คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 70

แต่ตอนนี้เธอจะต้องอยู่ในเมืองจันทรา มีเพียงสถานะของนายหญิงเนตรเท่านั้นถึงจะทำให้พวกเขาสบายใจ

หากไม่เช่นนั้น มณิกาก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก

เธอยื่นโทรศัพท์ส่งให้วายุ "ขอบคุณค่ะ"

เมื่อเห็นเธอเอนกายลงบนเบาะรถอย่างอ่อนแรง มองออกไปนอกหน้าต่างโดยเอียงศีรษะอย่างท้อใจ วายุรู้สึกกังวลเล็กน้อย

"ถึงคุณจะเป็นคู่หมั้นของธิกานต์ แต่ฉันก็ไม่ได้กลัวหากคุณจะเอาเรื่องฉันพูดเมื่อกี้ไปบอกพวกเขา"

มณิกาไม่ได้กลัวจริงๆ

ยิ่งกว่านั้น ต่อให้เธอยืนอยู่ต่อหน้าสองสามีภรรยาธนัตถ์โชติ เธอก็จะพูดแบบนี้

เธอมองภาพที่ถอยหลังไปนอกหน้าต่างแล้วถอนใจ

"ฉันไม่ได้ยินอะไร"

วายุก็เอนกายลงบนเบาะรถ ปิดตาพักผ่อน แสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้อะไรเลย

ปฏิกิริยาของเขาทำให้มณิการู้สึกคาดไม่ถึง เธออดไม่ได้ที่จะหันมาทางวายุ "คุณเป็นสามีในอนาคตของธิกานต์ จะพูดก็ไม่ผิด"

"นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอยอมเป็นหลานบุญธรรมของคุณย่าเหรอ?"

ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตา สายตาของเขาล้ำลึกเกินหยั่ง

มณิกาพยักหน้า "ใช่"

เธอกล้าทำกล้ารับ เธอยอมรับตรงๆ "เรื่องนี้คุณจะบอกคุณย่าก็ได้ ฉันยังไงก็ได้"

เดิมทีเรื่องบางเรื่องควรที่จะต้องเลี่ยงวายุไป แต่ลึกๆ เธอรู้ว่าเรื่องการลักพาตัวครั้งก่อน วายุคงตรวจสอบเรื่องต่างๆ อย่างละเอียด ไม่อย่างนั้นคงจะไม่รู้ว่าเธออยู่บนเรือสำราญลำนั้น

ในเมื่อเขารู้หมดแล้ว เธอยังจะต้องเสียเวลาหลบๆ ซ่อนๆ อยู่ทำไม?

"เรื่องระหว่างเธอกับตระกูลธนัตถ์โชติ ไม่ได้ขัดอะไรกับเรื่องที่คุณย่ารับเธอเป็นหลานบุญธรรม" เขาพูด

มณิกาไม่ได้พูดอะไร วายุเป็นหลานที่กตัญญูต่อนายหญิงเนตร กลัวว่าหากบอกความจริงไปจะทำร้ายจิตใจของนายหญิงเนตร นี่จึงเป็นสาเหตุที่เขาไม่อาจจะบอกความจริงให้นายหญิงเนตรรู้ได้

"แล้วคุณล่ะ? คุณเป็นคู่หมั้นของธิกานต์"

มณิกาจ้องวายุและสอบถามไปตรงๆ

ชายหนุ่มค่อยๆ เปิดตาแคบๆ ของเขา เหลือบมองมณิกา ริมฝีปากบางๆ ของเขาเปิดขึ้นเล็กน้อย "ขอเพียงเธอไม่ได้ทำอะไรเกินกว่าเหตุ ฉันก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น"

เป็นคำพูดที่ชัดเจนมาก

มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการจะบอกมณิกาให้รู้ว่าหากเธอก่อเรื่องเกินเลยมากไปแล้วส่งผลกระทบต่อตระกูลเดชากุล เขาคงนั่งดูอยู่เฉยๆ ไม่ได้

มณิกาไม่สนใจความคิดของวายุ แต่กลับรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น

อาจจะเป็นเพราะนายหญิงเนตรเอ็นดูเธอมาก ดังนั้นวายุจึงต้องยอมรับเธอไปด้วย

หากวันหนึ่งนายหญิงเนตรไม่อยู่แล้ว เขาอาจจะเป็นเหมือนคนตระกูลธนัตถ์โชติที่เป็นศัตรูกับเธอ

แต่เรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องของอนาคต ตอนนี้สิ่งเดียวที่มณิกาทำได้คือสานสัมพันธ์กับนายหญิงเนตร เพื่อป้องกันวายุไม่ให้ทำร้ายตน

เพียงแต่ว่ามณิกาไม่เคยคาดหวังว่าวายุจะชอบธิกานต์มากขนาดที่แม้ว่าเขาจะรู้พฤติกรรมที่น่ารังเกียจของตระกูลธนัตถ์โชติ เขาสามารถทำเป็นหูหนวกตาบอดเพื่อธิกานต์ เพราะความรักอันลึกซึ้ง

รัก สามารถทำให้คนเราไม่สนใจอะไรเลยจริงๆ

มณิการู้สึกว่าเส้นทางการแก้แค้นของเธอยากขึ้นเรื่อยๆ

โดยเฉพาะตอนนี้เมื่อมีวายุเพิ่มเข้ามาอีกคน!

รถขับช้าๆ มณิกาเห็นห้างสรรพสินค้าอยู่ข้างหน้า และเธอพูดกับวายุ: "ให้ฉันยืมเงินคุณก่อนได้ไหม? ฉันอยากจะซื้อของไปให้คุณย่าเนตร"

วายุไม่ได้พูดอะไร ได้แต่หยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งและยื่นให้เธอ "ไม่มีรหัส เอาไปใช้สิ"

"อ้อ"

มณิกาไม่คิดมากและให้นภัทรจอดรถ จากนั้นเธอก็ลงรถและไปที่ซูเปอร์มาเก็ต

นภัทรที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับมองดูวายุผ่านกระจกมองหลัง "บอส คุณมณิกากับตระกูลธนัตถ์โชติ..."

"เรื่องนี้ นายอย่าพูดถึงอีก"

ไม่รอให้นภัทรพูดจบ วายุก็ประกาศกร้าวทันที

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง รถก็มาถึงบ้านเก่าตระกูลเดชากุล

มณิกาลงจากรถ นภัทรไปเอาของ เธอเดินเข้าไปพร้อมกับวายุ

"คุณชายกลับมาแล้ว อ๊ะ คุณธิกานต์ คุณไม่ได้อยู่ที่ประตูเหรอ? ทำไมถึงมากับคุณชายได้?"

เมื่อเดินเข้ามาในบ้านเก่า พ่อบ้านก็พยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวทักทาย

เมื่อเขาเห็นมณิกาจึงอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจไม่น้อย

มณิกายิ้มเล็กน้อยและไม่ตอบอะไร

ทั้งสองเดินผ่านห้องโถงด้านหน้าและไปที่สวนหลังบ้าน ในห้องนั่งเล่น พวกเขาเพิ่งวางของลง และเสียงของนายหญิงเนตรก็ดังขึ้นข้างหลังพวกเขา "อ้าว นี่มันยายหนูณิกาไม่ใช่เหรอ?"

เห็นเพียงจากด้านหลัง นายหญิงเนตรก็จำมณิกาได้

เมื่อได้ยินดังนั้น มณิกาจึงหันหน้าไปแล้วร้องทัก "คุณย่า?"

เมื่อหันกลับมา เธอก็พบว่ามี...ธิกานต์อยู่ข้างๆ นายหญิงเนตร

เธอสวมกระโปรงยาวสีเงิน และท่าทางของเธอเผยให้เห็นถึงความอ่อนโยนของลูกสาวผู้สูงศักดิ์ ราวกับว่าเธอไม่ได้เปิดเผยด้านที่น่ารังเกียจของเธอ

"ทะ...เธอคือ...ใคร?"

มณิกาไม่ได้ปลอมตัวและใช้รูปลักษณ์ที่แท้จริง นายหญิงเนตรจึงประหลาดใจไม่น้อย

"คุณย่าครับ เธอคือมณิกา และเป็นน้องสาวของธิกานต์" วายุอธิบาย

นายหญิงเนตรขมวดคิ้ว มองไปที่มณิกาแล้วหันกลับมามองธิกานต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ และเดินเข้าไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ "นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?"

"คุณย่า ขอโทษนะคะ ที่ก่อนหน้านี้หนูหลอกคุณย่า ด้วยหมายเหตุผล หนูไม่อยากจะเปิดเผยตัวแบบนี้ ดังนั้นจึงได้ปลอมตัวเพื่อมาพบกับคุณย่าตลอด"

เธออธิบาย

"นั่นก็ไม่ถูกนะ เธออยู่ที่ตั้งหลายวันก็ไม่มีเครื่องสำอางอะไร แล้วเธอแต่หน้ายังไงล่ะ?" นายหญิงเนตรมองสำรวจมณิกาตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอตกใจแค่ไหน

"หนูใช้เครื่องสำอางชนิดพิเศษ มันอยู่คงทนแทบจะไม่หลุดลอกหลังใช้ค่ะ"