คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1332

ใบหน้าของเมแกนเต็มไปด้วยความพึงพอใจ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นก่อนจะพาตัวเองลอยขึ้นมาจากหลุมลึกและออกมาถึงข้างนอกอย่างรวดเร็ว

เมื่อเมแกนออกมาถึงข้างนอก เธอก็ไม่พบใครอยู่รอบ ๆ ห้องโถง

เมแกนถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะเธอคิดว่าเมื่อเธอออกมาแล้ว เธอจะได้พบแด๊กซ์และเชสเตอร์อยู่ที่นั่น

ในเวลานั้น เมแกนยิ้มจาง ๆ ขณะครุ่นคิดกับตัวเองว่า ‘พวกนายโชคดีที่พวกนายไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันคงจะได้ฆ่าพวกนายทิ้งไปแล้ว!’

ก่อนหน้านี้ เมแกนได้หยิบไข่มุกแห่งจิตวิญญาณขึ้นมาจากบนพื้นขณะที่เธอหลบหนีแด๊กซ์และเชสเตอร์ออกมา ดังนั้นเธอจึงตระหนักได้ว่าเธอมีไข่มุกแห่งจิตวิญญาณอยู่ในมือ แต่เมื่อเธอหยิบมันขึ้นมาเธอก็สัมผัสได้ว่า คัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศที่อยู่ด้านในหายไปแล้ว!

'อะไรนะ? คัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศหายไปแล้วงั้นเหรอ?’ เมแกนขมวดคิ้วขณะที่เธอคิดเช่นนั้น

เมแกนกระตุ้นพลังภายในออกมาก่อนจะส่งผ่านมันเข้าไปภายในไข่มุกแห่งจิตวิญญาณ เพื่อยืนยันว่าไม่มีคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศอยู่ข้างในแล้วจริง ๆ

เมแกนรู้สึกโกรธมากเมื่อเธอตระหนักได้ว่าแดร์ริลได้นำคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศไปแล้ว!

ในเวลานั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเมแกน

เมแกนรีบเก็บไข่มุกแห่งจิตวิญญาณลงก่อนจะหันหลังกลับมาด้วยความตื่นตระหนก

เนื่องจากว่าเมแกนได้ฆ่าจางจือหลังจากที่เธอได้รับสูตรลับคัมภีร์พิสุทธิ์อมตะแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปล่อยให้ใครรู้เรื่องนี้ได้

“มีใครอยู่ตรงนั้นไหม?”

ในเวลานั้น ชายผมสีขาวและเคราสีขาวก็เดินมุ่งหน้ามาทางเธอทันที

เขาคือผู้เฒ่าไวท์ บราวส์ เจ้าสำนักฮัว!

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีวี่แววว่าผู้เฒ่าไวท์ บราวส์จะออกไปจากห้องโถงเลย

ผู้เฒ่าไวท์ บราวส์พูดขึ้นว่า “เจ้าสำนักเมแกน ผมรู้ว่าผมเป็นคนอื่นดังนั้นผมจึงไม่ควรแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เนื่องจากว่าพวกเราทุกคนต่างก็เป็นผู้บ่มเพาะจากโลกยุทธภพ เมื่อคุณได้ฆ่าภรรยาเก่าของเชสเตอร์ ดังนั้นมันจึงเป็นความผิดของคุณ และถ้าหากเป็นเช่นนั้น ทำไมคุณไม่ยอมขอโทษเชสเตอร์ต่อหน้านิกายทั้งหมดในโลกยุทธภพเพื่อให้เขายอมอภัยให้คุณแทนล่ะ?”

ถึงแม้ว่าผู้เฒ่าไวท์ บราวส์จะแสดงความคิดเห็นออกมาอย่างจริงใจ แต่คำพูดเหล่านั้นกลับทิ่มแทงใจจนทำให้เมแกนรู้สึกเจ็บปวด

"ขอโทษเชสเตอร์งั้นเหรอ? ทำไมฉันจะต้องขอโทษเขาด้วยล่ะ? ในเมื่อนิกายตำหนักอมตะเคยทำความชั่วเอาไว้ดังนั้นฉันจึงฆ่าภรรยาของเขาเพื่อประโยชน์ของสังคมก็เท่านั้น ฉันทำผิดตรงไหน?"

เมื่อได้ยินคำว่า ขอโทษ เมแกนก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เธอได้ละทิ้งศักดิ์ศรีในฐานะเจ้าสำนักเพื่อกล่าวขอโทษแดร์ริล แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมยกโทษให้เธอ และยังทำให้เธอต้องรู้สึกอับอายอีกด้วย!

ใบหน้าของเมแกนมืดลงทันที คำว่า 'ขอโทษ' ที่ผู้เฒ่าไวท์ บราวส์กล่าวเทียบได้กับคำดูถูกเหยียดหยาม ดังนั้นความโกรธของเธอจึงเดือดพล่านอยู่ภายในใจขณะที่เธอเหลือบมองเขาด้วยความรู้สึกรำคาญ