คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 30

สองสามวันก่อนเธอเล่นโทรศัพท์ บังเอิญมีเรื่องที่เกี่ยวกับเอียะบ้อเช่า บอกว่านางเอกในละครไม่รู้ว่าตัวแต่ตั้งท้อง กินเอียะบ้อเช่าแล้วเกือบจะแท้ง

และยาชนิดนี้มี มีขายตามร้านขายทั่วไป

มณิกาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วถามในกลุ่มพนักงานส่งอาหาร: [ใครมีโดรนบ้าง? ]

พนักงานส่งอาหารที่ชื่อต้นตอบกลับมา: [ผมมี ทำไมเหรอ? ]

มณิการีบเพิ่มเพื่อนเขาแล้วโทรหาเขา "หนุ่มหล่อ รบกวนคุณไปซื้อเอียะบ้อเช่าที่ร้านขายยาให้ฉันสักสองกล่องได้ไหมคะ แล้วฉันจะส่งที่อยู่ให้คุณ คุณช่วยใช้โดรนส่งมาให้ฉันที่หน้าต่างได้ไหม"

อีกฝ่าย "ทำไมต้องใช้โดรนส่งไปให้"

มณิกาตกใจ คิดหาเหตุผลแล้วยิ้มอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก "ฮ่าๆๆ ... ฉันแค่อยากรู้ว่าการส่งของจากโดรนมันเป็นยังไง ฉันโอนเงินให้คุณสามร้อย คุณส่งมาให้ฉันเร็วที่สุดได้ไหมคะ?"

อีกฝ่าย "ได้ ไม่มีปัญหา"

หลังจากวางสายไปแล้ว มณิกาก็ส่งที่อยู่ให้เขา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผู้ชายคนนั้นก็โทรมา บอกว่าอยู่ข้างล่างแล้ว มณิกาก็รีบเปิดหน้าต่างทันที

เธออยู่ชั้นแปด ยื่นหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ก็เห็นว่าพนักงานส่งอาหารชั้นล่างกำลังบังคับโดรนขึ้นมาช้าๆ จากนั้นเสียงของโดรนก็มาหยุดอยู่ที่หน้าหน้าต่างของเธอ

มณิกาแกะยาออกมา ส่งข้อความเสียงไปให้เขา "ได้รับของแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

เธอแกะกล่องยา มองดูเอียะบ้อเช่าสี่แผง แผงหนึ่งมียาสิบสองเม็ด ให้กินครั้งละ3-5เม็ด

มองดูยา เธอรู้ว่าถ้ากินน้อยเกินไปมันอาจจะไม่เห็นผล แต่ถ้ากินเยอะเกินไปมันอาจจะตายได้

จากนั้นเธอก็รู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก

มณิกาจับยาไว้แน่น เธอคิดว่าตอนนี้เธอยังถูกวายุกักบริเวณ แล้วถ้าเธอย้ายไปที่บ้านของตระกูลเดชากุล เธอคงจะถูกกักบริเวณจนถึงวันคลอด

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอ...ไม่มีทางเลือก

ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า มณิกาก็แกะยาออกมา24เม็ด เทนำน้ำอุ่นแก้วใหญ่มาหนึ่งแก้ว มือที่จับยาของเธอก็สั่น

แต่สุดท้าย เธอก็กัดฟันและกินยา24เม็ดลงไป

"โอ๊ก~"

กลิ่นยาที่รุนแรงทำให้มณิกาอยากจะอ้วก ถึงแม้ว่าเธอจะดื่มน้ำไปแล้วตั้งเยอะ แต่เธอก็รู้สึกคลื่นไส้อยากจะอ้วก

เธออดทนแล้วนอนลงบนโซฟา รอให้ยาเกิดปฏิกิริยา

สองสามนาทีแรกเธอแค่รู้สึกคลื่นไส้ จากนั้นก็ดีขึ้น แต่ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอเริ่มปวดท้อง เหงื่อออกและเวียนหัว

แต่เลือดข้างล่างยังไม่ออก เธอจึงทำได้แค่อดทน

และในขณะเดียวกัน คฤหาสน์อุทกมังกร

แม้ว่าวายุจะหมั้นกับธิกานต์แล้ว แล้วยังพาเธอไปกินข้าวเย็นกับครอบครัวที่บ้านตระกูลเดชากุล แต่มันดึกแล้ว เขาเลยมาส่งเธอที่คฤหาสน์อุทกมังกร

ธิกานต์รู้สึกน้อยใจ แต่เธอก็ทำได้แค่อดทนต่อความน้อยใจ แสร้งทำเป็นปกติแล้วถามว่า "พี่วายุ เราหมั้นกันแล้ว ทำไมยังต้องส่งฉันกลับมา"

สีหน้าของเขาไม่สะทกสะท้าน "ก่อนจะแต่งงาน เราแยกกันอยู่ดีกว่า คุณเป็นผู้หญิง ทำแบบนี้ก็ดีกับคุณ"

เขาไม่ได้สนใจเธอ

และเหตุผลที่เขาหมั้นกับเธอ ก็เพราะว่าเธอเหมาะที่จะเป็นนายหญิงของตระกูลชิงในอนาคตมากกว่า

"แต่ว่าเรา..."

ธิกานต์อยากจะพูดอะไร แต่วายุก็ลืมตาขึ้นแล้วลูบหัวเธอเบาๆ "ดึกแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ เจอกันพรุ่งนี้"

"งั้น...ก็ได้"

รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนของวายุ ธิกานต์ก็รู้สึกพอใจแล้ว "พี่วายุ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"

"ราตรีสวัสดิ์"

เขาพูด

ธิกานต์ไม่ได้ลงจากรถทันที แต่เธอนั่งอยู่ในรถสองสามวินาที เธอกำลังรอจูบลาของวายุ แต่เขากลับพูดว่า "มีอะไรอีกเหรอ?"

"ไม่มีอะไรค่ะ"

เธอส่ายหน้าด้วยสายตาที่เสียใจ

เปิดประตูและลงจากรถ โบกมือให้วายุแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ในตอนนี้เอง นภัทรที่ขับรถก็พูดกับวายุ "บอสครับ สหายที่เฝ้าดูมือถือของคุณมณิกาโทรมา บอกว่าคุณมณิกาบอกให้คนมาซื้อเอียะบ้อเช่าอะไรสักอย่างมา แล้วใช้โดรนส่งขึ้นมาให้"

มณิกาแค่อยากแท้งลูก แต่เธอไม่ได้อยากตาย และเธอก็ไม่ได้โง่จนไม่รู้จักโทรเรียก120

ในตอนนี้เอง มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา มณิกาคิดว่า120มาถึงแล้ว แต่เมื่ออยากจะลุกจากโซฟา เธอกลับลุกไม่ขึ้น

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อยๆ

วายุที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ร้อนรน เขาขมวดคิ้ว "มณิกา ถ้ายังไม่เปิดประตู ผมจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ"

ข้างในก็ยังไม่มีเสียงตอบรับอะไร

วายุทนไม่ไหว เขาถอยออกไปหนึ่งก้าว ยกขาขึ้นแล้วเตะประตูอย่างแรง

ได้ยินเสียงปั้ง ประตูก็ถูกเปิดออก

เขารีบเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ก็เห็นมณิกาที่นอนขดตัวและกุมท้องอยู่บนโซฟา ถึงแม้ว่าจะแต่งหน้าหนาแค่ไหนแต่ก็ปกปิดสีหน้าที่ซีดขาวของเธอไม่อยู่ เธอเหงื่อออกเต็มตัว

และโซฟาสีขาวที่อยู่ใต้ตัวเธอก็เต็มไปด้วยเลือด เห็นแล้วช่างน่ากลัว

วายุเดินเข้าไป เขาเห็นกล่องยาที่อยู่บนโต๊ะ มันเขียนตัวหนังสือที่สะดุดตาว่า----เอียะบ้อเช่า

เขาหยิบกล่องขึ้นมาดู สายตาของเขามองไปที่คำว่า "สตรีมีครรภ์ห้ามรับประทาน"

เขาขมวดคิ้ว บีบกล่องยาจนมันเปลี่ยนรูปทรง "ไอ้เชี่ย"

แผงยาสองแผงที่อยู่บนโต๊ะว่างเปล่า เขาถามมณิกา "กินหมดเลยเหรอ?"

"อืม... ปวด... ปวด..."

มณิกาไม่ได้ตอบคำถามของวายุ แต่เธอปวดท้อง ทนไม่ไหวจนต้องร้องออกมาเบาๆ

เห็นภาพนี้ สีหน้าของวายุก็แย่ลงมาก

ผู้หญิงคนนี้ เพื่อที่จะไม่ยอมคลอดลูกของเขา แม้แต่ชีวิตของตัวเองก็ไม่ต้องการแล้ว!

นภัทรตามเข้ามาทีหลัง เขารีบโทรเรียก120 แต่ยังไม่ทันได้โทรออก ก็มีเสียงรถพยาบาลดังขึ้นมาที่ชั้นล่าง

มณิกาได้ยินเสียงรถพยาบาล เพราะว่าเธอยังไม่อยากตาย เธอใช้มือข้างหนึ่งกุมท้อง มืออีกข้างมือเกาะโซฟาอยากจะลุกขึ้น

แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเธอพยายามออกแรงทั้งหมดที่มียกตัวขึ้น แต่จู่ๆ แขนของเธอก็อ่อนแรง เธอตกลงมาจากโซฟาและล้มลงอย่างแรง