คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 526

บทที่ 526 มนุษย์จงเจริญ！

วินาทีนี้ ผู้คนทั่วทั้งยานอวกาศซี-หวั้งต่างรู้เรื่องที่มนุษย์จะโดนฆ่าล้างพันธุ์แล้ว

แต่ในสถานการณ์แบบนี้กลับไม่มีใครแตกตื่นเลย

ทุกคนมีแต่ความสิ้นหวังในใจ และเคยชินกับมัน

เห็นได้ชัดว่า ตั้งแต่จากโลกมา ทุกคนต่างรู้ดีว่าวันนี้จะต้องมาถึง

ยังไงซะต้องโดนฆ่าล้างบางอยู่แล้ว ทุกคนเลยทำใจไว้นานแล้ว

เข้ามาเลย จะได้หมดเวรหมดกรรมซักที

การเดินทางที่แสนโดดเดี่ยวหลายปีมานี้ มนุษย์เองก็รู้สึกเบื่อมานานแล้ว

ในเมื่อไม่มีความหวัง งั้นจะแตกตื่นไปทำไมล่ะ?

รอความตายอยู่เงียบๆก็พอแล้ว

เพียงแต่ว่ามองเห็นเครื่องบินรบอวกาศลำนั้นที่เร็วจนเป็นลำแสง

ดวงตาของมนุษย์ทุกคนก็รื้นขึ้นมา

ผู้ชายบนเครื่องบินรบลำนั้น พาพวกเขาหนีออกจากโลกในเวลาที่สิ้นหวัง

ทำให้พวกเขามีชีวิตรอดมาได้สิบกว่าปี

สิบกว่าปีมานี้ถึงจะโดดเดียว ถึงจะเหงา

แต่ก็ทำให้มนุษย์ได้ค้นพบความลึกลับและความกว้างใหญ่ของอวกาศ

ทำให้มนุษย์ได้เข้าใจเกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาวมากยิ่งขึ้น

และตอนนี้ ในที่สุดพวกเขาก็ไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของพวกเดียวกันเอง

แต่จะตายในเงื้อมมือของศัตรูมนุษย์ต่างดาว

สำหรับพวกเขาแล้วมันดีมากแล้ว

“พ่อ ทำใมพ่อไม่พาหนูไปด้วย!” ลู่ฉีฉีสองมือกำแน่น แสดงท่าทางผิดหวังมาก

เธอยึดถือพ่อเธอเป็นแบบอย่างมาตั้งแต่เด็ก พอโตมาก็ได้เป็นนักวิทยาศาสตร์มือเยี่ยมสมใจ

ในตอนที่มนุษย์ต้องเผชิญหน้าจากการโดนฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ เธอก็คาดหวังที่จะได้ตายข้างพ่อของเธอ

“มันมาแล้ว!”

พอเห็นหยดน้ำที่เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ตู้เฟยพูดขึ้นเสียงขรึม

ตอนนี้พวกเขาทั้งสองรู้สึกถึงบรรยากาศอันน่าสยดสยองกำลังคืบคลานเข้ามา

ความแข็งแกร่งของบรรยากาศนี้ถือว่าเหนือความคาดหมายของพวกเขามาก

ถ้าพูดตามความรู้สึกของนักยุทธภพ เรียกได้ว่าเป็นระดับเทพเลยทีเดียว

ไม่ใช่อะไรที่มนุษย์จะต้านทานได้เลย

“อืม” ลู่เฉินอืมรับคำ เปลี่ยนความเร็วของเครื่องบินรบถึงขีดสุด พุ่งทะยานหาหยดน้ำ

ทั้งคู่มองตัวเลขที่ขึ้นบนหน้าจอ เครื่องบินรบอยู่ห่างจากหยดน้ำแค่หนึ่งพันเมตร

นั่นก็หมายความว่า วินาทีต่อไปพวกเขาจะปะทะกัน จากนั้นก็ระเบิดบึ้ม

และก็จะได้พบกับความตาย

ไม่ว่าจะเป็นลู่เฉิน หรือตู้เฟย ต่างก็ไม่กลัวกันเลย

เพียงแต่ว่า ตอนพวกเขาหันหลังกลับไปมองดูที่ยานอวกาศซี-หวั้งพร้อมกัน พวกเขาต่างรู้สึกโหยหาและเสียใจอย่างสุดขีด

แต่ว่า ในจังหวะที่หยดน้ำทะลุเข้ามาในเครื่องบินรบอวกาศ

ทั้งลู่เฉินและตู้เฟยต่างทำใจโดนระเบิดบึ้มแล้ว

ไข่มุกที่คอลู่เฉินพลันปรากฏเป็นแสงสว่างบาดตา

แสงนั่นโอบอุ้มหยดน้ำเอาไว้

หยดน้ำที่ประหนึ่งเทพนั่น กลับโดนแสงสว่างของไข่มุกโอบล้อมเอาไว้

หน้าต่อตาลู่เฉินกับตู้เฟยที่มองอย่างตะลึง

ผ่านไปหนึ่งนาทีเต็มๆ ลู่เฉินกับตู้เฟยถึงได้สติกลับมา

ทั้งสองมองหน้ากันไปมา ในสายตาทั้งคู่นอกจากความตื่นตะลึงแล้ว ยังมีความดีใจที่รอดตายด้วย

“นี่มันเป็นไข่มุกอะไรเนี่ย?” ตู้เฟยมองไข่มุกที่หน้าอกลู่เฉิน ทำหน้าตกตะลึงไม่อยากเชื่อเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้

ฉากเมื่อกี้เหมือนกับฝันไป ดูไม่เป็นความจริงเลย

หยดน้ำที่เจ๋งเหมือนเทพ กลับโดนไข่มุกเม็ดเล็กนี้ดูดเข้าไปแล้ว

“มนุษย์เรารอดแล้ว!”

“ผู้นำจงเจริญ!”

“มนุษย์จงเจริญ!”

พวกนักวิทยาศาสตร์ทั้งหมดพอได้ยินคำพูดของลู่เฉิน ก็ตะโกนโห่ร้องดีใจในศูนย์วิจัยทันที

ครั้งนี้พวกเขารับรู้ได้ถึงความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้วจริงๆ

โดยเฉพาะนักวิทยาศาสตร์อย่างพวกเขา รู้จักหยดน้ำนั่นดีกว่าคนทั่วไปมากนัก

พวกเขารู้ดีว่าหยดน้ำนั่นประหลาดแค่ไหน

วินาทีนี้ ทุกคนต่างรู้สึกว่า รอดตายมาได้แล้วอยากลงไปนอนกลิ้งยังไงพิกล

ในเวลาเดียวกัน ฝ่ายทหารได้รับข่าวจากตู้เฟยเหมือนกัน

ทั่วทั้งกองทัพโห่ร้องขึ้นมาด้วยความดีใจ

“ผู้นำจงเจริญ!”

“มนุษย์จงเจริญ!”

ต่อมาทั่วทั้งยานอวกาศซี-หวั้งเฮโดยทั่วกัน

ไปทางไหนก็ได้ยินเสียงคนโห่ร้องผู้นำจงเจริญ มนุษย์จงเจริญ

พวกมีอายุหน่อย ที่ตามลู่เฉินออกมาจากโลกด้วยกัน ยิ่งตื้นตันจนร้องไห้ออกมาเลย

ทุกคนกอดคอกัน ได้ยินเสียงร้องไห้ระงมมาจากทุกที่

มนุษย์มาถึงวันนี้ได้ไม่ง่ายเลย!

ผ่านขวากหนามมามากมาย วันนี้ก็รอดตายไปอีกครั้ง

การเดินทางในอวกาศมันยากมากจริงๆ!

“สวรรค์ เมื่อไหร่ท่านจะให้พวกเรามนุษย์ได้เจอที่พักพิงซะที!”

ในเวลาเดียวกัน ชนเผ่าแคระบนยานอวกาศอีกสองลำก็พากันถอนหายใจโล่งอก และใช้วิธีของพวกเขาแสดงความขอบคุณลู่เฉิน

ในหัวใจพวกเขา ลู่เฉินเป็นเหมือนกับพระเจ้าเลย

ส่วนพวกเขา ในฐานะคนรับใช้ของพระเจ้า ก็รู้สึกภูมิใจและโชคดีมาก