คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 64

ชอบเธอ?

เป็นไปไม่ได้

ความรู้สึกที่'ควบคุมไม่ได้'แบบนี้เป็นแค่การแสดงออกทางกายภาพของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่เท่านั้นแหละ ไม่ได้มีความหมายอะไร

ดังนั้นที่ช่วยเธอ นอกจากเพื่อทำให้คุณย่าไม่เป็นกังวลแล้ว เขาก็มีความปรารถนาส่วนตัวด้วย

แต่ว่านอกจากมณิกาแล้ว ผู้หญิงคนอื่นทำให้เขารู้สึกถึง ความ'ปรารถนา'อย่างถึงที่สุดแบบนี้ไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะต้องเผชิญกับการเข้าหาก่อนของผู้หญิง เขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ

แม้ว่าในใจของวายุจะเข้าใจดีเกี่ยวกับ'ข้อจำกัด'ที่มีต่อมณิกา แต่ในตอนนี้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มราวกับถูกไฟแผดเผา ร้อนมากจนแทบจะทรุดลง

ถ้าเป็นตอนปกติ เขาจะต้อง'จัดการ'เธอไปแล้วโดยไม่ลังเล แล้วดับไฟร้อนนั่นซะ

แต่เธอเพิ่งแท้งลูกไปได้เพียงยี่สิบห้าวันเท่านั้น แตะต้องเธอไม่ได้

ท้ายที่สุด วายุก็ลุกไปห้องน้ำไปอาบน้ำเย็น

แต่อย่างนั้น เมื่อเขากลับมานอนข้างๆ เธอ ไม่กี่นาที ก็กลับไปมีสภาวะที่ร้อนรุ่มจิตใจอีกครั้ง เขาก็ลุกขึ้นอีกครั้ง ไปอาบน้ำเย็น

เมื่อเขาออกมาจากห้องอาบน้ำพร้อมด้วยผ้าขนหนู มองไปที่เธอที่หลับอยู่บนเตียง กระโปรงของเธอได้เลิกขึ้นจนไปถึงเอวเพราะท่านอนที่ไม่ธรรมดาของเธอ เผยให้เห็นบั้นท้ายแน่นๆ ราวกับลูกพีชสุดเซ็กซี่

วายุขมวดคิ้ว ก้มลงมองท่อนล่างของเขาที่ลุกขึ้นกางเต็นท์อยู่ เขายกมือกุมขมับ นวดคิ้ว "บ้าเอ้ย!"

เขาสบถเสียงเบา แล้วก็นำผ้าห่มบางๆ โยนปิดร่างของเธอ ทั้งร่างถูกห่อด้วยผ้าห่ม

เขาเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง อาบน้ำอีกรอบ แล้วก็ตรงไปนอนที่ห้องนอนเล็กในห้องหนังสือ

รุ่งเช้า ฝนตกหนัก ฟ้าแลบฟ้าร้องดัง

แม้ว่าจะเป็นเวลาเจ็ดแปดโมงเช้าแล้ว ข้างนอกก็ยังคงเป็นเมฆครึ้มและเมฆดำอยู่ด้านบน

เม็ดฝนหล่นลงมาเปาะแปะ เม็ดฝนที่ตกหนักกระทบหน้าต่างกระจกควบแน่นเป็นหยดน้ำไหลรินลงมา

ในมือของมณิกาถือโทรศัพท์ในคอนโดของวายุ โทรหาซีนและนักสืบส่วนตัวนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครรับสาย

พวกเขา......

ไปเจอเรื่องร้ายอะไรกันแน่นะ?หรือว่าแปรพรรคไปแล้ว?

มณิกาไม่รู้อะไรเลย

สุดท้ายเธอทำได้แค่โทรหาแม่บุญธรรมแจ้งข่าวว่าเธอสบายดี

ตู๊ดตู๊ดตู๊ด——

โทรศัพท์ดังขึ้นสักพัก ฝั่งนั้นมีคนรับสายแล้ว

"ใครจ๊ะ?"

เสียงที่คุ้นเคย เสียงของแม่บุญธรรมบุษบา

"แม่คะ ฉันณิกาเอง"

เมื่อได้ยินเสียงของแม่บุญธรรมมณิกา ก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง

ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้ก่อนที่เธอจะถูกลักพาตัว ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าแม่บุญธรรมของเธออยู่รอดปลอดภัยแน่นอน

เมื่อวานกลับมาค่ำเกินไป เธอไม่อยากจะโทรหาพวกเขาในตอนกลางดึก

"ไอหยา ลูกสาวแม่ อบรมกลับมาแล้วหรอ?"

บุษบายิ้มถามอย่างหวงใย

มณิกาได้ปรึกษากับเหนือเมฆไว้ตั้งนานแล้ว ว่าถ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไร ให้ไปบอกพ่อแม่บุญธรรมไว้ก่อนว่า เธอไปทำงานอยู่บริษัทเหนือเมฆแล้วต้องไปอบรมแบบปิด

ก็เป็นเพราะว่ามณิกากับคนตระกูลธนัตถ์โชติไม่ถูกกัน เกรงว่าวันใดตัวเองจะประสบกับเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น ไม่อยากให้พ่อแม่ตามหาเธอไม่เจอแล้วเป็นกังวล เธอถึงได้สั่งเหนือเมฆไว้ก่อนหน้าแล้ว

เหนือเมฆไม่ได้ทำให้เธอผิดหวังจริงๆ

ปรากฏว่า

ไม่มีข่าวที่เกี่ยวข้องเลย

ก็เสิร์ชหาข่าวที่เกี่ยวข้องกับตระกูลธนัตถ์โชติอีก ปรากฏว่านอกจากเรื่อง 'บ้านตระกูลธนัตถ์โชติเจอลูกสาวที่หายตัวไป'แล้วก็ไม่มีข่าวอะไรเลย

มณิกาตบโต๊ะด้วยความโกรธจัด

ข้างๆ ก็มีวายุที่เห็นเธออยู่ นำเรื่องทุกอย่างมาประติดประต่อกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด

เธอลุกขึ้นมา เดินไปที่บาร์ตรงห้องรับแขก เอาแก้วไวน์และไวน์แดงมานั่งที่โซฟา ดื่มไวน์เข้าไปแก้วแล้วแก้วเล่า

ไม่กี่นาที เธอก็ดื่มจนไวน์หมดไปขวดหนึ่ง

จากนั้นก็ลุกขึ้นมา ไปหยิบขวดไวน์อีกขวดขึ้นมา นั่งดื่มอยู่คนเดียวบนโซฟา

ดื่มไปเรื่อยๆ ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ เธอเอียงหัวหันไปหาวายุที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ ยิ้มให้เขา "มา ดื่มกันสักแก้วไหม?"

วายุสีหน้าเฉยเมย พิงกำแพงอย่างไร้ความรู้สึก จ้องมองไปที่มณิกาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"เหอะ เมื่อวานคุณยังบอกว่าฉันเป็นสมาชิกในครอบครัวอยู่เลย ทำไมตอนนี้กะอิแค่ดื่มเหล้ากับฉันก็ไม่ยอม ฮึ~"

นิ้วเรียวยาวของวายุคีบบุหรี่อยู่ เดินไปฝั่งตรงข้ามของมณิกาแล้วนั่งลง จ้องมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาว ดวงตาของเธอแดงก่ำ แสดงถึงความโกรธถึงขีดสุดอย่างเห็นได้ชัด แต่ใบหน้าของเธอกลับมีรอยยิ้ม

รอยยิ้มที่หลอกตัวเอง

เธอเงยหน้าขึ้นมามอง วายุ "นับว่าคุณยังใจดีอยู่นะเนี่ย ถึงได้ยอมมาดื่มเป็นเพื่อนฉัน"

พูดพลาง มณิกาก็ลุกขึ้นเดินไปที่บาร์ หยิบไวน์มาสองขวดพร้อมกับแก้วไวน์อีกหนึ่งใบมานั่งที่โซฟา รินไวน์ใส่แก้วแล้วส่งให้เขา

"มา แก้วนี้ฉันให้คุณ ขอบคุณที่คุณช่วยฉันไว้ "เธอยกแก้วขึ้นมา ชนไปกับแก้วที่อยู่ตรงหน้าของวายุ เงยหน้าขึ้นมาดื่มไวน์จนหมดแก้ว

ดวงตาของวายุดำลึกราวกับมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ลึกล้ำและซับซ้อน ในแววตานั้นของเขาสามารถเห็นได้ถึงความเจ็บปวดอยู่เล็กๆ