คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1055

แม้แต่ทิฟฟานี่ก็ยังหัวเราะให้กับการแนะนำตัวที่น่าอึดอัดใจของแดร์ริล จากนั้นเธอก็จงใจทำให้แดร์ริลขายหน้า "เฮ้ เพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ คุณมีความสามารถอะไรบ้าง? แสดงให้พวกเราดูหน่อยสิ"

ใบหน้าของทิฟฟานี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันเย้ยหยัน เธอมักจะชอบล้อเล่นกับคนอื่นเป็นปกติอยู่แล้ว แต่วันนี้เธอรู้สึกมีความสุขที่ได้ล้อเลียนแดร์ริล

“ใช่แล้ว แสดงความสามารถหน่อยสิ!”

“คุณจะบอกแค่ชื่อของคุณไม่ได้!”

เสียงของนักเรียนหลายคนดังขึ้น

ครูประจำชั้นของพวกเขายืนดูสถานการณ์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ถึงแม้ว่าเรนีจะเป็นครูที่เข้มงวดในชั้นเรียน แต่เธอก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมชั้นของนักเรียน

เสียงเชียร์มากมายดังขึ้น แดร์ริลฉีกยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะเหลือบมองทิฟฟานี่อย่างเย็นชา

'เธอจงใจพูดแบบนั้นเพื่อให้ฉันทำตัวโง่เขลาต่อหน้าทุกคนอย่างนั้นเหรอ? เธอเล่นผิดคนแล้วแม่สาวน้อย'

แดร์ริลยิ้มมีเลศนัยและมองไปที่ทิฟฟานี่ "เฮ้ เพื่อนร่วมชั้นของผม ผมมีความสามารถในการร้องเพลงแต่ผมต้องการแดนซ์เซอร์สำหรับเพลงของผม คุณจะออกมาเป็นแดนเซอร์ให้กับผมไหมล่ะ? "

ว้าว!

ทั้งชั้นเรียนตกอยู่ในความโกลาหล

ผู้ชายทุกคนจ้องมองแดร์ริลด้วยความประหลาดใจ

'เด็กใหม่คนนี้กล้าดียังไงมากลั่นแกล้งทิฟฟานี่ของพวกเขา? เธอเป็นผู้หญิงสวยที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย และในแต่ละวันก็มีผู้ชายวิ่งไล่ตามเธอนับไม่ถ้วน!'

เมื่อพวกผู้ชายเห็นแดร์ริลล้อเลียนทิฟฟานี่ ใบหน้าของแต่ละคนก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจในทันที โดยเฉพาะผู้ชายที่แอบชอบเธอ

"คุณ…"

ทิฟฟานี่หน้าแดงเพราะความโกรธ "ฉันเต้นไม่เป็น!"

'เขากล้าดียังไงมาล้อเลียนฉัน! เขาเป็นลูกจ้างของฉันแต่เขากลับบอกให้ฉันเป็นแดนเซอร์เพื่อเต้นเพลงประกอบให้กับเขาอย่างนั้นเหรอ? ตลกสิ้นดี!'

แดร์ริลยักไหล่ “ในเมื่อผมไม่มีแดนเซอร์ ผมก็ร้องเพลงไม่ได้”

แดร์ริลเหลือบมองทิฟฟานี่อย่างมีชัย

ทิฟฟานี่โกรธจนหน้าแดงแต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ เนื่องจากครูประจำชั้นของเธออยู่ที่นั่น

"เอาล่ะ เอาล่ะ ทุกคนเงียบ!" เรนีบอกนักเรียนของเธอให้เงียบก่อนจะชี้ไปยังที่นั่งว่างที่อยู่ในแถวที่สองถัดจากแถวสุดท้าย “นายไปนั่งตรงนั้นนะแดร์ริล”

แดร์ริลพยักหน้าและเดินไปยังที่นั่งของเขา

คนที่นั่งถัดจากเขา คือผู้ชายอ้วน ตัวเล็ก ผมสั้น เขานั่งอยู่ที่นั่นเหมือนดั่งพระโพธิสัตว์ เขาดูน่ารักน่าชัง

“สวัสดี ฉันชื่อบ็อบบี้ คอนเนอร์”

ทันทีที่แดร์ริลนั่งลง ชายอ้วนก็ทักทายเขาด้วยเสียงอันแผ่วเบา เขาดูขี้อายเหมือนกับนักเรียนประเภทที่มักจะถูกรังแกในชั้นเรียน

แดร์ริลพยักหน้าให้บ็อบบี้ด้วยรอยยิ้ม

เนื่องจากแดร์ริลไม่พูดอะไร บ็อบบี้จึงเงียบลงไปอัตโนมัติ

ความคิดของแดร์ริลถูกต้อง บ็อบบี้เป็นกระสอบทรายของชั้นเรียน ทุกคนต่างก็ชอบรังแกและดูถูกเขา แม้แต่พวกผู้หญิงในชั้นเรียนเองก็ยังล้อเลียนและสั่งให้เขาซื้อน้ำและขนมมาให้พวกเธออยู่เสมอ

เขาเป็นถึงประมุขสำนักประตูสุราลัย แล้วทำไมเขาถึงจะต้องกลัวคนธรรมดาที่ร่ำรวยพวกนั้นด้วย?

แดร์ริลเพียงแค่ต้องการได้แก่นแท้ของมังกรมาให้เร็วที่สุดก็เท่านั้น เขาไม่สนใจในตัวสองสาวพี่น้องบ๊อกซ์เลย

แต่ถึงอย่างนั้นแดร์ริลก็ไม่สามารถพูดตรง ๆ กับบ็อบบี้ได้

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ” เมื่อพูดจบแดร์ริลก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเล่นเกม

เขายังคงเล่นเกมต่อไปจนกระทั่งเสียงระฆังดังขึ้น

จู่ ๆ ใครบางคนก็เดินมาตบไหล่แดร์ริลก่อนที่เสียงอันเย็นชาจะดังขึ้นจากด้านหลัง

“เฮ้ ไอ้หนู ลุกขึ้น!”

แดร์ริลขมวดคิ้ว เมื่อเขาหันไปเขาก็ได้เห็นผู้ชายที่ชื่อเฟรดยืนอยู่ข้างหลังด้วยใบหน้าที่เย่อหยิ่ง

เฟรดยืนอยู่กับนักเรียนชายอีกหลายคน

แดร์ริลพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "นี่เป็นที่นั่งของฉัน ทำไมฉันจะต้องลุกขึ้นด้วย?"

“ฉันบอกให้ลุกก็ลุกสิ!” เฟรดตะคอกพร้อมกับกระชากแขนแดร์ริลให้ลุกขึ้นยืนและผลักเขาไปด้านหลัง จากนั้นเขาก็ยกเท้าขึ้นวางบนเก้าอี้ของแดร์ริลและจ้องมองบ็อบบี้ด้วยสายตาที่ดุเดือด "ไอ้อ้วน! ฉันบอกให้นายทำการบ้านให้ฉันเมื่อวานนี้ แล้วไหนล่ะการบ้านของฉัน?"

อะไร!

คนพวกนี้รังแกบ็อบบี้!

แดร์ริลขมวดคิ้วพร้อมสาปแช่งคนพวกนั้น ความโกรธก่อตัวขึ้นในทันใด!