คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 27

บทที่27 ลู่เฉินโมโห

“นึกไม่ถึงว่าไอ้นี่มันจะโชคดีขนาดนี้นะ ถ้าผู้บริหารเสี้ยออกหน้าเองเดี๋ยวก็คงไปจัดการดูกล้องวงจรปิด เดี๋ยวช่วยรีบจัดการลบความจำกล้องพวกนั้นด้วยนะ แล้วก็ให้คนเอาเงินไปคืน ระวังอย่าให้ใครจับได้” ฟ่านหมิงออกคำสั่ง

เรื่องนี้พวกเขาเป็นคนจัดฉากขึ้นมาเองเพื่อเล่นงานลู่เฉิน แต่ตอนนี้เสี้ยจุนเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฟ่านหมิงจำเป็นจะต้องวางมือ

และที่สำคัญคือเขายังไม่ได้รับความวางใจจากผู้ถือหุ้นใหญ่ เขาไม่กล้าพอที่จะสู้กับเสี้ยจุน ถ้าเสี้ยจุนปกป้องลู่เฉินเขาเองก็ไม่มีปัญญาทำอะไร

“แม่งเอ้ย โอกาสดีๆแบบนี้ปล่อยให้หลุดไปได้ เกือบให้ไอ้ลู่เฉินเข้าไปนอนเล่นในคุกได้แล้วเชียว”หยูไห่พูดอย่างไม่สบอารมณ์

“อืม ถ้าเห็นผู้ถือหุ้นรายใหม่มาที่บริษัทรีบแจ้งผมเป็นคนแรก เข้าใจไหม” ฟ่านหมิงพูดกับหยูไห่ แผนการที่เขาจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่นั้น เขาได้เตรียมการมาล่วงหน้าแล้ว สองสามวันมานี้เขาวิ่งวุ่นกับเรื่องพวกนี้และเชื่อว่าผู้ถือหุ้นรายใหม่จะเชื่อใจเขาแน่นอน

หยูไห่ตอบรับแล้วรีบไปทำตามคำสั่งของฟ่านหมิง

เมื่อลู่เฉินและอีกสองคนมาถึงห้องทำงานของเสี้ยจุน หวังเหยียนก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เสี้ยจุนฟังอีกหนึ่งรอบ

แต่อยู่ต่อหน้าเสี้ยจุน เธอไม่กล้าพูดชัดเจนว่าลู่เฉินเป็นคนเอาเงินไป

“คุณบอกว่ากระเป๋าเงินทำตกที่ข้างนอก แต่ลู่เฉินเป็นคนเจอตอนนั้นกระเป๋าเงินตกอยู่ในบริษัทของเราเอง ชัดเจนว่าลู่เฉินไม่ใช่คนเอาเงินไป” เสี้ยจุนพูด

ลู่เฉินเป็นถึงผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัท ต่อให้ตายเขาก็ไม่เชื่อว่าลู่เฉินจะขาดแคลนเงินหนึ่งแสนนั่น

“บริษัทติดกล้องวงจรปิดไว้ ไปดูก็น่าจะรู้ว่าใครเป็นคนเอากระเป๋าเข้ามาในบริษัท” ลู่เฉินพูด

ก่อนหน้านี้เขาทำงานอยู่ที่ศูนย์รักษาความปลอดภัยเขารู้ดีเรื่องกล้องวงจรปิด ทุกจุดล้วนมีการติดตั้ง สืบหาข้อมูลได้ไม่ยาก

“อืม ถ้าอย่างนั้นไปดูกล้องวงจรปิดกัน” เสี้ยจุนพูด

ทันใดนั้นมีเสียงคนเคาะประตูดังขึ้น เสี้ยจุนเอ่ยอนุญาตให้เข้ามาได้ พบว่าเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งเดินถือถุงกระดาษเข้ามา

“ผู้บริหารเสี้ยครับ ตอนที่ผมออกลาดตระเวนบังเอิญไปพบถุงนี้เข้า ข้างในมีเงินจำนวนหนึ่งแสนพอดี ไม่รู้ว่าใช่เงินที่หวังเหยียนทำหายไหม” เขาวางถุงกระดาษลงที่โต๊ะทำงานเสี้ยจุน

“ใช่ๆๆๆ ถุงนี้แหละฉันจำได้ ธนาคารใช้ถุงนี้ใส่เงินออกมาให้” หวังเหยียนเปิดถุงดูแล้วพูดอย่างดีใจ

“ถ้าเป็นเงินของหวังเหยียนก็โล่งใจไป” เจ้าหน้าที่คนนั้นพูดจบก็ออกไป

ลู่เฉินมองไปที่ยามคนนั้นแล้วยิ้ม

“ครั้งหน้าระวังหน่อยแล้วกันนะ เอาละมีอะไรก็รีบไปทำซะ” เมื่อเห็นสีหน้าของลู่เฉินไม่สู้ดีนัก เสี้ยจุนจึงรีบสั่งให้หวังเหยียนกลับฝ่ายการเงินไป

“ขอบคุณค่ะผู้บริหารเสี้ย แล้วก็พี่ขอโทษนะลู่เฉินที่เกือบเข้าใจเธอผิดไป” หวังเหยียนหันไปขอโทษลู่เฉินแล้วเดินออกไป

“คุณชายลู่ไปขัดขาใครในศูนย์รักษาความปลอดภัยหรือเปล่าครับ?” เสี้ยจุนถาม เหตุการณ์นี้ชัดเจนว่ามีคนจัดฉากขึ้นเพื่อใส่ร้ายลู่เฉิน เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาขวางจึงจำเป็นต้องนำเงินมาคืนให้เรื่องจบลง

“ดูดูแล้วหากเสือไม่แผ่เล็บ พวกมันคงคิดว่าผมเป็นแมวสินะ” ลู่เฉินยิ้ม

เรื่องนี้เขาแน่ใจว่าต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับหยูไห่ แต่จะเกี่ยวข้องกับฟ่านหมิงหรือไม่เขาเองไม่แน่ใจเท่าไหร่

เขาไม่มีเวลามาสนใจสองคนนี้เพราะทั้งสองไม่ได้ถือว่าเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเลยแม้แตน้อย แต่คาดไม่ถึงว่าทั้งสองจะยังตามรังควานเขาแบบไม่หยุดหย่อน ท่าทางคงต้องสั่งสอนให้บ้างแล้ว

“คุณชายลู่คิดว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไงครับ ส่งต่อให้ตำรวจดีไหม？” เสี้ยจุนกำลังเดาความคิดของลู่เฉินที่รู้ตัวการของเรื่องนี้แล้ว

“ไปกันเถอะ พวกเขาจะออกมาแล้ว” เมื่อประตูในห้องทำงานถูกเปิดออก มีตำรวจสองนายเดินออกมากับพวกเขาด้วย

“พวกคุณสองคนคือจู้สวยและหยูเจิ้งใช่ไหม” ทั้งสองยังไม่ทันจากไป ตำรวจก็เข้ามาหาพวกเขา

ทั้งสองพยักหน้า มองเห็นสายตาของลู่เฉินที่ไม่เป็นมิตร คิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะให้ตำรวจเข้ามาตรวจสอบเรื่องนี้จริงๆ

“พวกคุณสองคนต้องโทษข้อหาแพร่ข่าวลือและใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์ ขอให้พวกคุณให้ความร่วมมือไปให้ปากคำที่โรงพักด้วย”

“ลู่เฉิน ไอ้บ้า ไอ้สารเลว คอยดูเถอะ！” ทั้งสองใช้สายตาเคียดแค้นมองไปที่ลู่เฉิน แล้วเดินตามตำรวจไป

ลู่เฉินมองพวกเขาด้วยความสะใจ หลังจากพูดกับเสี้ยจุนไม่กี่ประโยคเขาก็เดินลงตามไป

“ลูกพี่เฉิน พอมีเวลาว่างไหมครับ?” ลู่เฉินกำลังจะเดินออกจากบริษัทก็เห็นเสี่ยวจิงเดินตรงเข้ามา

“มีสิ” ลู่เฉินพยักหน้า ความสัมพันธ์ของเขากับเสี่ยวจิงนั้นเริ่มมาจากการที่ไม่ลงรอยกันมาก่อน สุดท้ายเสี่ยวจิงแพ้เขาอย่างราบคาบและนับถือเขาเป็นลูกพี่

นับจากครั้งนั้นเสี่ยวจิงก็ปฏิญาณตนว่าจะนับถือเขาตลอดไป ในบริษัทนี้ที่จริงก็มีเพียงเสี่ยวจิงคนเดียวที่เห็นว่าเขาเป็นเพื่อน

“ผมเลี้ยงข้าวลูกพี่ได้ไหม พอดีมีบางเรื่องอยากปรึกษาด้วยครับ” เสี่ยวจิงพูดขึ้น

“ได้ ไปกัน” ลู่เฉินพยักหน้าตกลงแล้วเดินออกไป

ทั้งสองคนเดินมากบริษัทได้ไม่ไกลนัก ระหว่างทางเดินซอยหนึ่งพวกเขาเจอชายร่างสูงใหญ่เจ็ดแปดคนดักทางไว้

ที่สำคัญคนคนนั้นไม่ใช่คนแปลกหน้าเสียด้วย