มทั้งน้ำตา มันเป็นรอยยิ้มที่โศกเศร้า หมดหนทางและสิ้นหวัง

"ใช่สิ โลกของผู้ใหญ่มีความยุติธรรมอยู่ที่ไหนกัน ทุกอย่างต้องใช้ความสามารถ ไม่มีความสามารถก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น"

เธอก้มหน้าพึมพำ

"รู้แล้วก็ดี"

วายุกอดเอวเธอ พาเธอเดินไปข้างหน้า "ตอนนี้ในท้องของคุณมีลูกของตระกูลเดชากุล ถึงแม้ว่าคุณจะชอบเหนือเมฆ แต่คุณก็ต้องทนเอาไว้"

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมมณิกาไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ที่แท้เธอก็ชอบเพลย์บอยตัวพ่อย่างเหนือเมฆ

"คุณชายวายุช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย"

มณิกาพูดด้วยสีหน้าที่ผิดหวังและมีน้ำตา "ไม่เพียงแต่บังคับให้ฉันคลอดลูกให้ตระกูลเดชากุลของคุณ ตอนนี้สิทธิ์ที่จะชอบใครฉันก็ไม่มีเลยเหรอ"

เดิมทีเธอไม่ใช่คนที่จิตใจอ่อนไหว แต่ว่าวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย มันทำให้เธอแบกรับไม่ไหว

เขาพูดว่า "ถ้าไม่อยากออกไปอย่างน่าอนาถก็ถอดเอง!"

มณิกาไม่สนใจเขา แต่เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า มันเป็นสายของเหนือเมฆ

ไม่รอให้เธอรับโทรศัพท์ วายุคว้าโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วโยนทิ้งไปข้างๆ "ไม่เจอกับแป๊บเดียวก็คิดถึงคุณขนาดนี้เลยเหรอ หน้าตาขี้เหร่ก็ยังระงับหัวใจที่ชั่วร้ายของคุณไม่ได้"

เขาหรี่ตาลง "มณิกา คุณมันร้ายจริงๆ !"

เขาไม่ให้โอกาสเธออีกต่อไป ความอดทนที่เขามีอยู่ก็หมดลง เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอออก...

มณิกาก็ไม่ดิ้น ดูเหมือนว่าเธอจะยอมรับชะตากรรมของตัวเอง

แต่ว่าลมหายใจที่แผ่วเบาของเธอถูกเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์กลบไปหมด

วายุเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ เขาเห็นแค่คำว่า'เหนือเมฆ'กระโดดอยู่บนหน้าจอ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...

"วายุ คุณจะทำอะไร"

มณิกาไม่อยากให้เขารับโทรศัพท์ เธอยื่นมือออกไปแย่งมา แต่ว่าเธอก็ช้าไปก้าวหนึ่ง เขาคว้าโทรศัพท์แล้วกดรับสายทันที

"ณิกาคุณอยู่ที่ไหน ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ผม"

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เหนือเมฆถามด้วยความเป็นห่วง

วายุเลิกคิ้วและถือโทรศัพท์เปิดเสียงไว้ในมือ

"ฉัน... ฉันขอโทษ ฉัน... เมื่อกี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย..."

เธอพูดติดๆ ขัดๆ จนจบประโยค แต่เสียงของคำสุดท้ายยังไม่จบ วายุก็พุ่งเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว