คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 130

เมแกนกัดริมฝีปากของเธอแล้วหยุดพูดลงเมื่อสังเกตเห็นแดร์ริลกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้ม

'นี่เราเป็นห่วงเขามากไปรึเปล่า?'

"มันไม่จำเป็นจริง ๆ นี่มันกลางดึกแล้ว ไม่มีหมอที่ไหนทำงานหรอก"

"งั้น...แผลของคุณ คุณจะทำยังไงกับมัน?" เมแกนขมวดคิ้ว เธอเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวเบา ๆ "ทำไมคุณไม่ไปที่บ้านฉันล่ะ? ฉันจะช่วยคุณล้างแผลแล้วทายาให้"

แดร์ริลหัวเราะแล้วแกล้งเธอ "ทำไมคุณถึงเป็นห่วงผมนักล่ะ? กลัวผมจะตายเหรอ?"

"ฉัน..." เมแกนตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล "ยังไงซะ แผลของคุณก็เกิดขึ้นเพราะฉัน..."

มันดึกมากแล้ว เมแกนรู้ว่ามันไม่สมควรที่จะเชิญชวนบุรุษเข้าบ้านในเวลาแบบนี้

อย่างไรก็ตาม เขากำลังบาดเจ็บ แผลของเขาจะถูกปล่อยไว้ไม่ดูแลได้ยังไง? และมันเป็นเพราะเธอ เขาถึงได้รับแผลนั้นมา...

แดร์ริลพยักหน้า "งั้น ก็ดีที่คุณจะให้ผมไปที่บ้านของคุณเพื่อรักษาแผล แต่คุณต้องสัญญาผมมาหนึ่งข้อ"

"อะไรเหรอ?" เมแกนถามอย่างรวดเร็ว

แดร์ริลยิ้มอ่อน "คุณต้องเรียกผม 'พี่ชายแสนดี'"

เมแกนตะลึง ใบหน้าของเธอแดง เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ "คุณ..."

ทำไมแดร์ริลถึงยังทำเป็นตลกหลังจากเกิดเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น?

เป็นอีกครั้ง ที่เมแกนไม่มีทางเลือกนอกจากประนีประนอมให้ เธอกล่าว "พี่ชายแสนดี"

แดร์ริลตอบสนองอย่างดีใจ แล้วสตาร์ทรถ

เมแกนทั้งโกรธและยินดี

'เขาอายุเท่าไหร่? แล้วเขายังเล่นมุกได้ยังไงหลังจากเจ็บปวดจากการถูกยิง?'

เมื่อพวกเขาไปถึงบ้านของเมแกน แดร์ริลก๋นั่งลงบนโซฟา และเมแกนก็รีบนำกล่องปฐมพยาบาลออกมา ก่อนที่เธอจะถอดส้นสูงออก

เธอเตรียมผ้ากอซ น้ำยาฆ่าเชื่อ และของจำเป็นอีกเล้กน้อย ก่อนจะโน้มตัวไปตรวจดูแผลของแดร์ริล

เมแกนเป็นหญิงสาวที่งดงาม

ด้วยระยะที่ใกล้ แดร์ริลถูกดึงดูดโดยร่างกายที่งดงามของเมแกน

เขาดูไม่ออกเลยว่าภายใต้ชุดเครื่องแบบตำรวจ ว่าร่างกายของเธอจะมีสัดส่วนดีขนาดนี้

เมแกนเริ่มหน้าแดงเมื่อเธอสังเกตเห็นแดร์ริลจ้องเธอ มือของเธอกดแผลของเขาทันที

"คุณมองผมทำไม?" แดร์ริลยิ้มอย่างไม่ใส่ใจเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงในสายตาของเมแกน "ความจริงแล้ว ผมก็เป็นคนธรรมดาทั่วไป หากให้หาอะไรสักอย่างที่พิเศษในตัวผม บางที ผมคงรู้สึกพิเศษที่ตัวเองเป็นผู้บ่มเพาะ"

เมแกนส่ายหัวแล้วกล่าว "ไม่ คุณน่ะกล้าหาญ มาก… มาก… มากเลยในวันนี้"

"จริงเหรอ? อย่าหลงผมมากไปสิ ผมแต่งงานแล้วนะ" แดร์ริลเล่นมุก

และอีกครั้ง ที่เมแกนหน้าแดง เธอจ้องแดร์ริลอย่างท้าทาย

'แดร์ริลเป็นพวกหลงตัวเอง ใช่ไหม?'

"มันดึกแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำแล้วนอน คุณพักที่นี่คืนนี้ก็ได้ถ้าคุณต้องการ" เมแกนยืนขึ้นแล้วกล่าวเสียงเบา

เธอไม่ได้หมายความว่าจะให้เขานอนที่บ้านเธอคืนนี้ เธอคิดว่าเธอแค่บอกเขาเป็นมารยาทเท่านั้น

แต่โดยไม่คาดคิด แดร์ริลกลับพนักหน้าตกลง "โอเค งั้นผมนอนที่โซฟา"

'อะไรนะ?'

เมแกนกระทืบเท้าด้วยความโมโห!

'นี่เขาจะนอนที่นี่จริง? ถ้าฉันปล่อยให้ผู้ชายคนนี้นอนที่นี่คืนนี้ แล้วฉันจะอธิบายกับเคนท์ ฮูห์ ยังไงถ้าเขารู้เข้า?"