คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 3

"รู้ไหมว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด?" นัยน์ตาผู้ชายแดงก่ำ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"คอกแคะ......"

มณิกาถูกบีบจนเจ็บคอไปหมด นอกจากไอก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว

"ในเมื่อเธอรนหาที่ตาย ฉันก็จะทำให้เธอสมหวังเอง"

พูดจบ วายุก็ดึงแขนเธอ เขาลากเธอไปเหมือนจูงหมา แล้วโยนไปที่เตียงแรงๆ

"นี่ นาย......นายคิดจะทำอะไรน่ะ?"

มณิกาตกใจอย่างมาก พอได้เผชิญหน้ากับวายุซึ่งๆ หน้า เธอก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ

เห็นผู้ชายดึงเนกไทออก มือของเขาก็กดรีโมท จากนั้นม่านในห้องก็ปิดลง ทันใดนั้นรอบด้านก็มืดสนิท

ภายในความมืดมิดได้ยินแค่เสียง 'แควก' เสื้อผ้าของมณิกาถูกวายุฉีกออกทั้งหมด

"สารเลว ปล่อยฉันนะ!"

เธอที่เป็นถึงนักเทควันโดสายดำกำลังขัดขืนวายุ แต่ตอนนี้กลับตอบโต้อะไรวายุไม่ได้เลย

"ยายังกล้าวางเลย ตอนนี้คิดจะเล่นเกมกับฉันอีกเหรอ......"

"อะไรของนาย? ฉันแค่มา......มาทวงเงิน"

มณิกาขัดขืน แต่พอนิ้วมือเรียวยาวของเธอสัมผัสไปที่ผิวหนังของวายุ ก็เห็นว่าตัวเขาร้อนผ่าวจนน่ากลัวมาก

ยาเหรอ?

เธอก็ถึงเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมา แต่พอเธอลุกขึ้นอยากวิ่งหนีก็สายไปแล้ว

เธอถูกผู้ชายจับตัวไว้ สุดท้ายรำคาญที่เธอร้องไห้ ก็เลยเอาเนกไทยัดปากเธอไว้ "รำคาญ"

ตลอดทั้งคืนนั้น ผู้ชายกระทำชำเราเธออย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายมณิกาก็ถูกกระทำจนแทบสลบไปหลายครั้ง พอตื่นมาก็ร้องไห้อีก

ให้ตายสิ

นี่เป็นเพราะวายุแรงเยอะ หรือยานั่นกันแน่?

มณิกาด่าไปถึงบรรพบุรุษของวายุในใจ

......

เช้าวันต่อมา

มณิกาตื่นนอนอีกทีก็ตอนเที่ยงแล้ว

เธอนอนอยู่บนเตียง พอขยับตัวก็รู้สึกปวดเมื่อยมาก เหมือนถูกคนทุบตีมาอย่างนั้นแหละ ร่างกายของเธอเหนียวจนเธอรับไม่ได้

มณิกาลุกขึ้นนั่ง มองดูรอบๆ ห้องนอน ก็เห็นว่าวายุหายไปตั้งนานแล้ว บนหัวเตียงก็มีเสื้อสะอาดวางไว้อยู่

เธอลุกขึ้นแล้วรีบไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันเช็ดเครื่องสำอางก็เดินออกจากห้องนอนแล้ว เธอจะไปร้องขอความเป็นธรรมจากวายุ

พอเดินออกจากห้อง ก็ถึงเห็นว่ามีผู้ชายแปลกหน้านั่งอยู่บนโซฟา

"ฉันชื่อนภัทร เป็นผู้ช่วยของคุณชายวายุ"

ไม่รอมณิกาพูด นภัทรก็แนะนำตัวเองก่อนแล้ว

"วายุสารเลวนั่นไปไหนแล้ว? ข่มขืนฉันแล้วก็คิดจะหนีไปหน้าด้านๆ งั้นเหรอ"

มณิกาก่นด่าออกมาไม่ยั้ง

สารเลวงั้นเหรอ?

นภัทรตอบอย่างตรงไปตรงมา

นายหญิงเนตรชี้ยาคุมกำเนิดที่วางอยู่บนโต๊ะ "เรื่องส่วนตัวของนายก็คือกำจัดเหลนของตระกูลเดชากุลน่ะเหรอ?"

มณิกาตะลึงจนอ้าปากค้าง เหลนอะไรกัน?

เธอมองไปยังกล่องยาที่นายหญิงคนนี้ชี้ ก็รู้สึกสงสัย หรือว่าที่นายหญิงคนนี้พูดถึงก็คือ 'เหลน' ในท้องของเธอ......

ไม่สิ มันคือของที่ผู้ชายสารเลวนั่นทิ้งไว้ในร่างกายของเธอ

"บอสสั่งมาแบบนี้ครับ"

"เหอะ มีอะไรก็ให้ตาหมอนั่นมาหาฉัน"

นายหญิงเนตรกลับหลังหันเดินมาหามณิกา ตอนแรกที่มีสีหน้าเข้มงวดก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตรทันที "หนูชื่อมณิกาใช่ไหมจ๊ะ?"

มณิกาไม่ชอบวายุ และไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายหญิงเนตร แต่ด้วยมารยาท ก็ถามกลับไปว่า: "คุณยายมีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"แม้ยัยหนูคนนี้จะหน้าตาธรรมดา แต่ก็ปากหวานมากเลยนะ" ได้ยินเธอเรียกตัวเองว่า 'คุณยาย' นายหญิงเนตรก็หัวเราะออกมาทันที

เพราะมณิกามีผิวขาวใสแต่กำเนิด ดังนั้นเลยตั้งใจแต่งให้สีผิวดำ หวานคิ้วหนาๆ ใบหน้ายังมีฝ้าไม่น้อย ดูแล้วก็ธรรมดาจริงๆ

นายหญิงเนตรจับมือเธออย่างสนิทสนม "ยัยหนู ฉันแก่มากแล้ว ก็แค่อยากอุ้มเหลนเร็วๆ ฉันสืบประวัติเธอมาแล้วล่ะ รู้ว่าพ่อแม่เธอรักษาตัวในโรงพยาบาล และเธอเลิกงานแล้วก็ทำงานพาร์ทไทม์เลี้ยงที่บ้านตลอด เป็นเด็กดีจริงๆ ขอแค่เธอยอมมีลูกให้ตระกูลเดชาดกุล เงื่อนไขอะไรฉันก็ยอมหมดเลยจ้ะ"

มณิกาตะลึงจนลืมตาโพลงโต เธอรีบสะบัดมือนายหญิงเนตรออกอย่างเร็ว "ไม่ค่ะๆๆ คุณยาย หนูรู้ว่าคุณนายอยากอุ้มเหลนเร็วๆ แต่นี่เป็นเรื่องของที่บ้านคุณยาย ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยนะคะ"

จะล้อเล่นอะไร ก็ไม่ควรเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นเลยนะ จะต้องมีลูกให้ตระกูลเดชากุลเพราะแค่เธอมีสัมพันธ์กับวายุไม่ได้หรอกนะ

คิดว่าเธอเป็นตัวอะไรกัน

สะเพร่าเกินไปหรือเปล่า!