คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1057

เมื่อได้เห็นข้อสอบในกระดาษแดร์ริลก็แทบจะเป็นลม

หากเป็นวิชาอื่นแดร์ริลอาจจะยังพอรู้บ้าง แต่วิชาประวัติศาสตร์ เขาไม่รู้อะไรเลย

เขาจะไปรู้ประวัติศาสตร์ของทวีปมิสท์ลอเรนได้อย่างไร?

แดร์ริลเกาศีรษะอย่างงุนงง

'บ้าจริง! ฉันคงจะต้องเขียนอะไรสักอย่างลงไปก็พอ!'

หลังจากที่คิดเช่นนั้น แดร์ริลก็หยิบปากกาออกมาและเริ่มเขียนเรื่องราวไร้สาระอย่างช่วยไม่ได้ เขาเขียนจนไปถึงข้อสุดท้าย จากนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่าภูเขาทั้งลูกถูกยกออกจากอก แดร์ริลเดินไปส่งข้อสอบและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แดร์ริลไม่รู้ว่าเขาจะเอาชีวิตรอดในแต่ละวันในมหาวิทยาลัยได้อย่างไร

เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น แดร์ริลก็แทบจะหัวเราะด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระ!

แดร์ริลเดินตามหลังนักเรียนคนอื่นลงไปยังชั้นล่าง จากนั้นเขาก็ได้เห็นบ็อบบี้เดินตามเขามา

“นายตามฉันมาทำไม?” แดร์ริลมองหน้าบ็อบบี้ด้วยความประหลาดใจ

บ็อบบี้เกาศีรษะอย่างงุ่มง่าม ใบหน้าอันอวบอิ่มของเขาดูวิตกกังวลเล็กน้อย “บราเธอร์แดร์ริล ต่อไปนี้ผมขอติดตามคุณนะ”

บ็อบบี้ตกตะลึงเมื่อเขาเห็นแดร์ริลสามารถต่อต้านเฟรดได้ เพราะในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่มีใครกล้าท้าทายเฟรด บ็อบบี้ได้เห็นว่าแดร์ริลดูแข็งแกร่งและกล้าหาญมาก

ดังนั้นบ็อบบี้จึงยกย่องให้แดร์ริลเป็นผู้นำของเขา

อะไรนะ?

แดร์ริลรู้สึกประหลาดใจก่อนจะพูดขึ้นว่า "อย่ามาคาดหวังอะไรจากฉันเลย นายตั้งใจเรียนไปเถอะ"

แดร์ริลมายังทวีปมิสท์ลอเรนเพื่อตามหาแก่นแท้ของมังกร เขาไม่ได้มาเพื่อตามหาลูกน้อง

แต่แดร์ริลก็ไม่รู้สึกว่ามันแปลกที่บ็อบบี้จะยกย่องเขาเช่นนั้น

แดร์ริลหันหลังกลับและเดินไปยังประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย เขามองเห็นสองสาวพี่น้องตระกูลบ๊อกซ์ยืนอยู่ที่นั่น

แต่ก่อนที่แดร์ริลจะเดินไปถึงพวกเธอ เสียงคำรามของใครบางคนก็ดังขึ้น!

อะไร!

มีชายฉกรรจ์มากกว่าหนึ่งโหลยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า! ชายเหล่านั้นผลักนักเรียนออกไปให้พ้นทางและรีบมุ่งหน้ามาทางแดร์ริล

เฟรดจ้องเขม็งไปที่แดร์ริลพร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยันว่า "ไอ้เด็กเหลือขอ! แกรู้ไหมว่าในมหาวิทยาลัยว่านไห่แห่งนี้ไม่มีใครกล้าลองดีกับฉัน! วันนี้ฉันจะทำให้แกต้องชดใช้!"

เมื่อพูดจบเฟรดก็ยกไม่เบสบอลขึ้นมาและเล็งไปที่แดร์ริล!

"หยุดนะ! พวกนายอย่าสร้างปัญหาในโรงเรียนสิ!"

แต่ก่อนที่เขาจะได้จู่โจมแดร์ริล เสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ดังขึ้นเสียก่อน

บัดซบ!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฟรดก็ยกมือขึ้นเพื่อสั่งให้บอดี้การ์ดของเขาเดินออกมา

เฟรดไม่ได้กลัวผู้รักษาความปลอดภัย เขาเพียงแค่ไม่ต้องการให้เจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยเข้ามาเกี่ยวข้อง

“ตามฉันมาไอ้เด็กเหลือขอ! ฉันจะรอแกอยู่ที่ซอยตรงข้ามของโรงเรียน” เฟรดจ้องหน้าแดร์ริลและชี้ไปยังซอยตรงข้ามของมหาวิทยาลัย

เฟรดหัวเราะเยาะเพราะเขาคิดว่าทางฝั่งของเขามีคนเยอะขนาดนี้ ดังนั้นแดร์ริลจะไม่กล้าตามเขาไปที่ซอยตรงข้ามอย่างแน่นอน

แต่ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะกล้าตามเขาไป เฟรดก็จะทำให้แดร์ริลต้องยอมคุกเข่าลงต่อหน้าเขา และมันก็จะเป็นวิธีคลายความโกรธที่ดีกว่าการเอาชนะแดร์ริล