คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1374

“ถ้าเธอไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไร! ฉันจะยอมบอกเคล็ดวิชาคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศแค่วันละสองประโยคเท่านั้น!” แดร์ริลพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยขณะหันมายิ้มให้ควินซี “เธอบอกว่าเธอเกลียดฉันนักหนา แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอจะไม่ฆ่าฉันทิ้ง หลังจากที่ฉันบอกเคล็ดวิชาทั้งหมดกับเธอไปแล้ว?”

จากนั้นแดร์ริลก็พูดต่อว่า “แต่ไม่ต้องกังวล ฉันสัญญาว่าครั้งนี้ฉันจะบอกเคล็ดวิชาที่แท้จริงกับเธอ แต่ฉันจะบอกแค่วันละสองประโยคเท่านั้น ถ้าเธอไม่ตกลงก็ฆ่าฉันได้เลย”

"คุณ!"

เมื่อได้เห็นความมุ่งมั่นในแววตาของแดร์ริล ใบหน้าของควินซีก็ซีดลงทันที เธอทำได้เพียงกัดฟันแน่นและยอมทำตามข้อเสนอของเขา “ก็ได้! ฉันจะยอมให้คุณบอกเคล็ดวิชาฉันวันละสองประโยคก็ได้!”

'ฮ่า ๆ! เธอเป็นถึงเจ้าหญิงผู้สูงส่งและสง่างาม แต่ท้ายที่สุดเธอก็ต้องยอมจำนนต่อฉัน!'

แดร์ริลรู้สึกเพิ่งพอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเขาก็พยักหน้าและพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ ตั้งใจฟังให้ดี ๆ ประโยคแรกของเคล็ดวิชาคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศคือ การถ่ายโอนพลังงานไปยังจุดฝังเข็มที่ข้อเท้า ไขว้มือของคุณไว้ด้วยกัน”

ควินซีขมวดคิ้วและพูดว่า “แต่ที่สุสานโบราณของลิโป้วันนั้นคุณบอกฉันว่า การถ่ายเทพลังงานไปยังจุดฝังเข็มที่ต้นขา วางฝ่ามือของคุณเข้าด้วยกัน!”

แดร์ริลยิ้มให้ควินซีอย่างคลุมเครือและพูดขึ้นว่า “ฉันตั้งใจบอกเธอแบบนั้น! ฉันอยากให้เธอได้พักผ่อนสมองก็เท่านั้น แต่ฉันไม่คิดว่าเคล็ดวิชาที่บิดเบือนนั้นจะเผาเสื้อผ้าของเธอได้!”

“คุณ!” ควินซีทั้งอายและโกรธในเวลาเดียวกัน เมื่อเธอเห็นว่าเขาสามารถพูดเช่นนั้นได้หน้าตาเฉย ร่างของเธอก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง

หลังจากที่แดร์ริลพูดประโยคที่สองจบแล้วเขาก็พูดกับเธอว่า ”ที่รัก ฉันบอกเธอครบทั้งสองประโยคแล้ว เพราะฉะนั้นเธอควรจะปล่อยฉันออกไปได้แล้ว”

หากปราศจากพลังภายใน แดร์ริลจะไม่สามารถทนความเหน็บหนาวได้นาน

"หุบปาก!" ควินซีหน้าแดงก่ำ จากนั้นเธอก็ตะโกนขึ้นว่า “อย่าบังอาจเรียกฉันว่าที่รักอีก!”

ในขณะกล่าวเช่นนั้น ควินซีก็ไม่สามารถเก็บซ่อนอารมณ์โกรธเอาไว้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเธอได้เห็นดวงตาที่หื่นกระหายของเขา!

ดังนั้น แดร์ริลจึงทำได้เพียงพยักหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น “ก็ได้ ฉันจะเลิกเรียกเธอแบบนั้น!”

พรึบ!

ควินซีเดินไปที่อ่างไม้และใช้พลังภายในของเธอละลายน้ำแข็งทันที จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเดินไปนั่งลงบนเตียงของเธอโดยไม่แม้แต่จะชายตามองแดร์ริลอีก

เช้าวันรุ่งขึ้น แดร์ริลยังคงหลับสนิทขณะที่เขาได้ยินสาวรับใช้ตะโกนขึ้นว่า “เจ้าหญิงลอง อาหารเช้าของคุณพร้อมแล้ว เจ้าหญิงจะให้ฉันนำเข้าไปเลยไหมคะ?”

สาวใช้ถามอย่างระมัดระวังเนื่องจากว่าเธอไม่ต้องการรบกวนการพักผ่อนของเจ้าหญิงลองและเจ้าชายพระราชสวามี

“วางไว้ที่ประตู!” ควินซีที่เพิ่งตื่นนอนตอบขึ้นอย่างราบเรียบ

“ค่ะ เจ้าหญิง”

สาวรับใช้ตอบอย่างสุภาพขณะวางอาหารเช้าเอาไว้ที่ประตู จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเดินจากไป

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของสาวรับใช้ที่ห่างออกไป ควินซีก็ตะโกนบอกแดร์ริลอย่างเย็นชาว่า “ฉันรู้ว่าคุณตื่นแล้ว ไปนำอาหารเช้าเข้ามาให้ฉัน”

'อะไรนะ? ฉันเป็นเจ้าชายพระราชสวามีของเธอนะ! ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของเธอสักหน่อย’