คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1117

เมื่อได้เห็นแดร์ริลวิ่งเข้าไปในอาคาร โรเบิร์ตก็ขมวดคิ้วแน่น แดร์ริลกำลังไปซ่อนตัวอยู่ในนั้น

“ผู้อาวุโสบ๊อกซ์ เราควรจะทำยังไงดี?”

“ที่นี่คืออาคารสำนักงาน พวกเราจะตามเขาเข้าไปหรือเปล่า?”

พวกเขาลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง

ข้อตกลงของผู้บ่มเพาะในทวีปมิสท์ลอเรน คือการไม่รบกวนความสงบสุขของคนทั่วไป ดังนั้นพวกเขาจะต้องหาทางแก้ไขปัญหาโดยที่ไม่มีคนธรรมดาเข้ามาเกี่ยวข้อง

ในเวลานี้ ภายในอาคารสำนักงานยังมีแสงสว่างจากแต่ละชั้น ซึ่งหมายความว่ายังมีผู้คนทำงานอยู่

พวกเขาไม่แน่ใจว่าแดร์ริลจะไปซ่อนตัวอยู่ที่ใด และพวกเขาก็กังวลว่าพวกเขาอาจจะทำให้ประชาชนผู้บริสุทธิ์ได้รับบาดเจ็บถ้าหากพวกเขาวิ่งไล่ตามแดร์ริลเข้าไป

“เอาล่ะ เราจะเดินตามหาเขาทีละชั้น และเมื่อเราได้ตัวเขามาแล้ว อย่าพึ่งทำร้ายเขาในทันที” ใบหน้าของโรเบิร์ตฉายแววความกังวลเมื่อเขากล่าวเช่นนั้น

"แน่นอน!"

ทุกคนพยักหน้าและเดินเข้าไปในอาคารสำนักงานทันที

จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไปและแบ่งกันค้นหาแดร์ริลทุกชั้นอย่างละเอียด

ในเวลานั้น แดร์ริลเสียใจที่เขาตัดสินใจวิ่งเข้ามาในอาคารแห่งนี้

เ*ย!

‘ในนี้ไม่มีที่ที่ฉันสามารถซ่อนตัวได้เลย!’

แดร์ริลตื่นตระหนก เขาเดินผ่านมายังห้องห้องหนึ่งที่อยู่บนชั้นสอง จากนั้นเขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

เขาเห็นอักขระที่อยู่เขียนบนผนังภายในห้อง ‘การประดิษฐ์ตัวอักษร’

มันเป็นชั้นเรียนคัดลายมือ

ร่างที่มีเสน่ห์กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ภายในห้องขณะที่เธอกำลังฝึกคัดลายมือ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นอาจารย์ผู้สอน

เธออยู่ในชุดสีขาวยาวถึงพื้นที่เน้นให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่เย้ายวนใจของเธอ…

"เรื่องมันยาวน่ะ!" เขาพูดขณะเหลือบมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่ามีใครตามเขามาหรือเปล่า จากนั้นเขาก็พูดต่ออย่างกระวนกระวายว่า "ฉันต้องซ่อนตัวเดี๋ยวนี้! ช่วยหาที่ซ่อนให้ฉันหน่อยเร็วเข้า!"

โรเบิร์ตจะต้องมาถึงในอีกไม่ช้า ดังนั้นแดร์ริลจะต้องหาที่ซ่อนตัวโดยเร็วที่สุด

'ซ่อนตัว?'

แม่ชีแห่งโชคชะตาตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น “คราวนี้นายไปทำอะไรให้ใครเขาโกรธอีกล่ะ?”

จากนั้นเธอก็นึกบางอย่างขึ้นได้และถามเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น "นายไปยั่วโมโหผู้หญิงคนไหนมางั้นเหรอ?”

ประมุขนิกายสำนักประตูสุราลัยชอบทำตัวกวนประสาทและชอบยั่วโมโหผู้หญิง เขาไม่เคยทำตัวให้สมกับเป็นผู้นำที่สง่างามเลย

แดร์ริลยังเคยใช้เครื่องรางสุวินัยเพื่อทำให้เธอเรียกเขาว่าสามีอีกด้วย

แม่ชีแห่งโชคชะตาหน้าแดงด้วยความโกรธเมื่อนึกถึงอดีตที่น่าอับอาย

'อะไรนะ? ฉันไปยั่วโมโหผู้หญิง? ทำไมเธอถึงได้มองฉันเป็นคนแบบนั้น?'