คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 8

"อืม อยากสิ อยาก"

รับรู้ได้ถึงความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของชายหนุ่ม เสมือนดั่งยมทูตที่มาจากนรก ทำให้เธอรู้สึกถึงความตายที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ด้วยสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอด มณิกาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "แน่นอนสิ แต่ว่า ต้องทำยังไงถึงจะพิสูจน์ได้เหรอ?"

"ดีมาก"

ความเย็นชาบนใบหน้าของวายุได้หายไป แล้วก็แสยะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

เขาโน้มตัวเข้าไปแล้วกระซิบข้างหูเธอ ลมหายใจขอเขาพ่นลงไปบนคอของเธอ รู้สึกคันหยิกๆ แต่กลับทำให้มณิกาแผ่นหลังเย็นวาบ

สักพัก ชายหนุ่มถึงเอ่ยขึ้นว่า: "ฉันมีวิธีการที่ดีอย่างหนึ่ง"

"วิ......วิธีอะไร?"

"นั่นก็คือ......"

เขาพูดถึงครึ่ง เพื่อให้เธอรู้สึกตื่นเต้น เขารับรู้ได้ว่าหญิงสาวตื่นเต้นอย่างมาก ก็ถึงบอกไปว่า: "ตัดมดลูกเธอออกไป!"

"มด......มดลูกงั้นเหรอ?"

มณิกาตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว แผ่นหลังชนเข้ากับโซฟา แล้วล้มตัวลงไปนั่ง เธอเงยหน้ามองวายุแล้วพูดว่า "ไม่ ไม่นะ......ฉันไม่ทำเด็ดขาด"

ถ้าตัดมดลูกออกเธอก็จะมีลูกอีกไม่ได้ตลอดชีวิต

เธอจะไม่ยอมตกลงเด็ดขาด

"วายุ นายมันเป็นปีศาจหรือไง?"

มณิกาที่เข้มแข็งมาตลอดก็ต้องตกใจจนขาอ่อน

ก่อนหน้านั้น เธอไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของวายุ แต่ตอนนี้รู้แล้ว เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

เพราะผู้ชายคนนี้มีพลังทำลายล้างสูงมาก

ฆ่าเธอก็ง่ายเหมือนบีบมดให้ตายในกำมือ

วายุหัวเราะ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "นภัทร ติดต่อโรงพยาบาล เตรียมห้องผ่าตัดมดลูก......"

"ไม่ ไม่ได้นะ ไม่ได้!"

ไม่รอวายุพูดจบ มณิกาก็รีบลุกขึ้น เธอรีบแย่งโทรศัพท์เขามาแล้วกดวางไป เธอตะคอกอย่างโมโห: "นายมีสิทธิ์อะไร? แค่นายมีเงินก็จะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ"

ความจริงพิสูจน์ได้ว่า แสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าผู้ชายคนนี้ไม่มีประโยชน์เลย

เพราะตาหมอนี่เลือดเย็นยิ่งกว่าสัตว์อีก

"จะได้หรือไม่ ลองแล้วก็จะรู้เอง"

วายุแย่งโทรศัพท์ไปจากมือของเธอ เดินอ้อมเธอแล้วออกไปทันที

"อย่าไปนะ!"

มณิกาคว้าข้อมือวายุไว้แน่น เธอล้ม 'โครม' ลงไปบนพื้น คุกเข่าขอร้องเขา: "คุณชายวายุ อย่าทำแบบนี้เลยนะ ฉันท้องหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แต่ถ้าท้องแล้วฉันจะทำแท้งแน่นอน"

มณิกาทุ่มสุดตัวเพื่อรักษา 'มดลูก' เอาไว้

ศักดิ์ศรีต่างๆ นานาไม่สำคัญเท่าชีวิตหรอกนะ

เธอไม่อยากเสียมดลูกไปในตอนที่ยังสาวอยู่แบบนี้ ถึงตอนนั้นเธอก็ขายไม่ออกน่ะสิ

"เมื่อกี้ยังทำท่าไม่พอใจอยู่เลย ตอนนี้คุกเข่าขอร้องแล้วเหรอ?" ผู้ชายเชยคางเธอขึ้นมา "เธอว่า ฉันควรเชื่อด้านในของเธอกันแน่?"

"คุณชายวายุ พวกเราเป็นคนต้องมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ยานั่นเป็นยาที่ย่าคุณวาง คุณนอนกับฉัน ฉันเป็นเหยื่อเคราะห์ร้ายนะ ทำไมต้องเป็นฉันที่รับกรรมด้วยล่ะ?"

เธอโมโหมาก

เห็นเธอเมื่อกี้ยังทำท่าน่าสงสาร ตอนนี้คุกเข่าลงพื้นแล้วยังทำท่าไม่พอใจอีก อารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาไวแบบนี้ ทำให้วายุเกิดความสนใจในตัวผู้หญิงคนนี้มากขึ้น

"เพราะว่ามีเงินก็เลยทำอะไรก็ได้ไง"

เขาตอบกลับมณิกา แล้วพูดต่อว่า: "อยู่ที่นี่ดีๆ ล่ะ เดี๋ยวสักพักจะมีคนมารับเธอไปผ่าตัด"

วายุหยิบทิชชูมาเช็ดมือที่จับคางเธอ ทำอย่างกับคางของเธอสกปรกมาก

เขาโยนทิชชูลงถังขยะ จากนั้นก็กลับหลังหันเดินออกไป

"คุณชายวายุ?"

"คุณชายวายุ? พวกเราคุยกันได้นะ"

"นี่ วายุ นายอย่าไปสิ"

"นายวายุ อีตาบ้า หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ สารเลว!"

"ไปโรงพยาบาลเกื้อกูล ช่างเถอะ ไปคฤหาสน์อุทกมังกรดีกว่าค่ะ"

ตอนแรกเธอว่าจะไปหาพ่อแม่บุญธรรมที่โรงพยาบาลเกื้อกูล แต่ตอนนี้เธอตัดสินใจจะไปเอาเงินจากคนตระกูลธนัตถ์โชติที่คฤหาสน์อุทกมังกร จากนั้นก็ค่อยพาพ่อแม่บุญธรรมออกจากเมืองจันทรา

ตอนที่ปลูกถ่ายไขกระดูกให้ลูกชายคนเล็กตระกูลธนัตถ์โชติ พ่อแท้ๆ ของเธอสัญญาว่าตอนที่พวกเธอออกจากเมืองจันทรา ก็จะให้ห้าหมื่นเป็นการชดเชย

มณิกาไม่อยากได้เงินพวกเขาหรอก แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ

เงินเดือนของเธอยังไม่ออก ห้าพันสุดท้ายของเธอก็จ่ายเป็นค่ารักษาวายุไปแล้ว เธอจะพาพ่อแม่บุญธรรมกลับบ้านเกิด จำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ

ถ้าไม่มีเงินเธอก็คงไปไหนไม่ได้

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เธอก็มาถึงคฤหาสน์อุทกมังกร

มณิกาลงจากรถเดินไปที่หน้าประตูคฤหาสน์แล้วกดออด

ไม่นานประตูคฤหาสน์ก็เปิดออก วิมลที่แต่งตัวหรูหราเห็นเธอมา ก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า: "เธอมาทำไม?"

วิมลที่อายุย่างเข้าเลขห้าแล้ว สวมเสื้อเชิ้ตคอวีเอวจีบสีน้ำเงินและกางเกงเอวสูงสีดำ เพราะปกติดูแลผิวพรรณดี จึงทำให้ดูสาวและมีออร่าเปล่งประกาย

เธอก็คือแม่แท้ๆ ของมณิกา

"ทัพทองล่ะ ฉันมาหาเขา"

มณิกาพูดเปิดประเด็น

"พูดจาไม่มีมารยาทเลย? เธอไม่สมควรเอ่ยชื่อของเขา?" วิมลมองมณิกาด้วยสีหน้าที่ดูถูกและเหยียดหยาม

บางครั้งมณิกาก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งที่เธอกับธิกานต์ก็เป็นฝาแฝดกัน ทำไมถึงถูกสองสามีภรรยาคู่นี้รังเกียจขนาดนี้นะ?

"ไม่ให้เรียกชื่องั้นเหรอ?"

มณิกาหัวเราะ "ได้ อีตาสามีของเธอล่ะ? ฉันมาหาเขามีธุระนิดหน่อย"

"เธอ......เหอะ ว่าแล้วเชียวคนที่มาจากบ้านนอกก็เป็นแบบนี้ ไม่มีมารยาทกันหมด"

วิมลโมโหมาก

"มารยาทมีพ่อแม่แท้ๆ สอน ฉันไม่มีพ่อแม่แท้ๆ มีชีวิตอยู่ได้ก็บุญแล้ว ยังจะพูดเรื่องมารยาทอะไรอีก"

มณิกาไม่คิดเลยว่าการที่เธอเจอพ่อแม่แท้ๆ อีกครั้งจะเป็นแบบนี้